Hier ben ik weer. Met een pauze van exact één week. Het lijkt wel alsof het die zondag is die me telkens weer nekt. Ik kan een hele week de schijn ophouden en mezelf doen geloven dat ik gelukkig ben, en dan komt die verdomde zondag. Normaal gezien heb ik hier geen probleem mee, maar sinds ik jou ken, kan ik minder van mijn zondag genieten. Hoe dat komt? Elke zondag, en vooral 's avonds besef ik dat het weekend voorbij is en daarmee ook de kans om jou nog te zien. Weer een hele uitzichtloze week zonder jou. Wow, ik klink zielig. Als jij dit zou lezen zou je waarschijnlijk zo hard afgeschrikt zijn dat mijn kans verkeken was om jou ooit nog graag te mogen zien. Pech, dikke pech. Ik doe het toch. Dit is mijn therapie. Therapie waarvoor ik niet moet betalen, waardoor ik niet het gevoel krijg dat ik al mijn gevoelens blootgeef aan een vreemde die alleen naar me luistert omdat hij er geld mee verdient. Klote. Ik ben precies boos, merk ik nu pas. Ik kon even aan niets anders denken dan aan scheldwoorden. Ik weet het al. Ik ben boos omdat ik zo onzeker ben. Jij maakt me onzeker. Mijn mama heeft me altijd gezegd dat ik nooit mijn (on)geluk in andermans schoenen mag schuiven. Ik maak mezelf ongelukkig en onzeker, niet iemand anders. Niet jij. Toch zeg ik het, al die filosofische shit maakt me even niet meer uit. JIJ maakt me onzeker. Ik wil alleen maar bij jou zijn en weten dat jij dat wilt. Dat jij wilt dat ik daar ben, op dat moment, zo dicht tegen jou. En ik wil dat je nog eens zo lacht, en als ik vraag waarom je dat doet, je dan antwoordt dat je gelukkig bent. Gelukkig. Dan kunnen we samen even gewoon gelukkig zijn. Klinkt zalig. Mijn probleem is gewoon dat ik altijd zo hard uitkijk naar een bepaald moment, dat als ik er dan middenin zit, ik aan niets anders denk dan aan dat dit nooit voorbij mag gaan. Ik blijf mezelf zeggen ervan te genieten, van elke seconde, en dat zorgt er net voor dat ik niet meer geniet. Ik wil gewoon even zeker zijn dat ik nog tijd genoeg heb om van jou te genieten. Geef me alsjeblieft die zekerheid, dat ik bij jou mag zijn, gewoon om bij jou te zijn. En dat ik er dan van mag genieten om gewoon, zomaar bij jou te zijn. Bij jou te willen zijn. Graag gezien te willen worden. Daar is hij weer. De eeuwig herhaalde zin. Zie me graag. Ja, zelfs ik word mezelf ooit beu. Daarom heb ik besloten (en ik ga sowieso niet meer durven wanneer het moment daar is) om hem te vragen wat wij zijn, wat wij hebben. Seks, gesprekken die soms eerder een sleur lijken maar die ik toch nodig heb, een band, een klik, dat hebben wij. Maar is dat genoeg voor jou om te durven springen. Spring, alsjeblieft, durf te springen. Dan kunnen we samen gelukkig zijn en hoef ik me geen zorgen meer te maken of dat nu door jou komt of door mezelf. Ik geloof graag in die sprookjes.
Ik weet dat ik met mijn kop tegen de muur zal lopen. Laat het me doen. Laat me maar lopen. Laat mij maar doen. We voelen ons beter als we't zelf mogen doen.