In mijn winkel waar ik kind aan huis ben staat een jongen zijn laatste oudejaarsboodschappen in te pakken. Zijn ietwat lange blonde haren zwaait hij met een vloeiende hand fijn achter zijn oor.
De gedachte om een oudejaarslief te hebben flitst doorheen mijn hoofd.
Ik voel dat mijn energie verandert, mijn ogen staan scherp en mijn lichaam voelt warm. Zou dit de verrassing zijn voor het nieuwe jaar? zou ik hem ooit nog terug zien?
Hij rekent af, stopt alles keurig in zijn ecologische zak, haalt zijn bankkaart uit en vraagt aan de verkoopster of ze ook postzegels verkopen. Ik kijk hem al heel de tijd smeltend aan en denk even bij mezelf "wie stelt nu zo'n vraag". Precies of die vraag uit de lucht kwam vallen als cupido die zijn pijlen afschiet. Een aardbeving of een uitbarstende vulkaan in mijzelf schiet wakker... "wakker worden Tom", wakker worden Tom, dit is het moment"...
Dit is een speciaal moment...
Plots geeft mijn intuïtie aan om het moment te grijpen... Ik haal mijn portemonnee boven, verbreek alle tijdsrecords in het open doen van mijn portemonnee en zeg heel trots en met een brede glimlach: "ik heb vier postzegels, als je wil, mag je ze hebben...!"
Hij kijkt mij lachend en enthousiast aan. Ik wou hem innig zoenen, mijn postzegels op hem kleven, zijn lichaam knuffelen en hem welkom heten. Hij keek mij betoverend aan en de kassierster tikte mijn spullen en keek met zachte ogen.
De kassierster zat en genoot van het moment, zoals die af en toe te zien zijn in een romantische film. De jongen vroeg of ik altijd postzegels bij me had, waarop ik zei dat ik altijd laat ben met het versturen van nieuwjaarskaartjes. Hij vond het lief, wenste mij een fijn oudejaar...
Hij stapte de winkel weg, ik rekende af, keek nog even om het hoekje. Zijn schaduw was verdwenen, maar het moment blijft eventjes bij me om te koesteren... wat wil ik hem terug zien... Ik wilt weten hoe hij heet...
Wat bij elkaar hoort komt ooit wel samen...