Of ik dan ook voor de N-VA stemde, was zijn tweede vraag. Het was een vraag die ik al eerder hoorde. Ik kom uit het andere landsdeel, dus ik stem Vlaams-nationalistisch. De logica van het zuiden.
"Geen paniek, ik wil geen brokken maken van een land dat amper een brokje groot is."
Opgelucht haalde hij adem: "Ze maken er een rommeltje van, vind ik." Hij inhaleerde de laatste rook van zijn uitdovende sigaret. Die blies hij door het spleetje van zijn voortanden. Hij duwde zijn ronde bril terug wat hoger.
Of ik dan ook goed Frans sprak. Dat was zijn derde vraag, waarop ik instemmend antwoordde dat ik wel wat Frans op school had gehad. En dat ik me wel kon redden, maar in geen geval tweetalig was.
Zelf sprak hij geen Nederlands. Hij had Duits gehad, omdat hij dichter bij die taalgrens woonde. Hij zou Nederlands moeten kunnen als toekomstig politiek filosoof. In Brussel kon je geen werk vinden als je niet de beide talen sprak.
Maar zo erg was dat nu ook niet. Hij zou toch geen werk vinden met zijn diploma. Hij zou wel ergens in Oost-Europa werken in een boerderij. Of een jaar lang in de supermarkt. Dat vond hij poëtisch. Ofwel doceren en schrijven. Misschien dat nog het liefst.