Ben ik depressief? Ik voel me bijna nooit meer echt goed, vrolijk. Ik zie in mijn studie niets anders dan depressie, ruminatie, antidepressiva, ... Misschien dat dat ervoor gezorgd heeft dat ik het gevoel krijg dat ik zelf depressief ben? Ik besef dat het misschien gewoon het herkennen van bepaalde symptomen is dat ervoor zorgt dat ik dat denk, maar misschien ben ik het wel echt?
Zelfs als ik bij Nick ben voel ik me vaak geremd of droevig. Ik wil hem ook niet altijd tonen dat ik me niet zo goed voel, dus verstop ik dat en dat maakt het nog erger. Ik geraak er niet meer uit, uit die negatieve cirkel. Weet je waar ik het meest naar verlang? Naar dicht tegen Nick aankruipen, en kusjes krijgen en me geliefd voelen. Ik zie hem ook vaak genoeg, maar ik voel me niet altijd geliefd. Nochtans doet hij niets anders dan vroeger. Ik denk dat ik er op dit moment gewoon wat meer nood aan heb dan anders. Ik focus me op die lieve woordjes en tedere kusjes. Ik tel ze als het ware, en als ik er te weinig tel, dan ben ik verdrietig. Dan voel ik me niet geliefd genoeg. Goh, wat ben ik stom.
Ik zou graag gewoon even geen lief hebben. Geen lief in mijn hoofd. Eigenlijk wil ik wel een lief, maar wil ik er niet voortdurend over zitten nadenken. Er gaan letterlijk (echt letterlijk!) geen 2 minuten voorbij dat ik niet aan hem denk. Ik voel me soms lichtjes obsessief worden. Ik weet zelfs niet of het nog lichtjes te noemen is. Ik voel me eigenlijk verschrikkelijk. Maar hoe zou ik me dan voelen als ik Nick niet meer had? Daar denk ik de laatste tijd vaak aan. Dat ik nu moet genieten, dat ik alles heb wat ik wil en nodig heb. En toch kan ik dat niet. Misschien ben ik gewoon zo, vatbaar voor depressie? Neurotisch?
Ik merk ook dat ik mezelf meer en meer begin te haten. Groot woord he? Haten. Makkelijker om over mezelf te zeggen dan over anderen, dat lijkt toch al minder overdreven. Ik wil zo graag gewoon eens genieten, ik wil zo graag iemand zijn die iedereen graag heeft. Ik wil niet te zwaar tillen aan kleine dingen. Ik wil stoppen met huilen. Ik wil stoppen met mezelf te haten. Maar hoe?
Ik heb hulp nodig en dat besef ik. Ik had een afspraak gemaakt met een psycholoog twee weken geleden want ik voelde dat ik het zelf niet kon oplossen. Ik ben nog nooit zo teleurgesteld geweest in een gesprek. Waarschijnlijk omdat ik er deze keer net heel veel nood aan had, maar wat voor een psycholoog was dat? Ik kwam daar buiten met gevoel dat ik raar was, dat ik een obsessief, verschrikkelijk iemand was. Ik zal het dan maar zelf moeten oplossen.
Ik zou zo graag weten hoe ik zelfzekerder kan worden, hoe ik mezelf graag kan leren zien. Want het is waar wat ze zeggen, je kan een ander pas echt graag zien als je jezelf graag ziet. Mijn relatie wordt afgeremd door mijn constante twijfel en angst. Ik wil all the way gaan, ik wil springen en zien waar ik uitkom. Maar dat durf ik nu nog niet.
Pff. 'T is zwaar. Te zwaar.