Het zijn zachte temperaturen voor het seizoen. Dus laat ze de wanten en muts van mohair liggen in de ladekast. In de gang vol daglicht trekt Sarah de ritsen van haar bruine laarzen dicht. De nieuwe winterjas laat ze open, en sluit de voordeur. Duizend stappen per dag, dat is haar doel. Zo bereikt ze de ijzeren poort van de rustplaats, de ondergrondse hemel van haar oma.
Sarah schrikt zichtbaar als ze aangesproken wordt.
'Ja, dat ben ik', antwoordt ze.
'Ik meende jou te herkennen', zegt de man.
Hij draagt een donkerblauwe duffel en ribfluwelen broek.
'Bart heeft een foto van je op zijn werkkamer staan, vandaar...', legt hij uit.
'Ik bezoek wekelijks mijn oma', zegt Sarah. En wijst naar de achterliggende graven.
Ze kijkt hem opnieuw aan en ziet dan de gelijkenissen.
Bart heeft een hoekig gelaat en brede wenkbrauwen. Hij ook.
Zijn huid vertoont gelijkenissen met haar huid. De tekenaar van hun leeftijd verfijnde de pennetrekken rond de ogen.
'Loop je met me mee Sarah?'
Ze knikt, doet de knopen van haar jas één voor één dicht. Wie komt hij bezoeken? Of heeft hij een ander plan? Iets wegleggen in handen die nooit meer opengaan?
'Wanneer is jouw oma...', probeert hij.
'U zegt?'
U, zegt ze tegen de man die over drie dagen misschien naast haar aan de feestdis zit.
U, hoe heet u?
U, de latere jij.
'Hoe heet jouw oma?, corrigeert hij.
'Elza. Elza Wikkels'.
Hij kijkt haar verbaasd aan.
'Ze werd Zaza genoemd?'
'Zaza voor familie', lacht ze.
Dan vertelt hij uitbundig hoe zij als een moeder...