De nacht loopt op stelten. Ergens tussen schaduwen en schaamte. De kreuken in onbeslapen lakens worden bij dageraad weer gladgestreken, net als alle grijnzen van genot. Maar het universum houdt alles bij. Wie zich ‘s nachts kwetsbaar opstelt, moet overdag de gevolgen maar dragen. Ook de zonde komt met een verantwoordelijkheid, soms loodzwaar. Moeten wij die last overboord gooien? Moeten wij die helpen dragen? Absoluut niet. Wij kunnen raad geven, wijze uilen die we zijn, maar even goed onze hoofden wegdraaien en onze blikken vastpinnen op andere hulpbehoevenden, die onze eerdere raad niet in de wind hebben geslagen. Ratten van de nacht, zuip en snuif u voor mijn part te pletter, maar vlucht niet bij het krieken van de dag in het riool en bied ook dan uw dagtaak het opgeheven hoofd. Er is een kroost in broodnood om voor te zorgen, met monden die dienen te worden volgestopt met wormen of wat eten ratten eigenlijk?
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.