Ik vind het heel normaal dat jongens graag met hun vrienden weg gaan en wat pintjes drinken. Ik wil je dat ook echt gunnen. Ik wil niet het lief zijn dat zaagt over een pintje te veel of te weinig. Daar gaat het ook niet eens om meestal, maar dat is het punt waarop ik het moeilijk krijg. Weten dat je kiest voor de vrienden en de pintjes boven mij. Zeker nu, ik hoopte dat je na het werk met de jongens toch nog even tot bij mij zou komen. Niet omdat ik je miste of te weinig gezien had, maar omdat het zo gepland was. Als in mijn hoofd iets gepland staat, dan kan ik niet omgaan met verandering. Ik hoopte dat er gewoon een evenwicht te vinden was tussen mij en je vrienden. Ik snap ergens ook wel dat je dat vandaag niet gevonden hebt omdat we elkaar al zo vaak zien. De vrienden mogen wel is voorgaan, dat vind ik ook. Maar dan zou ik dat liever niet te weten komen met een zatte sms. Dat lijkt voor mij alsof het helemaal niet belangrijk was om onze afspraak na te komen of hem toch op een deftige manier af te zeggen. Ik had een hele dag uitgestippeld in mijn hoofd. De plannen veranderden, oke, dat was niet jouw schuld. Ik vroeg dus om wat vroeger te komen en dat ging niet, ook niet jouw schuld. Maar zelfs op het uur dat we normaal hadden afgesproken kon je dan ineens niet meer komen omdat je te veel gedronken had. Ik had mijn dag al veranderd zodat jij iets vroeger zou kunnen komen, ik had al plannen afgezegd. Ik wil niet verwachten dat jij evenveel voor mij zou doen als ik voor jou, maar ergens doe ik dat precies toch wel. Waarom raakt het me anders zo?
"De liefde is maar een bezigheid in het leven van de man, terwijl voor de vrouw de liefde het leven zelf is."