wanneer de afgeraffelde blitse woorden
zich vanaf een beeldscherm in mijn gezicht werpen
wil ik mijn ogen sluiten om beter te zien
wat waarheid is en eigenlijk echt wordt verteld
overwonnen door tig tactloze uitspraken
swipe ik mijn leven weg zonder na te denken
over gras dat groeit of de warmte van een hand
die zacht minnend over mijn gebogen rug glijdt
met ontstopbaar kil titakkende hoefslagen
haalt de klok me in door het raam aan de straatkant
maar ik ben helaas gekaapt door de illusie
dat ontelbare pixels de koude buiten houden
de plaats naast me op de bank blijft eeuwig vacant
nu ik verslaafd lijk aan moderne staarderij
en dromen langzaam overgaan in koele waan
waar zelfs razernij is vervangen door hangen