Hey. Hier ben ik weer.
Wel, als je dit nu leest dan heb je waarschijnlijk al een heel deel van mijn gezeur gelezen en wonderbaarlijk goed verdragen of dan is dit de eerste en zeer waarschijnlijk ook laatste tekst die je ooit van me zal lezen. Voelt grappig om zo te schrijven want ik heb geen idee of iemand dit zelfs ooit leest. Dus, in case there is someone out there, be prepared.
Topprioriteit in mijn leven: nog steeds Nick. En eindelijk mag ik dat ook eerlijk toegeven! Morgen is het exact één maand officieel "aan". Het is al geweldig geweest, dat kan je zien aan de lange afwezigheid van mijn jammerklachten. Niets om over te zeuren. Niets om me ongelukkig over te voelen. Enkel graag zien, en graag gezien worden, want dat laatste maakt me natuurlijk nog het gelukkigst! Alles voelt als in een droom en zelfs beter, echter, oprechter.
Waarom ik dan toch terug de nood voel om alles van me af te schrijven? Eerst en vooral omdat mijn gedachten overspoeld worden met Nick, Nick, Nick. Ten tweede omdat ik niet snap dat ik zo gelukkig kan zijn en toch nog zo hard kan twijfelen aan mezelf. Ik heb mezelf altijd wijsgemaakt dat ik nooit meer zou twijfelen als hij het maar officieel wou maken. Wel, hier zijn we dan, vol twijfels en verdriet. Ik wil zo graag perfect voor hem zijn dat ik enkel zie wat niet perfect loopt. Ik weet niet waar die drang vandaan komt, maar heb wel een vermoeden. Hij heeft me tot nu toe het minste bevestiging gegeven op vlak van woorden, hij zegt niet snel dat ik er goed uit zie of dat hij blij is dat ik er ben. Dat maakt me soms niet uit omdat ik dat wel merk aan zijn daden maar het geeft me niet het gevoel dat hij zot van me is en daar smacht ik net zo naar. Dat hij me tenminste perfect vindt. Daarmee dat ik me nu de hele tijd probeer te bewijzen en telkens in mijn opzet faal. Hij merkt dat dat me stoort, maar hem stoort het niet (denk ik).
Ik probeer te genieten en vaak lukt het me, echt. Maar de twijfel overmant me soms en ik denk dat niemand dat ooit zal kunnen wegnemen. Ook Nick niet.