Tom Tanghe

Gebruikersnaam Tom Tanghe

Teksten

stoplicht

Ik doe boodschappen, stap de fiets op en cross holder de bolder naar het kruispunt, waar ik voor het rode licht sta en steek over... Kort daarop... een politieauto rijdt naast mij heen... Politieagente: - "mijnheer, wilt u even aan de kant staan...?" Tom: -Waarop ik antwoord en verbaasd kijk... "Ik? Waarom? Ik heb toch niets gedaan...? politieagente: - "Mijnheer serieus, meen je dat nu echt? Je staat voor het rood, houdt even halt, wij (politieauto) komen naast je rijden, je kijkt ons nog eens aan en rijdt door het rood... je had even goed nog eens kunnen zwaaien naar ons... Tom: ( nu ben ik helemaal van mijn melk ) "Echt?" (ik kijk verbaasd achter mij, naar het kruispunt en probeer mij hen te herinneren)... sorry, dat was niet mijn bedoeling... ik dacht dat het zo op groen ging springen..." ( ik was meer in schock dat ik niet zag dat de politie naast mij stond) "Ik ben hier nog maar een week nieuw in Antwerpen" Politieagente: -"Meneer! zelfs in Afrika kennen ze rode lichten..."Tom: "keek heel verbaasd, want zag alleen in gedachten de groene brousse..." Afsluitend fietste ik bibberend verder en dacht ik aan Afrika, en probeerde mij er rode lichten bij voor te stellen...

Tom Tanghe
0 0

onderste boven

Heeft u alles gevonden wat u nodig had?" hoorde ik de kassabediende vragen aan de vrouw die voor mij stond aan te schuiven in de Bio Planet. Deze keer ging hij er niet met een "ja" mee klaar zijn, dacht ik bij mezelf en ik lachte stiekem binnenin en verzamelde mijn woorden netjes geordend en oefende dit enkele malen in mijn hoofd... De vrouw betaalde keurig, zoals het op haar lijf geschreven stond, ik zette mijn doos in de kar en daar stond hij voor mij met zijn bakje, klaar om af te prijzen... "Heeft u alles gevonden wat u nodig had?" "Neen, eigenlijk niet", waarop de man even naar een antwoord zocht en nooit op een neen had gerekend. "Ik zoek een vriend en werk, maar volgens Stef Bos mag je al niet op zoek zijn", waarop ik even fronste en in mezelf dacht, dat dit laatste met Stef Bos niet zo geoefend was zoals in mijn hoofd. Hij wist even niet wat te zeggen, lachte zijn zenuwen weg en dacht waarschijnlijk bij zichzelf waarom hij dit nu ook altijd vroeg aan de klanten. "Goch", een stilte waarop hij nu zijn antwoord aan het zoeken was in een mengeling aan woorden... "Hier zal je het niet meteen vinden zo tussen de rekken, maar wees gerust, er werken er hier wel hoor en hij knipoogde even..."Ja, dat had ik al gezien, knipoogde ik terug." "Ik hoop dat je de volgende keer "ja" kan antwoorden als je terug komt...""Dat zou fijn zijn en ik nam mijn doos lekkers, rekende af en hoopte dat het al morgen kon zijn...

Tom Tanghe
0 0

postzegels kussen niet

In mijn winkel waar ik kind aan huis ben staat een jongen zijn laatste oudejaarsboodschappen in te pakken. Zijn ietwat lange blonde haren zwaait hij met een vloeiende hand fijn achter zijn oor. De gedachte om een oudejaarslief te hebben flitst doorheen mijn hoofd. Ik voel dat mijn energie verandert, mijn ogen staan scherp en mijn lichaam voelt warm. Zou dit de verrassing zijn voor het nieuwe jaar? zou ik hem ooit nog terug zien? Hij rekent af, stopt alles keurig in zijn ecologische zak, haalt zijn bankkaart uit en vraagt aan de verkoopster of ze ook postzegels verkopen. Ik kijk hem al heel de tijd smeltend aan en denk even bij mezelf "wie stelt nu zo'n vraag". Precies of die vraag uit de lucht kwam vallen als cupido die zijn pijlen afschiet. Een aardbeving of een uitbarstende vulkaan in mijzelf schiet wakker... "wakker worden Tom", wakker worden Tom, dit is het moment"... Dit is een speciaal moment... Plots geeft mijn intuïtie aan om het moment te grijpen... Ik haal mijn portemonnee boven, verbreek alle tijdsrecords in het open doen van mijn portemonnee en zeg heel trots en met een brede glimlach: "ik heb vier postzegels, als je wil, mag je ze hebben...!" Hij kijkt mij lachend en enthousiast aan. Ik wou hem innig zoenen, mijn postzegels op hem kleven, zijn lichaam knuffelen en hem welkom heten. Hij keek mij betoverend aan en de kassierster tikte mijn spullen en keek met zachte ogen. De kassierster zat en genoot van het moment, zoals die af en toe te zien zijn in een romantische film. De jongen vroeg of ik altijd postzegels bij me had, waarop ik zei dat ik altijd laat ben met het versturen van nieuwjaarskaartjes. Hij vond het lief, wenste mij een fijn oudejaar... Hij stapte de winkel weg, ik rekende af, keek nog even om het hoekje. Zijn schaduw was verdwenen, maar het moment blijft eventjes bij me om te koesteren... wat wil ik hem terug zien... Ik wilt weten hoe hij heet... Wat bij elkaar hoort komt ooit wel samen...

Tom Tanghe
0 1

Amsterdam mijn veilig nest

De geur van joints in straten draagt mij al fietsend met de zon, in en uit, op en af langs straatjes aan regenbogen en oranje in hemelse stemmingen. Kleuren, geuren, prikkels, bankjes, parken, mooie mensen, drukte afgewisseld aan groen langs huizen torenhoog met reflecties aan eindeloze spiegelingen gevaren door bootjes langs kades en grachten om mij heen. Ik vlinder fladder vleugels gespreid verder naar kleine bestemmingen voedend voor de ziel en hart. Morgen ga ik rennen, maar voor nu laat ik mijn ogen verder starend tintelen en stroom ik vloeiend vluchtig mee met de wind. Voor nu verstop ik je even fotocamera en tel tot tien... Amsterdam ... Wie niet weg is, wordt gezien...

Tom Tanghe
0 0

snippers vliegen ademloos

Aangestrand aan zee had ik nog geen enkele idee hoe die dag mij zo zou verrassen in het hier en nu, plots uit het niets aan het wateroppervlak... Ik trappelde aan en zag twee gebouwde piramides met ietsje verderop twee zandkuilen om lekker in te zitten... Daar ging ik dan ook in zitten met zicht op de zee, zon en piramides... Na wat schrijven was het tijd om los te laten... Snippers verscheurde gerecycleerde papiertjes kleurden blauwe inktvlekken opgenomen door de kracht van het water... tijd om nog iets los te laten... en de wind blies ze als confetti de golven in... Verder lezend in mijn dagboek keek ik starend voor mij uit... Plots zag ik iets dichtbij boven water komen... Het was zwart, bruin en rond... Dat kan toch geen zwemmende mens zijn, dacht ik... nu nog? Ik leunde voorover en plots sprongen mijn ogen er bijna uit... Is dit echt... is dit een zeehond... ik sprong uit mijn zitkuil en rende naar de zee... "Waauw, het is een zeehond"... "ongeloofelijk"... "fototoestel"... Ik rende, strompelde omhoog nam mijn fototoestel en rolde bijna van haast over mijn voeten terug... "Zo verwonderd was ik nog nooit geweest... Nu, hier, op dit moment in oog staan met een zwemmende zeehond... Ik zag hem dichterbij, zijn snorharen, zijn grote bruine sproeten op zijn zwarte glimmende kop... Dit was een moment om altijd te koesteren... Meermaals toonde hij zijn snoet en ging onder... We keken elkaar in de blik en raakten elkaars ziel... we waren verbonden... Eventjes dacht ik om in het water naar hem toe te zwemmen... Was hij uitgeput? Wat bracht hem op dit moment tot mij? Zal ik hem helpen? Ik liep stroomwaarts mee waar de golven hem brachten... Wat wou ik dat hij even aan land kwam zodat ik hem kon knuffelen... Wat een wonder openbaart zich hier... Ik begon luidop te chanten als een oude indiaan sjamaan en zong dat hij veilig terug zijn weg naar huis mocht vinden... Zo alleen van zijn pad afgeraakt in die wijde grootse zee... Tranen van emoties kwamen even aan de oppervlakte door dit pure, prachtige natuurlijke wezen die zomaar uit het niets zijn weg tot bij mij had gevonden... Misschien even twee eenzame zielen even de weg aan het zoeken... Bij het voelen was dit een mooie oefening in het los laten, waar ik daarvoor mee versnipperd was... Ik volgde nog even de zeehond en toen keerde ik zingend naar mijn zitput... Ik wenste zeehond een veilige reis, keek nog even diep in zijn ogen en zong een lied voor hem... Ik keek nog even achterom en liet zeehond los... Goede reis zeehond en kom veilig thuis, kom veilig thuis...

Tom Tanghe
0 0

onder het gras

Slapen diep slapen nooit meer opstaan   De stekker uittrekken De kaars uitblazen Geen trappen meer De lichtknop uit en wachten op het zonlicht   slapen op het gras als op een kussen niet eronder of even?   Een pauze Een onderbreking Een technische storing Even het beeld stil   Wachtend tot iemand de deur op een kier zet en het licht mijn ogen opent ogen die ontwaken en stralen van vreugde als een kind die straalt in een fotoalbum uit vroegere tijden   Ik ontwaak De stekker in Het licht schijnt Ik open de ramen en schreeuw aan zee LEEF!        

Tom Tanghe
0 0

De ijzeren man met een groot hart-

In de verte hoor ik door een micro steeds dezelfde zware trage lompe monotome stem van een man weerhalmen: "oud ijzer, koper, lood en zink, oude batteries en oude stoven". Vooral hoe hij oude stoven uitspreekt, prikkelt mijn verbeelding en maakt mij nog meer benieuwd. Ik zie hem 's avonds al met zware stappen zijn huis binnen komen, ploffend in de zetel met een bierflesje klaar gezet die hij enkel nog hoeft te ontkurken en zijn vrouw die nieuwsgierig vraagt: "Hoe was je dag vandaag ?" "zoals gewoonlijk... oud ijzer, koper, lood en zink, oude batteries en oude stoven." ( vrouw kan ook door man worden ingevuld ) In de verte hoor ik door een micro steeds dezelfde zware trage lompe monotome stem van een man weerhalmen: "oud ijzer, koper, lood en zink, oude batteries en oude stoven". Vooral hoe hij oude stoven uitspreekt, prikkelt mijn verbeelding en maakt mij nog meer benieuwd. Ik zie hem 's avonds al met zware stappen zijn huis binnen komen, ploffend in de zetel met een bierflesje klaar gezet die hij enkel nog hoeft te ontkurken en zijn vrouw die nieuwsgierig vraagt: "Hoe was je dag vandaag ?" "zoals gewoonlijk... oud ijzer, koper, lood en zink, oude batteries en oude stoven." ( vrouw kan ook door man worden ingevuld )

Tom Tanghe
441 0

mier

Een herfstblad valtmier draagt zijn dode vriendwe zijn samenhet regent niet meer

Tom Tanghe
4 0

vlek

Ik kijk tegen de zon opik ruik de nazomerblauwe inkt verdwijntin mijn schaduw

Tom Tanghe
3 0

puur

De walvis heeft de zee als zijn thuis, de wolken de lucht en ik zit lekker warm ingeduffeld onder een dak en lees een ochtendboek want de avond is nog zoek...

Tom Tanghe
0 0

slingerplanten

Waar ik naar verlang, dromen mag ook... eens een heel weekend lang kuieren, luieren, keuvelen, samen banken, over en op elkaar heen hangen als hangplanten verslingerd en dolletjes op elkaar. Uren lang praten, soms eens fluisteren, staren naar de sterren door het vensterraam, luidkeels lachen, elkaar kietelen, vechten als twee honden om een kussen en kussen als verliefde krekels... in elkaar liggen omringd door dekens en theelichtjes die uitdoven omdat er zich geen open haard afspeelt binnen het verhaal... en weekends worden weken, maanden, jaren zoals seizoenen...

Tom Tanghe
0 0

Opleiding

geen schrijfervaring
theater - scènes - scripts

Publicaties

zie titels op deze site

Prijzen

hopelijk wel