Sara Jo

Gebruikersnaam Sara Jo

Teksten

Tennispartij

'Uit!' riep ze terwijl de bal duidelijk binnen viel. Haar tegenstanders fronsten hun zwetende wenkbrauwen. De lieve vrede zorgde voor een snelle hervatting van het spel. 'Geraakt!' riep ze nog geen volle tennisminuut later. Haar tegenspeelster had duidelijk de bal geraakt toen ze een volley probeerde te slaan en die miste. 'Natuurlijk heb ik die bal geraakt, dat ziet toch iedereen', zag je haar denken. Haar tegenstanders stonden wel voor, maar de punten werden niet zo goed geteld. Ze riep dat het spel was. Opnieuw fronsten haar tegenspeelsters hun bezweette wenkbrauwen en vroegen: 'klopt dat wel?' 'Ja ja,' zei ze overtuigd, 'het is spel'. Ze konden er niets tegenin brengen. Op school moet je ook geen punten verwachten als je niet goed geteld hebt. Wat een ontspannend uurtje moest zijn draaide uit op een met frustraties getinte tennispartij. De volgende bal vloog wel drie meter buiten. 'Out!' riep ze deze keer enthousiast, alsof ze een geroutineerde lijnrechter op Wimbledon was. Drie paar ogen draaiden in hun oogkas. Ook haar medespeelster fluisterde onhoorbaar 'ja, dat zagen we allemaal wel' en knipoogde verontschuldigend richting haar vriendinnen aan de overkant van het net. Na het vegen van het terrein gingen ze samen nog iets drinken. 'Ik trakteer!' riep ze deze keer vol vuur. De zes afgedroogde wenkbrauwen fronsten weer, deze keer van blije verrassing. Bij een glaasje cava planden ze een nieuwe tennispartij.

Verdriet

Vochtige ogen breken de hardheid brengen de essentie dichterbij.

Ik snap het, maar ik begrijp het niet

Ik probeer het te begrijpen. Je frustratie zien was onthutsend. Hoe je ons je middelste vinger, naast die met je trouwring, ostentatief toonde alsof het een kunstwerk was. Hoe je ons door je open raam iets toeriep dat we door je verwrongen boosheid en gierende banden niet konden verstaan. Vijf seconden, daar ging het over. Je moest vijf seconden wachten zodat wij langs de kant van de weg verder konden wandelen. Jij kon niet door, want een net geverfd cijfer dertig met een dikke witte cirkel errond moest nog opdrogen. Ik denk dat je die dertig gemist had, aan je rotvaart te zien die je vlak naast ons inzette. Een fietser verderop in de straat kon zich met moeite recht houden en gooide z'n rechterarm de lucht in. Ook hij kreeg je kunstwerk te zien. Je had waarschijnlijk een slechte dag. Ik snap dat. Een baas die je net gebeld had dat je te laat was, of een vrouw die je vroeg eens op tijd thuis te zijn. Je wilde waarschijnlijk voor haar vijf seconden sneller op je werk zijn en vijf seconden sneller thuis. Ik kan me dat inbeelden. We hebben allemaal zo'n dagen. Maar ik begrijp het niet. Dat je jouw frustratie op anderen botviert. Dat je anderen in gevaar brengt daarmee. Dat je jezelf oeverloos extra frustreert met elke middenvinger die je anderen toewerpt. Ik hoop dat tenminste je vrouw wat aan je heeft gehad die dag en dat je bij haar tot rust komt. Voor ons ben je alleen maar een slechte herinnering. Je hebt indruk gemaakt.

Het is allemaal zo simpel

Ludo wist allang dat dit zijn lot was. Zijn levensstijl had hem in snelvaart hier gebracht. Niet via omwegen of rustige weggetjes met mooie vergezichten, ook niet via wandelpaden vol leuke gesprekken met zijn kinderen, maar via de snelweg van het stressvolle leven. De stoel in zijn bankkantoor stond met elke klantenlunch een centimeter verder van het bureau om ruimte te geven aan zijn uitdijende buik. Hoe meer promotie hij maakte en hoe dichter hij bij de CEO kwam te zitten, hoe minder hij de marmeren trap nog nam. Het was niet de sport, die zijn dokter hem tevergeefs voorschreef, die hem steeds vaker naar adem deed happen, maar wel de stress van dichtslibbende snelwegen richting Brussel. De steeds frequentere opmerkingen van zijn vrouw over gemiste jaren deden hem verlangen naar diepe rust in hun vakantiehuis in Toscane, waar hij de laatste vier jaar niet meer geweest was. Zijn vrouw en kinderen wel. Nu lag hij hier, alleen, op een operatietafel van het universitair ziekenhuis in Jette. Drukke geluiden van urgentie, zoals hij ze vaak gekend had op kantoor, verstomden zijn gefluister. Alleen de muren hoorden hem nog zeggen 'het is allemaal zo simpel...'.

Roos

Tinne nam het mooie boek met roze kaft in haar handen en bladerde er losjes doorheen. Ze kon nog steeds niet geloven hoeveel boeken een roze kaft hebben. Wit, bruin of zwart, dat zijn normale boekkleuren, maar roos? Ze wist dat haar dochter het niet zou goedkeuren dat ze zo stereotiep dacht, maar toch onderzocht Tinne of die roze boeken door vrouwen geschreven werden. Dat bleek niet zo te zijn. Slechts twintig procent was geschreven door een vrouw. Dan zullen de uitgevers van die tachtig procent wel uitgeefsters geweest zijn, bedacht Tinne. Ze plaatste het boek met zorg terug in de ruime boekenkast, mooi naast de andere roze boeken. Tinne had net haar boekenkast gesorteerd op kleur. Dat had ze gezien in een serie op Netflix. Over dochters met roze haren had ze niets gezien. Ze vroeg zich af waar haar dochter die inspiratie had gehaald.

Een laatste glas wijn

Nog ééntje, nog ééntje, de tijd is niet rijp, de avond te jong, ons hart niet bevrijd; nog ééntje, nog ééntje, een diepgaand gesprek, steeds meer willen weten, in eten geen trek; nog ééntje, nog ééntje, stilte die niet bestaat, gevuld met verlangens... je zegt dat je gaat. Nog ééntje, nog ééntje, een laatste glas wijn, om dan weer vanavond, alleen te zijn.

Zonder kleurstof

Je kleuren zonder meer authentiek snakkend naar de zon

Sneeuwman

Ik zag je, mooi gebouwd, je lijf zo stevig, je contouren grof. De kou zat je niet mee, dikke regendruppels maakten snel een eind aan jouw bestaan. Dag lieve sneeuwman.

Postbode

Beste postbode, ik vind het spijtig dat ik je naam niet ken.Je bracht me een pakje deze ochtend, met een brede glimlach.Je vroeg me of ik de pakjes van gisteren al opgehaald had. 'Welke pakjes?' vroeg ik.Of ik de kaartjes in de bus niet gevonden had om de pakjes op te halen. Nee, de brievenbus heeft een paar dagen mijn nieuwsgierige blik gemist.Dus deed ik de brievenbus open in jouw bijzijn. 'Daar zijn ze', glimlachte ik terug.'Weet je wat? Geef me de kaartjes mee en ik breng je de pakjes rond 10u.'Of hij dat echt wilde doen en hoe attent en vriendelijk ik dat vond.Om 10u stond jouw glimlach terug voor mijn deur.'Wat een service, dank je' zei ik met een prachtig cliché en hoop dat mijn knipoog betekenisvoller was.Ik hoop dat je bazen ook knipogen registreren en jouw naam kennen.Volgende keer ken ik hem ook.

Hoestbui

Niet dat het iets uitmaakte. De wereld draaide door. De hoestbui kwam en ging. Met tussenin een koud geworden koffie.

Onterecht

De kunst van het omdenken, kan onrecht recht maken.

Zuur

Dat moment na, dat je teveel gedronken hebt, dat liever niet.

Ommekeer

Druppels stoorden mijn verwachting, wandelend in de middagzon. Ongelooflijk niet vermoedend, hoe regen helen kon.

De rugzak

Een oud vrouwtje wandelt op het pad,haar rug diep gebogen onder de rugzak van een beproefd leven.Het krakende geluid van onze stappen doet haar halt houden,langzaam draait ze haar hoofd in onze richting.Haar vele rimpels lachen ons toe,we glimlachen gul terug.Even lijkt het of haar rugzak lichter wordt.

Onzichtbare wonden

Wat gaat er om in het hoofd van een zelfmoordterrorist enkele luttele seconden vóór hij het lot bezegelt van de mensen om hem heen? Mensen op weg naar een geliefde, naar hun werk of naar een mooie bestemming waar ze al maanden over dagdromen. Een zelf gekozen bestemming, niet die van een terrorist die hun toekomst zomaar met zich meeneemt. Van de gevolgen van zijn gruwelijke daad heeft hij geen last meer. Doch wat gaat er om in de hoofden van de mensen die het van zeer dichtbij meemaakten en ‘geluk’ hadden? Mensen aan het werk of op reis, mensen met plannen, behalve het plan getroffen te worden door wrede beelden van angst. Niet of nauwelijks geraakt door spijkers en bouten, maar des te meer getroffen door herinneringen aan ravage, angst, paniek en machteloosheid. Onzichtbare wonden die tijd nodig hebben om te helen en hopelijk verzorgd kunnen worden met pleisters vol liefde en een zalf van hoop.