Beste postbode, ik vind het spijtig dat ik je naam niet ken.
Je bracht me een pakje deze ochtend, met een brede glimlach.
Je vroeg me of ik de pakjes van gisteren al opgehaald had. 'Welke pakjes?' vroeg ik.
Of ik de kaartjes in de bus niet gevonden had om de pakjes op te halen.
Nee, de brievenbus heeft een paar dagen mijn nieuwsgierige blik gemist.
Dus deed ik de brievenbus open in jouw bijzijn. 'Daar zijn ze', glimlachte ik terug.
'Weet je wat? Geef me de kaartjes mee en ik breng je de pakjes rond 10u.'
Of hij dat echt wilde doen en hoe attent en vriendelijk ik dat vond.
Om 10u stond jouw glimlach terug voor mijn deur.
'Wat een service, dank je' zei ik met een prachtig cliché en hoop dat mijn knipoog betekenisvoller was.
Ik hoop dat je bazen ook knipogen registreren en jouw naam kennen.
Volgende keer ken ik hem ook.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.