Ingrid Strobbe

Gebruikersnaam Ingrid Strobbe

Teksten

Wuiven is kussen zonder mond.

Er is geen kasteel. Er is niemand behalve hij. Pak me, omi! Pak me! Eerst twijfel ik omdat volwassen lichaamsdelen niet altijd springen, vanaf een bepaalde leeftijd lijken ze te botsen met wat ze ooit hebben gekund. Mijn schoenen gaan uit terwijl hij dezelfde vraag afrond. De uitdager snelt al weg, ik erachteraan. Het duurt maar even of ik heb hem beet in een greep die graag kietelt. Dan laat ik los. Nu is het mijn beurt om weg te lopen. Aan dit soort vluchten is alles luchtig; dat wat zich onder mijn voeten bevindt en wat zich in mijn hoofd afspeelt. Het is onmogelijk weg te zakken. Met zijn kleine handen grijpt hij het hemd dat ik speel. Omdat ik het ook draag, is het vangen voorbij. Ik laat hem de keuze: pak ik jou nog een keer? Hij wuift de optie weg zonder iets te zeggen.

Mamaaaaa!

Om het nog eens te voelen ga ik naar Inno. Nee, het is anders. Ik was sowieso in Inno voor ondergoed, de soldenperiode kwam eraan maar wachten op onderbroeken, nee! Daar deed ik niet aan mee. Ik liep dus de rekken af. Voor slipjes, niets meer? Om wat tijd te verdrijven, dat ook, eigenlijk om te voelen of er al dan niet een hemd hing te wachten op mijn huid. Het moest iets zijn met een kleur maar de kleur kon zowat alle kanten op. Geen wit vandaag, zeker geen zwart. Bij de rekken van Mayerline voelde ik iets. Een blouse die als twee druppels water leek op wat mijn mama ooit gedragen had leek me aan te raken. Ja, zelfs aan te spreken. Inneke, zei de blouse. Wacht, jij bent toch mijn Inneke? De stem was duidelijk, zo duidelijk dat ik bleef staan, door mijn knieën ging, zo stiekem mogelijk ging liggen onder het rek. Ik sloot er mijn ogen. Mama, ben jij het? Ik hoorde niets meer, maar voelde een hand door mijn haar gaan. Vriendelijk. Nee, zachtaardig. Eigenlijk was de hand teder. Omdat ik dieper ademde kwamen er tranen. Ik kon de blouse die zij had gedragen aanraken, van het rek halen met uitgestrekte arm. Ik legde de zachte stof op mijn buik. Ademde diep, liet mijn tranen stromen. Ik nam nog een blouse. En nog één. En nog. Tot ik bedolven onder de blouses beter kon voelen dat ik haar nooit meer zou zien. Dat ik die tederheid nooit had gevoeld.

toen hij een kabouter was*

liet hij de maanhamer zakken en zag zijn publiek wij keken naar de glans van zijn ogen van de stoel stonden wij op zo was het repeteren de dames volgden de heren in een grote cirkel die groter werd, de tijd van een kind kenden we niet uit het hoofd maar eindelijk konden we daarin verdwijnen *op het schoolfeest

Het vogeloog wil ook wat.

Op het perron een man, de neerslagvan zijn verlangenvalt hem zwaar. Wat lees je?Hij draagt een natte jas,een verrekijker. Over afstand, het vogeloog wil ook wat, zeg ik.De locomotief fluit voor zich uit als een vruchteloze mond. Hij neemt uit zijn rugzak een snavel.Die past mij perfect. Ik kies de blauwste veren.Hij geeft alle vrouwen een bekeen kleed voor onderweg. Onder ons de schapen, de vlakken.Een doodlopend spoor.In de wolken verbergen wij elkaar.

Lijster

de snavel van de vogel zit op een tak met een solsleutel opent hij het lied zingt van de hak op een lagere tak met hoge hakken is het een meesje

zet het onderwerp op zijn kop!

ik koop mijn huid in een koker rol het open als een doek lig ik neer ik ga zitten in het vel met botjes die van mij zijn geef ze dan weg aan een zadel van een fiets verwacht ik niet wat ik van een paard krijg het voortdravende van een bezetene mijn moeder zei me steeds je hebt een hoofd, geen knopje en daar vond ik het hart het eigen bedrijf van mijn lijf zit zo niet te prutsen lig zo niet te hinniken in je bed waar lopen de benen van je clitoris heen?

Bij Olaf.

De loop van het geweer raakte mijn slaap. Ik riep niet, niemand. En toch liepen er mensen in de Carnotstraat. In het hotel moest jij zo nodig schieten. De heroïne hielp daarbij. Veel later pas gaf ik het een naam. De kracht in het woord verkrachting had ik niet, de kracht om je aan te geven, om het een ander toe te vertrouwen. Geen mens was op de hoogte, mijn slaap leed eronder. Ik moet een jaar of elf zijn geweest. Op jouw studiekamer bekeek je mijn rapport, onderaan een prachtige handtekening. Je hand slank, de pen erin niet vet. Toen ik het bureau verliet, keek je onder mijn uniformrokje. Open kon ook, zo open was ik nooit geweest. Mijn vulva, aars, mond vol genot. Jouw zware wenkbrauwen wogen plots niet meer door, ik kon er het voetpad niet meer mee keren. Liefde verblindt! Ik kon de stroom in mijn lichaam niet volgen, amper geloven dat ik het was die de liefde voelde. Haar amputeren leek een oplossing. Ik verliet je. Je was single. In de brieven die ik schreef las je mijn twijfels. Je hield van de stijl van mijn teksten. Jij, een dichter. Ik, een hond. De shirt die je droeg? Om aan te snuffelen! Het lichaam waar jij in sliep zag ik als een bed met een plek voor mijn lichaam. Het vibreerde. Ik gaf je weg aan een andere vrouw. Zij kon het lieve dier 'erotiek' zonder angst benaderen, strelen en liefkozen tot zijn lid, zijn pels neerzeeg, voldaan en met een gloed op het gelaat. Een broer die ouder is? Ik kon mij beschermd voelen. Ik mocht dekking zoeken in zijn woorden, daden, armen. Om zijn kunsten uit te voeren hing ik als een vleermuis aan de hoogste buis. De schommel maar ook de mat bleken ideaal om het optreden voor te bereiden. Ik werd zijn voltijds assistente, werd maar al te graag uitgedaagd. Op een avond, misschien was het middernacht, werd er op mijn deur geklopt. Help mij, help mij! In zijn groot bed lag durf en lef om mij ook daar eens uit mijn tent (slipje, ik was mager) te lokken. Wanneer mijn hand op zijn lid lag voelde ik een wortel. Ik kon konijn worden of het niet doen. Heb je er zin in? Hij vroeg het met ogen die van me hielden. Verlangen bracht ons in beweging, in een gemoedstoestand die ons liet glanzen als nieuwe glazen. Ik was verliefd dus in contact met de liefde die ik zelf ben. Waar angst is kan geen liefde zijn, dat las ik ergens. Ik was bang en hij verliet mij. Tijdens een telefoongesprek vernoemde je tantraseks. Ik vond dat straf, kende je van haar noch lid. In een gedicht opnieuw jouw lid dat je beschreef. Alles in het licht van jouw lid. Nog even en ik kon lidgeld betalen. Als ballonvaarders konden we eindelijk vrijen, in een kleine + grote ruimte terwijl we ons hoogtepunt benaderden.

Er is iets in de spin

op de berg waaien zijn poten open met een vertekijker breng ik de spin bij mij wanneer het raam beweegt houd ik mij vast aan een windstoot ze zet mij terug in een hoek van mijn eigen woelweb

zevenstippelig

minnaar tuinier verrekijker zie je mij in zevenstippelig Tshirt mijn best doen? vind mij in je huis zet mij in je tuin draag in een decolleté je borsthaar kom in mijn slaapvertrek blijf mij aankijken drijf de bomen die je meebracht uit elkaar mijn enkels eraan vastgeklikt kom dichterbij!

IKJE

ikje staat klaar daar komen auto's de reuzen stappen uit ikje staat op malse voet goed met iedereen in applaus met zichzelf ikje past op elke schoot zijn benen als een sjaal rond papa's nek zijn armen als juweel rond mama's hals de wereld nog te veel

Nog één stevige tak te gaan

Intro: onlangs waren we in het vogelopvangcentrum. Er was een eekhoorn voor verzorging binnen gebracht. Wat had het arme dier meegemaakt? Op de fiche las ik: uit een boom gevallen. Iemand uit de schrijfgroep stuurde een tekening door waarop je een eekhoorn boeken ziet dragen naar de holte in een boom. Het beeld inspireerde mij. Ik schreef deze tekst. Het wordt een verhaal, ik heb er nog werk aan. Juul was al langer dan een uur bezig met het dragen van leesvoer. Hij bracht de dunne en ook de dikke boeken naar boven. Nog één stevige tak te gaan, dit was de veiligste weg naar de ingang. Dan uitrusten, het zweet van zich afschudden. Tuur had de hele tijd staan kijken zonder te helpen. --Overdrijf je niet een beetje? Juul schudde met z'n kop, hij kon goed ontkennen. --Ik wil dat je ermee stopt Juul, ik woon hier ook. --JIj woont boven, beet Juul. --Ik moet je wel passeren om naar buiten te gaan, verdedigde Tuur. Met al die rommel breek ik nog eens mijn nek! --Goed, zei Juul. En een ruzie werd vermeden. HIj schikte de boeken per onderwerp. Hij kon al een hele tijd lezen, en sinds hij las was hij niet meer van verhalen weg te slaan. Tuur daarentegen speelde spelletjes. Dat beweerde hij althans. Het was nooit bij Juul opgekomen om van dichtbij te gaan kijken wat al dat spellawaai betekende. Waar kwam het eigenlijk vandaan? De hele winter lang zochten ze elkaar niet op, hun kamer was privé. Tuur was een beetje overstuur met al die boeken op de vloer, en ging vroeger dan gewoonte naar boven. Juul wreef zijn pootjes warm aan een heimelijk plan. Het bos werd aan de randen donker, het maanlicht naderde. Juul kon het verlangen naar die ene bundel niet opzijzetten, maar hij had het wel geprobeerd. Hoe dan ook wilde hij die bundeling gedichten ook in zijn hol. Dat zou het verschil niet maken, zijn broer zou dat extra boekje niet eens opmerken. En bovendien; hij wilde zo graag leren dichten. Gedichten lezen was bijgevolg geen tijdverdrijf maar een noodzaak. Hij was er zeker van dat hij op de tast op die ene brede tak in evenwicht kon blijven. Hij knoopte zijn pels tot aan zijn kin dicht. Er stond wat wind. Vanop de hoger gelegen kamer kwamen meerdere knallen, alsof er iets afgevuurd werd. Juul zag beukennootjes door de lucht vliegen; een visioen in zijn blije geest. Tuur speelde door en daar kon zijn broer handig gebruik van maken. Om de uitgang van de boom te bereiken moest Juul voorzichtig over al de geschreven woorden, al de vermoeide zinnen, de geeuwende komma's, de in-de-ogen-wrijvende vraagtekens. Hij voelde de drang om even, heel even bij een openliggend boek te gaan zitten. Hij ging er zelfs bij liggen, op z'n zij, linker poot als steun onder z'n kop. Een droom zocht naarstig naar de slaperige geest van een dier, liefst van een eekhoorn. De heldere droom had daar zo zijn reden voor. Uitgedoste eekhoorns gaven hun ticket af aan de balie. Iedereen nam plaats, het licht werd gedimd, één spot vlammend op het podium. Juul nam zelfzeker de bundel, zijn eerste boekje poëzie in handen, las enkele gedichten voor. Het publiek vroeg om meer.

Een oorlog van weinig woorden.

De nacht ligt wakker in het kleine. Bed is bang. Een vrouw met blauwe sjaal zit. Op de gele tram. Pantsertank na tank. Genoeg diesel voor een lange strijd. Een vogel schrikt. In het luchtruim van raketten. Zachte ogen van een jongen. Zien wat niet wordt getoond. President: een vent waar geen heer zich voor opmaakt. Brandend vuur. In het kind de kou van een kogel. De kerk staat buiten. Dit alles. Dit allemaal, en ons. Vluchten kan nog wel. En wee, o wee, wie niet goed beent.

Je partner continu volgen via een app

Je partner continu volgen via een app: leuk of verwerpelijk? Hij was niet eens mijn partner, dat maakte het alleen maar erger. Was het erg om door mijn baas continu gevolgd te worden? Erger dan dat. Een oefening: wis het woord ‘erg’ door de woorden ‘stresserend’ of ‘absurd’ of ‘wraakroepend’… en je komt uit bij mijn beleving.Volgapps kunnen tot ernstige frustratie leiden, u bent gewaarschuwd. Mijn baas was geen twee mensen waard. Stel het je voor; je hijst je in het obligate uniform, steekt de tracker in je broekzak, en hop, de fiets op. Een dienstfiets die overal gezien wordt, een werknemer op het zadel. Een werknemer is iemand die het werk neemt uit handen van hij of zij die het geeft. De werkgever richt zich tot haar werknemers. Hij of zij is zichtbaar en aanspreekbaar. Maar, waar is hij? Ik zit dus op mijn fiets. Kijk, ik rijd! Kijk, ik rem! Kijk, ik stop! Ik ben gewetensvol, u ziet het, ik stop voor een stoplicht maar ook voor een opgestoken hand. Dan ga ik in gesprek, beantwoord vragen, wijs de te volgen weg. Kan ik vandaag nog, geachte werkgever, een woordje met u spreken? Waar bent u? Ik krijg geen reactie op mijn oproepen naar u. Wat houdt u geheim? De plaats waar u zich ophoudt?Een tracker, ach, iedereen reageert er verschillend op. Mijn mannelijke collega’s zetten humor in om dat controlerende ding het hoofd te bieden. Het zal wel wennen…vier woorden die de weg naar aanvaarding effenen. De mijne blijft hobbelig, glad, onveilig. Wat zal wennen? Zullen de gevolgden de gevolgen van het volgen aan hun laars lappen? Zullen ze de tracker opzettelijk verliezen? Ik heb er nooit aan gedacht dat het volgen via de volgapp goede of extra punten zou opleveren voor de gevolgde; een promotie binnen de dienst bijvoorbeeld? De tracker werd aan ons ‘verkocht’ als zijnde een manier om snel ter hulp te kunnen schieten indien we in een gevaarlijke situatie zouden verkeren. Er wordt beweerd dat een volgapp het bestaande vertrouwen bevestigd. Er wordt gezegd dat een app waarmee je anderen kan lokaliseren rust en veiligheid kan bieden; er kan meteen worden ingegrepen als er iets alarmerends gebeurt. Anderzijds ben je nooit echt vrij, nooit ongezien, nooit niet te traceren, maar moet dat dan zo nodig? Moeten we totale vrijheid aanhangen als we nooit totaal vrij zijn? Het stoppen van een tracker in de zak van mijn uniformjas gaf me elke keer een negatief gevoel. Ik voelde me een hond aan een lijn. Ik voelde me een gevangene aan een enkelband. Het ritme waarmee ik mijn werk uitvoerde verdroeg geen lijn of enkelband. Mijn taken werden sneller volbracht. Het stoorde me dat mijn baas te weinig taken gaf, dat we zelf op zoek moesten gaan naar werk, dat hij het gemak van een tracker introduceerde alsof het voordeel daarvan geheel voor ons zou zijn. In werkelijkheid werkte hij lange, zeer lange dagen aan zijn politieke loopbaan, kon daarom veel te weinig tijd besteden aan ons. Hij liet onze lijnen los. Wij waren de honden die vrijelijk doolden, snuffelden waar niets te snuffelen was. Onze baas was een luie cipier zonder gevangenen want die zaten thuis bij tv. Klopt het dat er geen plaats was in zijn buro voor ons? Dat hij ons op zijn hoogst persoonlijke kantoor in de gaten kon houden of van daaruit kon aansturen? Wij waren zelfaansturend en de verleiding bestond erin dat we op onze fiets ons eigen huis zouden bereiken tijdens onze diensturen, aldaar koffie zouden zetten, aldaar de aardappelen zouden schillen, en daarvoor betaald zouden worden. Dan liever een app. Een kleine investering om werkzoekenden te kunnen gadeslaan terwijl ze aan het werk zijn, in hun hoofd het mesje waarmee ze niet de patat schillen maar hun baas.

waarom moeten wij?

in het hotel vraagt een vrouw aan een tafel waarom moeten wij iedereen in leven houden een tweede vrouw knikt over het wijnglas heen wanneer de fietsroute een bocht maakt met het enthousiaste leven in onze benen lossen beide jagers een einde(lijk) schot een speelvogel valt vanwege deze twee uiteen

moeilijk te zeggen

heeft de haas een zomerdepressie? de vrouw? de in zichzelf gekeerde vragen: teken ik om dichter bij mezelf te komen, bij het dier, bij de aarde? zweven in de ruimte, en stemmen van sterren, de vinger van een robot. een vogel met de schutkleur van een brokstuk trekt de aandacht. zijn snavel staart naar het water dat woest vissen in het rond slingert. de wind huilt door berg en been. in haar mond tanden, kaken, taal, geen woord over het oog witte pupil. het ziet het gras, voor het eerst een beuk, blad eitje van de galmug. ze steekt in de huid van het mysterie. de haas loopt gevaar, zij erachteraan, de antwoorden jachtig.

HAAS

na de vakantie die groot de deuren sloot slaan poorten open school na school na school verzamelen is het woord dat gehoord moet worden wanneer mijnheer Haas het uitroept ik zet mijn oren open bescherm ze tegen gevaar niemand wil tegen de Haas aanlopen mijn broer zegt alleen de haas is in gevaar hoe kan het dat de baas? de baas spreekt ons geroezemoes weg woorden van welkom woorden van werk dat leren betekent woorden die spelen na het leren woorden met lange oren de eerste dag luistert aandachtig de woorden van mijn broer zijn waar hazen zijn in gevaar ze hebben een code die ik nu zie van rood naar groen zijn woorden die werken werk dat leren betekent woorden die spelen na de les biologie

Waterkameel

Een lange strandwandeling, eindeloos veel schelpen, meeuwen, en dan dit. We zijn onmiddellijk in de ban van het object. Is het een zwarte sjaal? We buigen het hoofd om dichterbij te komen. Kwam het uit zee? We gaan door de knieën en kunnen het voorwerp aanraken als we dat willen. Is het werkelijk een grote sjaal die iemand achterliet? We denken allebei aan hetzelfde, dat blijkt uit onze blik van verstandhouding. Hij is erg begaan met dieren in het algemeen, daar horen zeedieren ook bij. Ik vind het gedrag van de consumerende mens niet altijd even respectvol. Het is niet omdat we de onderwaterwereld niet kennen dat ze niet waardevol is. We moeten zorgdragen voor al wat water is. Terwijl we daar staan bij het voorwerp dat we niet kunnen identificeren, vliegen meeuwen af en aan, ze landen in een plas zeewater op het strand. De kilometers van de Haan naar Bredene vreten we minstens zes keer per jaar. Het is een afspraak: het vreten doen we puur voor de gezondheid. Stilstaan bij de feiten en stilstaan bij mysteries doen we sowieso, onder welke omstandigheden ook. Dit zwarte doek heeft alles in zich om ons lang bezig te houden. Het doek heeft franjes van hetzelfde zwart, er hangen twee plastic dingen aan vast die ik met handschoenen van rubber zou kunnen losmaken indien ik ze bij me had. Het openvouwen van het object zou klaarheid kunnen brengen. We kunnen stellen dat het doek door een golfslag op het strand werd gegooid of dat het doek werd achtergelaten door een strandslaper en achteraf overspoeld door de zee. Ik volg het voorbeeld van mijn echtgenoot en sta weer recht. Ik strek mijn benen, wandel rond het voorwerp terwijl ik mijn blik er niet van afwend. Ik zie een platgetreden kameel, een aangespoeld waterkameel. Ik zie de kop, de buik, de poten. Hoe dan ook; we kunnen het ding niet achteloos laten liggen. Zodra we onze kilometerlange wandeling verderzetten, zal het door de Noordzee worden opgeslokt. Wij weten dan niet waar het plastic zal terechtkomen. Wij weten evenmin welk waterdier verblind zal worden door een zwart doek dat onverwacht tegen z’n kop en ogen kleeft. Ik neem een foto van het mysterie alsof het iets zal loslaten over z’n aard, z’n afkomst, z’n bestemming. Ik ga ervoor liggen op het vochtige strand; plat op de buik in mijn nieuwe jurk. Achteraf zie ik de foto die hij nam toen ik op mijn buik lag om een beeld te schieten. Het beeld zal bewaard blijven; een doek van katoen dat iets kwam doen op het strand, dat ons iets kwam zeggen. Het kwam tot daar om mensen zoals wij in een nieuwsgierige greep te houden tussen twee kuststeden in. De zee bleef even zwijgzaam als altijd. Het zand bleef stil in elke korrel terwijl het mysterie een column schreef.

VOS

op een dag vraagt een hond in het dierenasiel of hij mijn vos mag worden hij geeft met een blaf te kennen dat rennen voor een dier los van een lijn het lopen van een horde zal zijn

half mens

hoe mooi zou het zijn te slagen te slapen tussen slagen met een droom om het lijf een rillend hoofd van half mens half onderdompeling hoe mooi zou het zijn te slapen langs koterijen, stallen, huizen een villa in paniek het onderwaterleven links en rechtsonder de lage daken zinken naar de bodem hoop leidt woningen naar een kilometerslange long zuurstof op panelen hoe mooi zou het zijn te slapen tussen muren, binnen en buiten de tuinen en de kamers los te weken centimeter voor centimeter los te roeren, te mengen met zout alle neuzen tegen het glazen raam het glasgordijn gespoeld om aan te spoelen

Paren

hoewel wij toch niet kunnen scheidenvan tafel of laken, van vrijendoen we iets wat daar op lijkt wij sluiten het hart van de benendie we nemen om te vluchtenin ons werk, slaap, zwijg wij vechten niet uit onze bekstelpen het bloed uit woordendoor niets te doen, wij koken voor de ander, denken in het eigenhoofd; verander-verander! Ik vrijjij vrij van opvattingen en wij liggen voor de zoveelste keerverankerd, in bed, in het diepewaar zelfs in het donker vissen paren

Hoofd

een van de zaken die maken dat ik geluk verzin is de adem in mijn hoofd de adem die ik de pas niet afsnijd tijdens het bedenken word ik landschap, passende schemering de lede ogen van een arend, in het meer het been van een vis in mijn hoofd zoeken radiogolven de berg waarop ik wil staan roepen; een uil die de lucht vult een uil die diepte ziet in de uitgesneden hals van een mezzosopraan waar de aria een weg naar buiten vindt ik verzin een dans met Lutz Förster, concentreer me zie je? ik word naar het bos gedreven over de grond schuifelen de bomen in handen van een groep word ik instrument, opgeblazen, opengereten, in een put gesmeten ik word gedicht de klep van een piano

samenvallen

samen vallen wij in jij, jij, jij, jij, jij, en ik sneeuwvlok na vlok na vlok na vlok samen een gemaakte man klok na klok na klok na klok vallen wij samen in zijn rok, en smelten

drie doden in een handomdraai

natuurlijk was het onmogelijk, precies dat bleek mogelijk machtiger dan de wil machtig als een stamboom het lag niet in mijn handomdraai, de draai om gedroomde oren van waar ze kwam, van waar het treuren was gekomen? ze leunde tegen een beuk, ik was boomstam familiegegeven in leven natuurlijk was het ondenkbaar maar het ondenkbare bleek werd beenwit, mijn overleden zus + ik onze dode ouders waar wij om weenden

de looks

de looks van een opa, eindelijk een selfie met slaap op het gelaat, ongeschoren en langwerpig ik denk er een portretlens bij, een oma op een foto het rijk van kleuren en spelen wat komt bestaat al ben ik in alle staten? jij, verenigd Koninkrijk waarin ik me Wales waan nu wil ik liggen, het soort liggen in het donker waar jij spreekt, luistert naar hoe mijn woord hoort te zijn mijn tekst komt in de pen terecht die niet verloren ligt, in een landschap waar het sneeuwklokje tikt

kardinaalbaars

dromen weten hoe te bewegen, in mezelf zink ik pyjama als zwaargewicht naar de bodem daar laat longinhoud los zand duwt spierkracht van zich af ovaal lichaam naar het oppervlak ogen van rood glas in een opgelucht gelaat uit een vibrerende zee stijgt een rugvin, een partner met voortplantingsbek spuwt in het meisje de jongen blijk van genegenheid in de borstomtrek van het land waarop ik wakker word, de warmte van het lichaam naast me glijd door mijn gloeien heen

Het ouderlijk huis davert van geweld.

Het ouderlijk huis davert van geweld. Ik heb geen invloed op het huwelijk van moeder, vader, ik ben zoon.Vader slaat het vrouwelijk lichaam,het kinderlichaam, dat van christus op de tong. Het oog ziet altijd van zich af. Woont onder dakpannen een goede moraal:een zoon imiteert het slaan.Zussen kijken met blauwe ogennaar moeder hun jankende hond. Ik lijk in vlammen op te gaan, zonderliefde blus ik niet.Ik ben zoon,wijs met mijn vinger naar de ander.In de naam van de vaderde heilige geest sla ik mijn vader de kop in. Amen. In de krant staat:niets over schuld, nietsover boeteniets over morele regels die we van ons kunnen afzetten,niets over hoe wij danbij onszelfterecht komen. Geen godsdienst nodig hebben. Ik word misschien weer mens. Vrij te kiezente moorden, het niet te doen.Het is mijn levensplicht.

terwijl de tuin me voorkomt als een tuin

ze zijn volkomen gelijk in de volharding ze hebben volkomen gelijk de botten van hun skeletten vormen een voliére niets meer nodig bij deze samenhang alleen het brein van dit vogelclubje kent het refrein van hoe op te staan een tiental slimme muzikanten -tussen de naalden gras, nabij elektrische lading, op een doorhangende tak, in de piek van een boom- komen een nooit gemaakte afspraak na spreeuwen spelen karaoke precies zoals ze gebekt zijn in de staart van een specht recht een ladder zich naar het podium snavels hangen bij de microfoon als een muziekmobiel ze pikken noten om als beste lied te eindigen nu de man in zijn tractor met de voorwielen in de lucht rijdt navigeren op grote hoogte de droompiloten van meer dan tweehonderd lichamen naar waar, welke vorm vliegt in elke reiziger een vogel?

De spieren van de radioloog.

Mevrouw + familienaam: zo spreekt hij me aan. Ik zit al op de ontsmette bank wanneer hij binnenkomt. Onmiddellijk heeft hij de muis in zijn rechterhand, kijkt naar mijn rechterschouder, haalt het bh-bandje naar beneden terwijl hij naar het scherm blijft kijken en met de muis over mijn schouderblad rolt. Wat ziet u? Ik wil zo spoedig mogelijk weten waar hij naar kijkt. Zit het kwaad daar? Niet in mijn hart, gedachten of gedrag, maar daar, onder de vette muis? Schuilt het kwaad in de kom van mijn schouder, leeft het ondergdoken onder spieren, achter een muur van weefsel? Hij neemt mijn bovenarm vast alsof hij me gerust wil stellen, merkt luidop op dat ze...ja hij zegt het zonder woorden. Ik begrijp dat mijn bovenarmen rond zijn, breed zijn, mollig. Atrofie? Ik doe alsof ik vergeten ben wat dat woord betekent, dwing hem zijn gedachten uit te spreken. Nu is het duidelijk; hij denkt dat mijn armspieren aan het afsterven zijn! Waaaat? Sporten, mevrouw! Pak dit aan, ga sporten! Hemel bij god nog aan toe, denk ik. Het is voor dat gezwel op mijn schouder dat ik hier op uw vuil ontsmette bank zit! En waar is uw masker? Ik vraag u waar uw masker is, mijnheer de radioloog. Het gezwel is niet kwaadaardig. Dat nieuws is goed en lucht me op, ik vergeet onmiddellijk dat zijn insinuaties niet echt flatterend waren. Doe aan sport, vervolgt hij, in groep, een aantal dames, pilates, ja PILATES! Ik kijk hem aan, benadruk dat ik zwem en jog en fiets en veel wandel. U bent een verstandige vrouw, repliceert hij. Eet gezond. Ik eet gezond, beste mijnheer. Nog even en ik verander in een banaan, pif poef paf en de man gaat af. Bijna elke avond ligt Pascale op mijn bord nadat ze in de oven opwarmde. Er zit al maanden een heerlijke LEO in mijn handtas om zo nu en dan naar te kijken. Ik heb de paarse lekkernij niet uitgekleed noch op mijn tong laten smelten. Als extraatje zet hij de muis op mijn buikvet, glijdt daar rondjes op gel alsof het een ijspiste is. Hij nodigt me uit te kijken. Niet naar mijn buik, naar het scherm. Dat zijn spieren (twee cm) en dat is buikvet (vier cm) zegt hij. Hij stelt me gerust; het vet is uitwendig vet. Ik kan er niet ziek van worden. Voor een ijdeltuit als ik is dat geen grote geruststelling. Maar ik besef dat gezondheid het allergrootste goed is. Hij veegt mijn schouder schoon met een papieren doek dus loopt het onderzoek op z'n einde. Ik wil naar de kleedkamer maar hij houdt me staande met de woorden 'wacht eens even'. Staat u scheef? Ik zucht. Ik ook, bekent hij. Dat komt door mijn job, ik sta niet recht. Terwijl ik naar huis wandel vraag ik me af wat de man bezielde. Hoe is het gesteld met zijn spieren? Volgt hij PILATES of dwingt hij zijn vrouw naar de lessen? En natuurlijk ben ik heel erg blij dat het maar een vetbult is, wat niet wil zeggen dat ik net als een kameel dat vet kan verbranden om mezelf te voorzien van energie.

dit lijkt niet op het ijsbergmodel

de fotograaf neemt een foto van het lege zwembad hij weet dat zwemmen sterkt de droogcommissie ruilend voor het zwembadwater weet de fotograaf, ik ben geen foto, geen zwemmer mijn schoolslagen moeten afstand houden van tien banen mijn camera zoekt op de bodem naar een zwembroek

Moeder van de week

een bombardement als de dokter uitspreekt wat wij al vreesden; het virus drong tot je door het zit ergens in het oude lichaam dat je bewoont als een klein vogeltje als een piepend muisje als een slapend katje klaar om van gedaante te wisselen in een roofvogel, een vuile rat, een tijger geeft men ergens op het internet een spoedcursus krijgskunst de leer van 'bommen gooien op de vijand' de wil te doden is niet verkeerd het virus kan kwaad zijn, dat is zijn aard voor het vogeltje voor het muisje voor het katje dat zonder handschoenen zonder mondmasker transfigureert

Pinguin P

Pinguïn P wil geen nieuwe wending aan zijn leven geven. Hij piekert al maanden over een dreigende wending maar hij kan en wil de vredige alledaagsheid niet doorbreken. En toch lijkt zijn omgeving daar anders over te zullen beslissen. Hij besluit op een dag naar Wim te gaan voor een gesprek. Wim ziet zichzelf het liefst als een pingofiel. De tocht naar deze levensgids is lang en niet zonder risico, beseft P hoewel de oude pinguin op zijn respectabele leeftijd nog altijd de fysiek van een zevenjarige heeft. Bij het krieken van de dag maakt hij zich klaar, neemt van iedereen afscheid, drukt hen op het hart dat hij zal terugkeren. De zon doet warme pogingen om alle pinguïns richting flesjes zonnebrandolie te bewegen. Tegen het middaguur brandt ze op de vetlaag van hun witte buiken. Het wordt al snel te heet.In de tussentijd doen de pinguïns wat ze altijd doen: leven in zee, hun verenkleed wassen, hun kuikens voeden, korte vluchtjes door het water maken. En zweten. Pinguïn P is vertrokken met een dubbele honger; een naar inktvisjes en een naar een rustgevend perspectief. Na drie uur heuplopen is P toch een beetje moe en rust hij wat uit op een blok ijs. Hij staart minutenlang voor zich uit. Veel meer doet hij niet. Zijn gedachten dwalen af naar een nieuwe en gevreesde transfiguratie. Hij heeft er lang over nagedacht, het zich ingebeeld, maar hij kan zich onmogelijk identificeren met een andere soort. Hoe kan hij zeeleeuw, zeehond of schorpioenvis worden? Hij wil pinguin blijven. Hij krijgt dwanggedachten waar hij vanaf wil. Ze verontrusten hem. Hij schaamt zich nu die dwingende en schrikwekkende wereld voor zijn geestesoog verschijnt. In een opeenvolging van beelden ziet hij: 1/een geheime voorbereiding, 2/een gecoördineerde actie, en dan 3/het resultaat van een massale pinguïnsuïcide. Overal liggen stukken van volwassen pinguïns. Zelfs de kuikens liggen er als bloedproppen bij. Ook de kleinsten hebben blijkbaar geholpen bij het hanteren van messen, het richten van mespunten, het precieze steken. Wat een gruwelijk tafereel! P krijgt krampen in de maag vanwege die angstaanjagende beelden. Ze wisselen mekaar snel af en doen zijn hoofd tollen als het hoofd van een dronken matroos. Vreemd genoeg draaien de beelden ook rond in een reuzenrad, ze bevinden zich in een pretpark voor zeevogels. Daar eten de vogels rode appels met suiker, en wafels met slagroom. Ze waggelen van het schietkraam naar de vrije-val-toren en lachen luid in hun onderbuik. Pinguïn P duizelt bij deze verwarrende toekomstbeelden. Aan zelfdoding doen in groep? Plezier maken in een pretpark?Hij vraagt zich af of hij misschien veel meer dan een mentale gids nodig heeft. Hij voelt dat zijn honger nog niet is gestild en waggelt naar de koude zee. Voorzichtig neemt hij een duik. Na een korte lunchpauze zet pinguïn P zijn tocht verder. Hij heeft zijn nare ideeën in het ijswater achtergelaten. Na een tijdje heupwiegen lijkt een moeilijk pad zich voor hem te openbaren. Een erg smalle strook ijs, daar moet hij over zien te geraken. Hij berekent hoeveel stappen dat van hem vergt. Vijftig. Hij haalt diep adem en zet voetje na voetje tot hij aan de overkant die adem weer loslaat. Hij nadert Wim, dat weet hij wel zeker. Toen de aarde nog niet opwarmde zoals de aarde nu opwarmt, was pinguïn P niet bang voor de toekomst. Hij kon als pinguïn leven en als pinguïn sterven. Sinds hij zijn zweet niet meer herkent als vluchtig maakt hij zich zorgen over wat nog moet komen. Hij vreest dat alle pinguïns moeten transformeren naar een andere soort; een soort dat in de diepte van de zee het leven kan verderzetten of een vliegend soort dat hoog boven de oceanen verder leeft. P weet wel zeker: hij is niet klaar voor die ommekeer. De geur van zijn zweet herkent hij niet sinds hij met die gedachte speelt. Hij wil vooral pinguïn blijven. Misschien kan Wim hem helpen? P nadert het hol waar de pingofiel schuilt voor de vrieskou. Als hij bij de voordeur van het ijsgat staat hoort hij Wim al roepen: even geduld, ik kom zo! Als de zon ondergaat zitten ze beiden nog aan tafel bij een fles wijn en een stapel vis. P schudt heftig met z’n witte kop wanneer Wim zegt dat angst geen zin heeft. Angst voor wat zal komen heeft geen zin. Zelfvernietiging? Wim schrikt van dat idee. Een voorbereidde zelfdoding? De veranderingen op Antarctica kunnen alleen nog maar aanvaard worden. Het is te laat voor de alarmbel. Te laat voor een betekenisvolle omslag. Daar is Wim van overtuigd.P begrijpt die boodschap niet. Hij wordt opstandig van het onomkeerbare. Er moet een oplossing zijn voor de opwarming van de aarde, het wegsmelten van zijn land, het verdwijnen van zijn voedsel. De pinguïnkuikens hebben recht op een toekomst en op hun aard, schreeuwt hij. Wim wordt triest van zoveel onmacht die nergens toe leidt. Hij is een absolute liefhebber van pinguïns maar kan P niet helpen. P wil zich bij voorbaat opsluiten in zijn identiteit. Wim is ervan overtuigd dat identiteit tijdelijk en inwisselbaar is.Ik ben hier en nu, zegt hij. Ik ben nu Wim maar morgen ben ik misschien een berg of een rivier. Ik leef met de stroom mee. Misschien word ik een vijand van mezelf, klaagt P, misschien word ik een zeeluipaard of zeemeeuw? Of erger nog: een mens? De gedachte een mens te moeten worden bezorgt P koudwatervrees, nee, het is sterker dan dat, het is de meest gruwelijke gedachte denkbaar. Hij weet hoe mensen omgaan met de aarde. Hoe konden zij hun moeder ooit opgeven?

een volks verhaal

er was niet alleen de zwaai van de armlengte, breedte, suggestiesveilige oorden waarin men niet langer kon schuilen, er was gelijkheid. overal ter wereld was de wereld gelijk,glanzend zwart de nacht er was een zwaai om de oren van nooit uitgevoerde dromende arm leek afkomstig van een strenge vader, zwakke moedermislukt dichter, neergezegen danserestroost van een goed geleefd leven was niet voorhanden de addertjes moesten onder het dekbed vandaan gehaald wordenwaar de schrik bruusk opveerdenaar daglicht tastte er waren de pogingen om elk binnendringen in openvallende monden te verhinderenbuiten hun wil om zwierven bomen hijgend rond, op zoek naar de dokterin het bos, de lucht weer zuurstofrijk er waren de engelen, geduldig en gedrevenmet in hun ogen lucide dromenin hun slaap een volks verhaal

mijn vader neemt geen masker voor de mond

mijn vader neemt de telefoon op alsof hij op me wachtte natuurlijk wist hij niet dat ik zou ik bel nooit sinds de lockdown heb ik een andere kijk op de werkelijkheid toon ik betrokkenheid ben zelf verrast papa? hij gokt telkens weer ook nu patricia? sonja? ik herhaal telkens weer mijn naam linda, papa, linda! wat zal ik hem zeggen? wat zal ik hem vragen? aanraken... heeft hij de beelden gezien? mensen met maskers? JA! in het rusthuis lopen de beelden onafgebroken binnen mag er geen levend beeld naar buiten mijn vader houdt zich al jaren aan een lockdown daar ging hij nooit volmondig mee akkoord van mij gaat een adaptatie uit naar zijn situatie: van de kamer naar de gang van de gang naar de kamer naar boven naar beneden enkel met begeleiding van de zelfredzamen naar de buitenwereld ik zeg morgen bel ik je nog een keer ik denk zal hij nog weten wie ik ben ja, sonja, ja!

de minste moeite

de minste moeite nu nog de minste moeite nu en hier nog de minste moeite hij zag het virus eerst zij keek door een viewmaster van mogelijkheden hij zag het rondreizen rugzakken van angst, vliegtuigen die over de zieken heen vlogen rijdende treinen in een doodlopende tunnel vrijen op virusvrije wijze met de minste moeite de meeste opbrengst bekomen op de achtergrond klokslag de cijfers zij zoeken nu manieren om lucht onder de loep te leggen om luchtigheid onder de loep te nemen zij zoeken uit hoe het fruit gewassen kan worden totdat de schil op het aanrecht valt hoe warm het voorhoofd van de appel hoe warm voelt hij hoe warm zij?

thuis is mijn taal

met de sleutel in mijn hand val ik met de deur in huis schop mijn schoenen onder de trap uit, hier werd nooit iemand getrapt, geschopt ik nader een onzichtbaar ben je daar? thuis is waar mijn frisdrank staat, mijn wafel een mond waar zoet uit komt thuis is mijn taal waarmee ik op verhaal kan komen, waar warmte van de hond spelgewijs vuur vat wanneer ik kwispel met mijn zitvlak, mijn kont mikkend als een voetbal in de sofa ik slaap al!

most wanted

ze zijn volkomen gelijk in hun volharding in hun samenhang terwijl de tuin me voorkomt als een tuin niets meer, niets meer nodig bij deze samenzang het brein van een vogelclubje; een tiental slimme muzikanten in het hoge gras nabij elektrische lading op een doorhangende tak de piek van een boom de volbrenging van een nooit gemaakte afspraak bladeren schrikken op van hun samenspel spreeuwen spelen karaoke precies zoals ze gebekt zijn, de hond verderop kan daar een puntje aan huilen terwijl de man in zijn tractor met de voorwielen in de lucht rijdt op grote hoogte meer dan tweehonderdvijftig lichamen in een vlucht naar waar vliegen zij naar een most wanted herrezen vorm: in elke reiziger een vogel?

Tafeltjes, gewoon.

Tafeltjes voor vier. Ik ben met hem. Twee lege stoelen. Benieuwd of er al dan niet iemand gaat zitten. Zal er iemand. Zal er iemand naderen. Vragen. De vrouw kijkt. Ook de stoelen wachten af. Zij zal toch het woord nemen, niet alleen de schrijvers op het podium, straks. Mijn kop is leeg, de koffie was niet de beste. Zijn biertje half. De vrouw kijkt weg. Ze lijkt te willen verdwijnen. Die stoel, neem die maar. Dat zeg ik. Echt. Zeker. Dat is sympathiek. Nee dat is gewoon. Weinig mensen doen dat. Ik kan het amper geloven. Echt. Zeker. Weinig mensen doen gewoon.

geef hem heden zijn dagelijks dak

naar een ontwerp van Bourla een ontwerp van Vuitton een ontwerp van Ciara, de storm is enorm! naar het ontwerp van een avondje uit liefde in een zwarte jurk oogt slank naar het ontwerp van een dagelijks dak ontbrak het de man aan/ de man brak/ brak niet in een schuilhokje van A het ontwerp van een caddy: vakjes zwart en wit de storm gaat niet bij de man liggen een ontwerp van Gigue in de vitrine hemelblauwe rolkraag met een krop in de keel veel is eigen ontwerp: een trui in plastic zak daarop zijn dagelijks hoofd zijn ruimtevaartmissie zijn Parasite.

Laat ons Flor.

Ik heb Flor nog nooit ontmoet. Om Flor te ontmoeten moet ik naar de viering. Het is me niet duidelijk wat in de eucharistieviering gevierd wordt dus dat is een reden om te gaan. Niet nu. Niet vandaag als het gaat om de ontmoeting met Flor. Er staat geschreven dat hij erg geliefd is. Dat hij de laatste is. De overgeblevene. Hij kreeg de bloeding in zijn kerk. Daar kleurden zijn hersenen rood. Het bloed kroop waar het niet hoorde te kruipen maar het kroop. Het zocht een weg. Het vond een weg. Laat ons Flor. Laat hem het leven om het te vieren. Misschien ontmoet ik Flor toch een keer.

mijn lief gedicht vandaag

= twee jaar en een half kniehoog lichaam bekwaam om de dag te plukken voor het uitbloeien een radiostem vertelt over Debussy's eerste liefde de jongedame, zegt ze ze zit op een beveiligde hoge stoel ze eet letterkoekjes haar eerste liefde gerangschikt in de maag van een licht verteerbare wereld.

RIP mijn zus

Het vreselijke K-woord vond je. Nooit gedacht dat jij werd gezocht. Het geheugen van mijn hart keert weer. Ik mocht met je mee naar binnen. Alles werd toegestaan. Met twee op een smal bed. Ik als jouw lepel achter jou. Jij als mijn lepel in mijn schoot. Misschien was dat een poging dichterbij te komen? Afscheid lijkt zo veraf. Definitief ben jij. Zo van as ben jij.

ritmisch samentrekkende baby

ze komt zo open op deze wereld nooit gedacht dat een baby ritmisch samentrekkend op de wereld zou komen - zacht in de handen van het leven bijt een bijzondere reactie op een warme ontvangst de toekomst is nu!

de deelnemer

te hoog gelegen voor een voetganger vind ik je tussen futons gele heilige Lotus de langste man plooit zich nog naar de treden is lang niet zeker dat we kunnen leren mediteren met in die zithouding de onmenselijke lengte van een werkdag die in het donker op de trein terugkeert ik vind je bij het kaarslicht, een potje verrassing met een blote bodem de liggende doet denken aan bedtijd de zittende verbergt longen in de onderbuik waar? is? de deelnemer met lange benen, lange armen, een stem die zich heel lang afvraagt wat hij in eigen naam wil zeggen waar ben je, bewegend in een mogelijk erotisch verhaal dat niet naar binnen keert hier ben ik.

Grosse fuge in B flat major

het lichaam van de dag maakt zich klaar beide ogen knipperen het mistgordijn opzij de geest springt op als een jonge hond snuffelend aan de voet van een boom het lichaam duwt het hoofd naar buiten naar de tuin waar de vogels vleugelen van winterkoude naar hangende zaden ze fluiten wijselijk heldere luchten waar de geest in het lichaam kan baden

terwijl niemand het zag gebeuren

zonet heb ik mijn lichaam neergelegd in warmte die onzichtbaar hitte werd mijn hoofd had als eerste koeling nodig terwijl niemand er naakt binnen liep niets naar buiten ging om voorgoed te verdwijnen een ander lichaam deed precies hetzelfde in warmte die zichtbaar hitte werd het hield het hoofd stijf als een been in het water terwijl niemand het zag gebeuren gebeurde het alles van het ander lichaam zwom in het mijne

Liefste.

de afspraak is ons achterna gekomen, wij liepen in laarzen onze wandeling, het bos lag verwaarloosd in ons geheugen, wij dachten op te ruimen, gevallen blad op de hoogte te brengen van de overlevingsstrategie van hulst, jij zonder meer mannelijk, ik met een knopje dat rood van schaamte vergat dat elk gevecht een gevecht is om licht, liefste ik wilde liggen op de plek van de jonge ree, wilde een watersalamander zijn in de poel van jouw bominslag, jij was de maker van sporen, verloren gelopen mos in een bos op leeftijd, een afslag naar het gezicht van vrede, de afspraak heeft ons achterna gezeten, ik als de gulheid van een varen, jij die mijn haren streelde tot er stekels tevoorschijn kwamen, een wandeling op rozen verkozen wij.

Pure rust.

Soms was het tijd voor het nageslacht, soms tijd voor een gevecht, nu slechts het tikken -tik tik tik- op het raam. Ik sta op, bevrijd mijn oren van de slaperige doppen, hoor nu beter. Een kleine tuinvogel ziet me naderen en drijft het tikken op. Het klinkt als agressie. Het klinkt te groot voor een vogeltje van die omvang. Haastig bevestig ik het krantenpapier tegen het raam om het rode borstje tot rust te brengen. Die handeling helpt. Is het het mannetje, het vrouwtje dat me dankbaar aankijkt? Doorheen het glas dat niet is afgeplakt zie ik nergens de tweede helft van het koppeltje. Ze wonen al een tijdje samen in de tuin. Ik was getuige van de bouw van hun optrekje. Een liftje ontbrak maar hé ja dat zat al in hun vleugels vervat. Het tikkende vogeltje wil me blijkbaar iets vertellen, iets vragen. Het wil iets kwijt, iets vinden. Onlangs ging ons gesprek over bekende tuinvogels (waar iedereen de naam van kent) en ik hoorde voor het eerst over de gekte van mensen om naambekendheid belangrijk te vinden. Daar hebben wij geen last van, bekte hij. Of zij. Ben ik een koolmeesje, een blauwborstje, roodborstje, duif? Dat is toch van geen belang, als je vliegen kan. Ooit kwamen ze als koppel bij me aankloppen na een banale ruzie. Ze wisten niet dat dat de mensen ook overkwam. En ik werd gevraagd uit te leggen waarom de geest van mensen lijkt weg te vliegen van elk lichaamseigen genot, niet gebaseerd op drank of drugs die als een helicopter boven het hoofd hangt, maar genot op basis van de eigen pure rust. Het vogeltje achter de krant leek iets te kunnen ontcijferen, misschien het antwoord waarvan ik was vervreemd, ik probeerde iets te lezen in zijn vlucht.

Waar ben ik aan gehecht?

Mijn woonkamer is gelegen op de derde verdieping. Geen lift dus neem ik de trap. Die is van steen. Geen tapijt want een tapijt zou wijzen op welstand en dat standje ken ik niet. Als ik de voordeur van mijn appartement bereik zie ik meteen dat er iets niet klopt. Wat klopt hier niet? Er is iets mis met het slot. Ik zie dat er iets mis is met het goedkope slot. Op het matje ligt een donker ding. Ik buk me, raap het op, kijk nog eens naar het slot. Wat in mijn hand ligt is er een onderdeel van! Heel veel denkvermogen heb ik niet nodig om te beseffen dat het slot geforceerd werd. Is het zo? Het is inderdaad zo! Het luidruchtig kloppen van mijn hart maakt me zenuwachtig. Ik probeer het te kalmeren. Met de ene hand open ik de deur, met mijn andere maak ik een denkbeeldige vuist. Er zijn slechts twee stappen nodig; een, twee. Ik zet ze. Stoere stappen richting woonkamer. En dan zie ik hem. Hij ziet mij. Hij schrikt, ik ook. 'Wat doe jij hier?' De nadruk ligt op JIJ! De JIJ van een vijand. De JIJ van een belager, een indringer, een schoft! Hij zegt niets, ik loop naar buiten, weg uit mijn eigen woning. De treden lijken me te helpen bij het wegrennen; ze geven de bal van mijn rechtervoet een duwtje, de hiel volgt, de andere bal een duwtje, de andere hiel volgt. Meteen sta ik terug op het trottoir. Ren de rijweg over, oef, er reden geen auto's in volle snelheid voorbij. Ik duik de bloemenzaak binnen. 'Een telefoon! Nu! Geef me een telefoon!' Op de agenten hoef ik niet lang te wachten. Ze brengen mijn gedachten terug naar de inbreker, staat hij nog steeds in mijn woonkamer, zoekend in mijn kasten naar waardevolle spullen? Naar geld? Zal hij iets stelen waar ik gehecht aan ben? Waar ben ik aan gehecht?

Roodborstje +1.

Ik ben weg van de wereld in een boek gegleden. Mijn aandacht is van papier, van woorden, van zinnen die mij naar de keel grijpen. Niet om mij te wurgen maar om mij zacht te strelen, te verleiden naar meer woorden. Ik schrik op van kabaal, gewoon kabaal dat ik niet kan definiëren, ik kijk op, zie een roodborstje dat mij passeert. Zomaar, met wat gefladder komt dat mooie vogeltje voorbij en stuitert tegen het raam. Alarm slaan heeft geen zin maar het is wel de bedoeling dat ik dat rode borstje laat ademen buitenhuis, waar zijn bomen staan. Zodra ik recht sta om te handelen, vliegt het vogeltje de andere kant op (je zou van minder, niet?) de juiste richting uit. Bij de schuifdeur naar buiten merk ik een soortgenootje op, ze zijn dus met twee. Oh zo mooi, zo prachtig en kwetsbaar, wat doen ze hier? Ik denk alleen aan beelden, ben ervan overtuigd dat ze weer snel hun habitat zullen vinden, de wijde wereld in, de oplaadbare wereld, en ik neem mijn Iphone. Ze gunnen het mij. Na vier foto's vinden ze de weg naar onze eetbare tuin. Daar pikken ze noten en granen; beelden die wij van tuinvogels hebben.

bijna nacht in mei

de jongen was dringend toe aan slaap, sloop met een roodborstje en gereedschap de trap op geen nachtrust voor zijn klare plan de vader luisterde in een droom naar de radio de deur ging geleidelijk open de hand ging op als geen zon ooit deed het bijltje kwam neer iedereen in huis was doof en blind de jongen liet de vader achter liep de trap af, beide handen leeg hij sloot de radio aan op het lamento van wat het roodborstje losliet de vader vasthield

algemene malaise

de fietsen veranderen in een wagen voor het volk het volk bestaat uit twee mensen algemene malaise zei ze het lichtgroene slijm grijpt naar de keel waar het uit gebraakt wordt nierbekken hoort, ziet, zwijgt in dik karton de bloemen voor de vaas voor de dag dat ze eindelijk de handen vinden ontvangst een glimlach een waas van bezoekers aan een lang geleden gezien tafel naast tafel ze laat zich hangen zei ze over het kinderglas met rietje de ogen klein alsof ze opgroeien naar een einde dat in de verte klaar ligt

ingedommeld

als de beek een grote witte hond is blaft dat ik niet ingedommeld ben haal de vlaamse reus dan maar bewaar er een geheim in tover mijn nieuwe kapsel met een knip weg met een knip terug als gele kuif van een kaketoe ik heb geen gedacht van wat de dommel heeft aan natuurlijk meanderen de vis vist niet beter dan ik vis naar weetjes ik weet niets van een kaal geplukte namiddag

Aquarapid

Ik heb het oneerlijk gespeeld. Een zwembril van het merk aquarapid is nu de mijne hoewel het niet de mijne was. Ik hou van zwemmen. In de naburige gemeente kunnen inwoners gebruik maken van de faciliteiten van het zwemparadijs op aarde. Ook wij, inwoners van de buurgemeente kunnen zwemmen aan een verlaagde inkomprijs, en dat probeer ik twee keer per week te doen. Zwemmen met een zwembril heeft een aantal voordelen maar het belangrijkste gevolg is dat de ogen minder snel vermoeid geraken. Kijken onder water is niet nodig hoewel het een zekere continuïteit verschaft; de onderwaterwereld en de bovenwaterwereld blijven droog. Vervelend is dat ik mijn zwembril steevast verlies tijdens het douchen omdat ik de bril even te drogen hang aan een haakje en vervolgens vergeet mee te nemen. Geen erg, er zijn talloze zwemmers met eenzelfde gebrek. Te gek is de eenvoudige gedachte die me te binnen schoot. Ik vraag naar de verloren voorwerpen en kies een bril, lieg dat het exemplaar mij toebehoort. Zo gezegd, zo gedaan. Sinds ik de bril van een onbekende draag lijk ik sneller te zwemmen. Niet omwille van de merknaam 'aquarapid' maar omdat ik vrees dat de rechtmatige eigenaar zijn of haar bril zal herkennen, me zal aanspreken, me zal beschuldigen van diefstal, me kopje onder zal duwen tot ik niet meer adem, me op de bodem zal laten liggen en toedekken met zijn gevoel voor rechtvaardigheid. Ik heb het gespeeld, eerlijk.

orange and teal

het is laat liefste zag je de draken op het feest, spuwende vlammen zij zijn er geweest schijnbaar brandende kammen in ons haar zijn wij de doornen aan een roos mensen in een doos opgesloten schede in een vlammenzee ja nee ja nee het is laat liefste ongevaarlijk laat, niets is mooier op dit uur de lucht vuurt orange and teal de aarde telt niet af het tikt niet als een bommetje zag je de gasten op hun tollende kop ze lagen als confetti in plassen van wijn te schuimen zij zijn klaar met de aarde op te ruimen zij staan niet in staat bang te zijn drukte in hun brein het is al laat liefste nog ongevaarlijk laat

Moeder hond.

Mijn moeder is geen hond. Ze zegt dat ze niet als hond wil begraven worden. Als ik empathisch luister naar haar boodschap, zegt ze dat ze respectvol wil begraven worden. Dat is ook wat ik met een hond zou doen. Wat betekent respectvol? Is het dat wat ze wil zeggen? Of wil ze zeggen dat ze een waardig einde wenst? Wat betekent dat voor haar? Ze kiest voor crematie, dus ben ik wat in de war. Cremeren betekent: in de oven worden geschoven, geen wachttijd, geen rij, voor iedere gecremeerde hetzelfde. Voor een mens, een hond, een cavia, een parkiet, voor iedereen hetzelfde. Ze wil opgaan in vlammen, mijn moeder. Ik respecteer dat vuur. Vreemd toch, hoe mijn moeder praat. Ik wil zo graag af van de raadsels. Ik ga ervan uit dat ze voor een uitvaart kiest waarbij ze (eindelijk) erkent zal worden, aanvaard zal worden, respect zal krijgen. Geen hond, geen wezen dat blaffend wel de aandacht trekt maar niet de juiste aandacht krijgt. Welke aandacht is behoeftig? Het kan een behoefte zijn die lange tijd niet ingelost werd, die ze niet kon voelen, niet kon formuleren.

de vreugde van schelpen

is de kalme zee, het lange strand de wind die gaat vliegeren vliegen en vallen erachteraan! gretige ogen, nieuwsgierige vingers vullen een emmer met skeletten pletten ze tot decoratief zand week het dier, week het kind groot plezier van een medeklinker schelpen verzachten het werkwoord schelden schelpen verharden om te beschermen.

contract

waag het niet mij uit te doven als een laatste sigaret want ik heb zomertijd in mei het hoestje hier en daar houdt zich bezorgd aan de pols ik wil blijven kijken naar de mensen grazende glimlach in het gras de bal die erover heen vliegt, niet meer terug keert, mij in de ruimte vast houdt met twee handen als laatste overlever teken ik contract met de hemel: ik het rollend leven, zij het hoogste landschap dat over ons heen schuift als het dak van een cabrio het ijsje hier en daar houdt woorden zoet het regent mooie mensen in alle uithoeken van mijn hoofd dat belooft

Insect fletcher

Sinds enkele dagen hangt er een insect bij het hotel. Het lijkt alsof het maar niet kan beslissen: in of uit het hotel? Insect fletcher slaat heftig met de vleugels, zoemt al even heftig. Keurt de gaten, kruipt dan in een goedgekozen hotelgaatje en verlaat het weer meteen. Dus: in en uit! In en uit. Daarin verschil ik van de insect die ik een tijdlang in de gaten hou. Onlangs was ik gast in een fletcher hotel waar ik binnen ging, daar de hele nacht verbleef en 's morgens pas het hol verliet. Of hing ik de hele nacht bij het raam, twijfelend om naar binnen te gaan, daar voor een keer insect te zijn in een droom?

verveling van de regen

verveling van de regen wijnglas op het terras een hand naar haar voet het glas neemt een vlucht wel twaalf mensen kijken naar boven totdat de tulpen weer rechtop gaan staan verveling van de regen braadkip op de tafel haar hoofd draait om zwaarlijvige keukenmessen het tafelkleed doet niets meer dan liggen als tulpen

Borstonderzoek

als tweebezitter zit ik in de wachtzaal allebei zijn ze ingepakt; hart onder het hardere gedeelte van mijn bh hoe gaat het nu met hen? ze laten zich als een vol hoofd hangen kin tegen de borst ze laten zich schikken als fruit niet pletten als bananen door vleesvorken van de radioloog als tweebezitter ben ik een wonder wijf in een tepelhof vol bloemen waar kan een roos me raken? doorn in het digitale oog en oor voor het goede nieuws; nachten van slaap

als ik wind ben

voor één keer ben ik wind niet het kind dat in alle richtingen niet ik breng een bezoek maar mijn hoop dat de spraak je zal verlaten mijn oor ertegenaan als een open schelp niet ik breng een bezoek maar mijn hoop dat mijn spraak me zal verlaten jouw oor ertegenaan als een open schelp ik, het is altijd ik vraag me af wat je zou willen zeggen ik vraag me af wat ik wil zeggen als ik wind ben, verrassende sterke liggende als ik vrouwelijk waai vooraf was ik bh aan een wasdraad in alle richtingen

bongobon

jarig vandaag! witte rozen omringen mijn luxe ontbijt met zalm en wafels het ploft, als de fles zich klaarmaakt voor het feest wenskaartjes confetti later taart mijn vriend heeft zijn vrolijke geest tataaaa! ja, een bongobon een blinddoek en naar boven naar bed? zonder moe te zijn geef ik me over aan de lust zonder rust kan dit niet tataaaa! na het spel dat uren duurde door Haydn ondersteunt waar bongo gluurde hangen we in de sofa en in elkaar met een voldoening die doet denken aan iets puur diep ding iets waarvan men zegt dat God het schiep en dat hij zelf iets ving.

Sehnsucht

als ik door de Sehnsuchtstraat wandel ontstaat er iets het kan emotie zijn die zolang ik wandel mij probeert in te halen ik kijk om het snuiven van een paard kan mijn verkoudheid zijn ik zie de tijd roklengte nabij de hoeven in soepele draf de cloche op mijn hoofd terwijl ik Sehnsucht word richting verlies ingehaald door emotie wandel ik zo lang en zo ver mogelijk.

lichaam van gelei

er ligt een lichaam van gelei hersenloos en bloedloos kleurt het groen het heeft prei gegeten in het onbereikbaar diepe water het kan zich klonen het kan zich voeden en afval beheren met eenzelfde mond het duikt afstand tussen ons en rimpelingen in het water is wat het veroorzaakt het is zo'n dag waarop het lichaam aan voortplanting doet zonder merg of been hoe knap is dat zeer langzaam en onzeker komen wij meer te weten vogelsoort op vliegafstand onze blik in alle richtingen huid een goed sluitend jasje voor de wind er ligt een lichaam van gelei het laat een bries van zeelucht binnen geur van zout erachteraan het wil de slaande reis van onze vleugels overnemen

mijnheer ufo

men zegt dat elk dorp een dorpsgek heeft daar komt hij wij richten onze ogen al naar de uitweg de vlucht is voor de man het brood hij stilt de honger naar menselijk contact daar staat hij tatert mensen hoog in de lucht dat zij onze handelingen controleren ons bespieden en begieten met regenwater wij houden ons doof voor een invitatie om niet blind te blijven kijken daar gaat mijnheer ufo zijn speeksel spat van zijn woordenstroom af naar de hemel wijst zijn fantasie van falderalderaa falderalderie

denken binnen een kader

denk maar aan Louis wanneer ik hem zag dacht ik aan geld geven niet aan gesprek ik dacht binnen een kader, hij buiten met een stad in zijn slaap zijn remslaap nabij het station zijn boterham nam de trein naar een ander plein dan dat van Astrid passanten zagen zijn rosse baard hij groeide niet langer dan hij bedelde een kind zien in arme omstandigheden een straatkat zien op de vlucht voor de straat een hamburger zien aan de lippen van zijn honger een pilsje zien in de blik van zijn dorst wanneer ik hem zag zat elk gesprek in mijn zak

vrij op de achterbank van een Chrysler

vader start de auto de Chrysler van mijn opa voelt als een beer vals wit leer echt ben ik echt is mijn broer echt is mijn zus ook echt zijn onze tanden achter het gordijn van onze glimlach achter de tong in onze kleine mond het speeksel van een kinderlied we spelen met een vingerkoot jurkjes blijven liggen op schoot een broek bevat geen knie, geen tweede knie vader ziet de ja! van opa in de achteruitkijkspiegel de zee is niet verder dan een autorit opwindend is de trein van ons samenzijn op de achterbank vrij zijn de blinde straten waar we lijken doorheen te kijken vrij zijn de slapende steden waar we lijken te ontwaken vrij zijn de hoge golven waar we lijken af te glijden vader stopt de auto midden in zee de Chrysler van mijn opa zinkt als een heer de ja! van opa drijft na een stranddag boven

Vorige levens

Nee daar ben ik niet van overtuigd, zei ik. Ze had me gevraagd naar mijn geloof in vorige levens. Ik was niet voor dat deel verleden naar haar gereden op een vrije dag, ik had een afspraak gemaakt om mijn familie op te stellen in de ruimte. in de tijd. Vanuit mijn ervaringen, kennis, gedachten, en bijgevolg met alle beperkingen vandien. Maar het zou niet gaan over beperkingen, het zou gaan over mogelijkheden. Het bleek mogelijk om een deel van mijn bloedverwanten in haar kamer op te stellen. Toch was er ook plaats voor mijn levensgezel en voor een thema. Zelfs twee. Thema: veiligheid. Familie: vader. Op een cirkelcormige mat van Ikea had ik mijn vader klaar gelegd. Precies achter mij. Ik keek naar de grote Buddha, en zolang ik naar de houten figuur keek, kon ik mijn vader niet zien. Hij kon niet in mijn ogen kijken. Wij kenden geen verbondenheid. De vrouw trad binnen in een vorig leven, leunde stoer tegen een muur, keek lichtjes arrogant op me neer. Zij werd man toen ze daar stond en wist zich geen identiteit te geven. Ik twijfelde amper aan zijn geloofwaardigheid. Hij had geleefd. Hij had een rol gespeeld in het leven van mijn vader, had op een gluiperige manier misbruik gemaakt van zijn kinderlijk vertrouwen. Mijn vaders openheid naar de wereld en zijn sluimerende seksualiteit werden bekeken met misprijzen. Mijn vader liet zijn hoofd hangen, de hals in een diepe plooi naar voren. Hij zocht gulzig en dorstig de schouder van zijn moeder, vond geen schoot waar hij geborgen en veilig mocht zijn. Boos werd hij. Boos! Maar hij strekte zijn hals en keek als een gluiperd rond, de belofte makend dat wraak ooit zoet zou smaken. Ik keek in de ogen van de vrouw die in vorige levens geloofde, zag mijn vader en zijn spijt. Herinnerde mij hoe hij vaak onder mijn rokje keek. Ik zocht de Buddha, vond minder hout.

bezoek

eerst leek het op het winnen van een etentje we werden als stoelen bij mekaar gezet een tafelblad tussen ons in steunkousen onder elke hoek enkel de volwassen vrouwen kwamen praten giechelend glas wijn we konden het verleden slim af zijn toen we ons niets meer herinnerden eerst leek het op een afspraak maar doden komen onverwacht aanwaaien wind zonder gevaar bewaar me liefje tot waar ik houdbaar ben tot waar ik smaak naar wat raak is tot waar jij smaakt naar een mals stuk bloed maar bloedverwant bestaat niet uit stukken het gesprek liep weg van onze mondhoek

Malaga

ergens in Malaga speelt een gewone dag als een jongetje aan de hand van vader aan het oog van moeder tussen zand en vlaggetjes achter balletjes aan er speelt een gewone dag bal in de hand zand in het oog regenboogvlaggetjes het jongetje fladdert door de wind een hand hangt uit een oog sluit kort alle zand waait door Malaga met het jongetje de bal de wind er is een tekort aan handen en ogen in het landschap ergens een rode vlag robot redt! en waait achter het hemdje aan

Er is altijd een Maar

voor een Maar zien we donkere snelwegen het huis kijkt niet meer naar ons om in het bos verlaten we bomen keer op keer het moet een fee zijn geweest met een plan tot duizend witte takjes tevoorschijn kwamen rondom het bassin is een vulkaan onzichtbaar vissers halen schuimende vis uit het badwater we besluiten geen taxi te bestellen en voeten zijn boven waar zeven ezels voorzichtig blijven de zon breekt door waar nevel koppig hangt voor veel meer dan een Maar of twee Maren stijgen kilometers in bewondering en benen de stilte van het bos zwijgt over ons naar schijnbaar verlaten dorpen dalen we wind waait door het haar op de heuvelrug

lichaam van gelei

ik sleep me uit mijn slaap als een lichaam van gelei plant ik me voort kleurloos en bloedloos kleur ik groen ik heb prei gegeten ik sleep me uit mijn slaap als een lichaam van gelei heb geen verlangen meer zie de vogels spelen zoals ik nooit heb gedaan reis zoals hun vleugels voortaan ik sleep me uit mijn slaap een lichaam van gelei ligt bij mij en mijn wankele aard ik heb enkel nog vertrouwen in de aard van blauwe vogels nodig en de nood is nabij

het is laat nog ongevaarlijk

E: het is laat nog ongevaarlijk laat schat F: ik haal de wijn E: wacht, kijk eerst naar de lucht, ze vuurt orange and teal F: is dat een term? E: is dat een draak? kijk! ze spuwt muren van vuur! F: ik haal de wijn, ik word mens in een doos, schede in de vlammenzee E: we stonden klaar om het hoofd te buigen, we zijn laat, gevaarlijk laat voor de aarde, voor de wegdraaiende aarde F: we hijsen ons rekbaar been over de vurige muur heen, is het te laat? E: we stonden bijna klaar om onze lichamen te leren, massale sluip naar een kuil, de draken spelen tot de aarde vuil, tot as gekeerd F: het is laat, drink de wijn, veel wijn, daarna slapen we moeiteloos bij sterren

veertien

ergens in mijn slaap werd het ik wakker rem voor een ongewenste hand iets kreeg een eigen leven: omhoog de trap op de kamer in het bed op het hoofd in en het ik werd nog een keer wakker van een zwaailicht blauwe ogen nog blauwer fragmenten blauw iemand was afweziger dan de afwezigen aanwezigen afwezig voor het ik handen duwden gordijnen opzij opzij er werd iemand verhoord moord? van zoon op vader nader kwam het ik niet een tong lag in een mond vol woorden: 14 veel kamers heeft het ik niet meer in die toestand gezien verloren geslapen vader verloren gedroomde vader verloren gelopen zoon

een tekstje

omwille van te grote spanning hielden de ogen elke handeling in de gaten de knopen, de rits alles stond open de rok zou zakken in de grond weerstand is wat het hemd bood het gaf van katoen tegen scharen en vlekken rood een lichaam droeg een lichaam op bed het silhouet en in het hoofd een tekstje

de laatste dame op de trap

als iedereen plaats heeft genomen de laaste dame op de trap haar schoenen zich herpakken haar voeten de treden boenen op de grond haar bloedgroep als opengesperd bang oog ongeduldige oren en naderende sirene ! niets in de bundel behalve de gedichten voor Debussy en de zee

korte dromen

een leeg blik wandelend frisdrank op straat het zwervend pakje een lege blik wandelend gevaar op straat een laakbare kogelhuls het hoofd een hoofd van nachtrust er ligt geen kogel in bed het hoofd een hoofd van korte dromen

Moederdag, Leesdag.

Het is een bijzondere, bittere moederdag voor Ietske. Ze vindt een gemiste oproep in haar iphone. Moeder heeft gebeld. Dag moeder, je hebt me...? Ja, zegt ze. Ik heb een vraag: wil je met mij een pannenkoek gaan eten voor moederdag vandaag? Is dit een vraag/suggestie/verzoek? Ietske weet geen raad met deze overval. Kan ze weigeren? Kan ze haar planning voor de dag instant wijzigen en haar moeder ophalen? In de auto helpen? De rollater vouwen en in de kofferbak voor even te slapen leggen? Is de pannenkoek een soort geschenk? Voor moeder, voor haar? Voor allebei? Ietske helpt haar moeder in een badpak. Ze kan het zelf haast niet geloven, eenmaal zittend in iets dat lijkt op een lift, de 'waterfly' genoemd. En nu? Ze kijkt er een beetje angstig bij. Niets. Ietske laat haar moeder zakken in het familiebad, dompelt haar onder tot ze er genoeg van heeft. Ik heb al lang genoeg van zwembaden, zegt ze. Breng me naar huis! Kijk naar mij, zegt Ietske. Tel het aantal lengtes oud gemis die ik zwem. Het gemis aan warmte, geborgenheid. Het gemis aan een familie. Veiligheid en een bescheiden applaus bij de eerste duik die ik ooit nam. Roep me na een uur maar aan boord van je watervogel. Leer ondertussen vliegen, moeder! Hahahahaha! Moeder bijt op haar lip. De tranen zetten zich klaar. Ze wil niet liever dan verdwijnen. In een boek bijvoorbeeld.

eend

zomaar een eend in zomaar een vijver in zomaar een groene long een weinig eervol bord met eten het is een mannetje niet het mannetje Miles Davis een aanvulling ooit was hij verliefd op het hart het parklichaam het zuivere zweet van lopend mens hij duikt een klein insect achterna het insect ma en pa de mug is zomaar mug

kind aan zee

ik ben geen lome baby meer ik loop naar de zee uw houding zee uw houding valt me mee ge wiegt mijn doen mijn laten zee ik ben geen luie baby meer speel met de eerste vis mijn weten figureert

Overgang

het is laat nog ongevaarlijk laat de lucht vuurt orange and teal het lijkt alsof een hond muren bouwt hoger blaffende doornen aan een roos het lijkt alsof ik hond word in een doos opgesloten doos in een vlammenzee ik sta klaar om het hoofd te buigen wij staan klaar om het hoofd te buigen nu het laat is nog ongevaarlijk springen stemmen over de muur kinderen uit een overvliegend vliegtuig wij uit een overvliegend vliegtuig de lucht volgt ons naar de naakte nacht moeiteloos slapen wij als sterren dromen het geblaf eraf.

waar ik nooit woonde

er vallen betonplaten uit de lucht terwijl de molen draait de man met slijk smijt ik mijn fiets de nek omdraai waar ik nooit woonde zijn de mannen naakt aan het werk de nieuwe muur zal morgen droog zijn ik duw mijn fiets van me af niet elke kraan heeft een grote bek maar deze eet de hele dag zand lijkt daar spijt van te hebben spuwt het weg tot berg ik draag mijn fiets naar boven vind een arm, een been, vingers

liederen

op een stoel in een stoffige kamer luisterend naar slingerende noten openstaande ramen waardoor de warme lucht de man draagt een puntbaard en een bril er komt muziek uit de buffetkast uit de mystieke vrouw komen liederen horen zij samen hun gedachten te ordenen? met hun stemmen de wind? horen zij door gangen te lopen in gewaden de trap naar de zoveelste nacht? op een bed in een met dekens verwarmd huis naar de huid van een handkus een mond, een tong, een gave naar binnen de vogels horen de slingerende vingers ze vinden door openstaande ramen de wind

Kamer

dat je de wolken zag (roze ook) een blad op de koepel (hoepelkoepel) het blad al rot en jij bang om op te rotten (nee!) dat je een kind baarde (Jack) op een bed in een lege kamer op een lege maag (eitje, eitje) de koekjes kon je je herinneren (oma zoet) en de hond die hulp zocht (gebroken poot?) de hond met agenda (hidden) geheimen had je veel geheimen was je elke dag de koepel en de code (uitzicht code, toekomst code) dat je in bad met het kind speelde of ernaar keek de oude man kon binnen in de kamer (kamer van baardhaar) in je navel zijn viezigheid in je mond zijn viezigheid dat je ook de wolken riep in de kast waar je kind sliep tot het kind iets zag (iets groot)

Straks

straks lopen we sappig door de regen de hoofden onder automatische geopende daken ons geduld springt als een deugniet in plassen ergens komen we de knelpunten vanzelf weer tegen maar dragen elkaar voorlopig als een rugzak mee we stoppen er light gedachten in en flessen water om te wedijveren met wat uit de hemel valt

hij schrijft ons neer

hij schrijft ons neer in de ochtend de autorit met zijn gedicht is een hit wij twijfelen aan de snelheid tijd weten dat we niets kunnen vertragen daarom werd niets uitgeprobeerd we willen het licht van de liefde aan hij schrijft ons neer bij valavond wij zien ons minnaars in wie hij is een kus zonder afscheid op de mond

vogels

wij mogen op gesprek daarna zullen we kiezen: welke vogel? de pest en de pech vergetend onder ons een grastapijt waar wij onze spijt slijten wij mogen handen schudden vleugels op en neer hoog in de boom het mos en een herkansing we kunnen het hoofd opmerken van de ander het vliegen de vluchten wij gooien geruchten in de ring ooit gooien wij hoge ogen achter onze zwarte maskers en puntscherpe snavels

traag mens

misschien waren we ooit weekdieren met een verborgen schoonheid dat zeg je mij als ochtendpret in bed en je glijdt van me af jouw voorkant had een spier zo complex mijn voorkant had een mond en tanden instrumenten om de pret mogelijk te maken we aten samen lagen aan zee bij de schelpen het wroeten in zand bracht ons verder naar de overgang jij at mij ik at jou wij hadden lief zei ik weet je dat nog we kregen een skelet van onze ouders of voorouders en kalkrijk behoorden we tot het dierenrijk een dier voor ons plezier, lachten we van armoede hadden we nooit gehoord van spieren evenmin maar we gebruikten ze en gebruikten de ander en onze rijkdom ik herkende jou jij herkende mij in hersenen in mossels en slakken we werden daar traag mens

melo-cakes

ik had melo-cakes bij me en gaf hem een hij nam nog een stopte ze niet in zijn mond legde ze op tafel als complimenten en vingerde er lijnen rond een buik onder gaatje in het midden kroeshaar en tekende slanke benen zij liep in verwondering naar buiten zijn onderlip een stoeprand zijn kin een weg die zij kuste en haar zoetigheden rustten in de steungevende handen van mijn vader

naar school

naar school schoven de schoenen de voeten schoven mee ze droegen jonge lichamen van chocolade en hagelslag is ook een slag en tegenslag is nooit een slag nooit een stoot de dood het vuur opende hun hoofden de melktanden bloot maar niet hun lach op school is bloed als plas geen klasactiviteit geen plasstraf geen klas zonder klasse op school is plassen van angst het bangst

wij luisteren naar maangedichten

wij luisteren naar maangedichten Vlaanderen slaapt wij likken aan het oorlelletje van de sneeuw en geeuwen kosmisch latte half Vlaanderen slaapt terwijl wij vorm worden (uitgestrekter) poederlief knikken onze hoofden Onze voeten klikken uit warme scharnieren wij zingen maanliederen witlied in gulzige mond, langzaam wakker Vlaanderen van onze stemmen in handen het werk van mieren mannen zijn in de maak vrouwen smelten

moment

op dit moment zie ik de merel valt een druif springt de kat op de muur van haar natuur de vrucht is rijp voor de snavel op dit moment zie ik de mens valt de honger in huis met de deur gastvrij open de vraag is rijp voor de maag op dit moment zie ik ogenblikje... er hangt nevel ik zie niet wat de merel ziet niet wat de kat ziet niet naar waar de honger kijkt

Heimwee

Ik heb heimwee naar die muur de weg rechts die ik niet herkende als de weg we klommen samen met de straat naar hoger gelegen we zochten een hoekje om in te staan een kantje voor onze zitbotten ik heb heimwee naar die muur het wisselen van toestel en rollen we daalden samen naar de bar waar we plasten na de vele kilometers beheersing in onze kuiten bleven we buiten onze adem kijken naar die muur en naar elkaar op een manier die gecorrigeerd mocht worden

Dans!

op armafstand van de barre gekleed in veren en lappen huid riep zij luid de dieren samen dans, mens! dans, dier! dans! waar hielden de dieren zich schuil in mens, in hartslag, bewegend water op een wolvlok, in het woord Amen dans, mens! dans, dier! dans! zij leefde van het rijk haar lenigheid fladderende veren in de balzaal de polka van tijgers en ander kabaal dans, mens! dans, dier! dans! zij plaatste het lichaam naar voren vanachter een boom doken ze op gekleed in strepen en hun gegrom voorop

Rik

Ik zak Rik. Rik zag mij niet. Hij had nochtans gezonde ogen. In een hoekig gezicht. Ik wilde zo graag dat hij me zag. Maar hij ging aan mij voorbij. Zelfs als ik sprak. Zelfs als mijn adem moe was van spreken. Rik oh Rik zei ik. Beschrijf mijn gezicht vroeg ik. Beschrijf mijn handen, mijn levenslijn. Mijn op- en neergaande borst. En Rik bleef stil. Ik zag zijn stilte ademen, weggaan, zitten lezen. Rik zei ik, en zocht zijn blik. Ik treurde om zoveel ik.

zo dood

zo jong zo mooi zo definitief dood het land dept tranen, de weduwnaar stoot met zijn hart en hoofd hard tegen het zacht van zijn verlangen naar haar iedereen is daar, niemand is klaar met de dader, zijn daad van het kwaad moet hij niet hier zijn en lijden in de ogen kijken van dit grote verdriet door de knieën gaan, huilen als een jongen van drie, van schuld naar adem vragen die lucht krijgt hij niet, dat licht vangt hij niet of moet het land vergeven zoals het heeft geleerd als de dader dat verzoek tweeduizend keer formuleert?

na 625 meter zwemmen

hijst het perfecte lichaam zich uit het water het is zichtbaar gelukkig in het witte badpak het gelukkige lichaam slentert aan de hand van een ander en mannelijk lichaam het mannelijk leidend lichaam kijkt recht voor zich uit en stuurt ergens op aan onder het neerdalend warme water glimlacht het vrouwelijk lichaam naar andere lichamen de badpakken staan allen in een kring omdat het niet anders kan op deze natte vloer badpakken zien er nooit ongelukkig uit in een gemeentelijk zwembad of in een zwemzak mannelijke badpakken voelen zich tekort gedaan boven de navel hebben ze zich moeten aanpassen na 625 meter zwemmen hijst de perfecte geest zich uit het water het is zichtbaar bezig met geestig zijn de geest haalt een grap uit met zichzelf waarop andere geesten hard gaan lachen de buiken van de geesten schudden de pret uit het water dat neerdaalt op hun lichaam hun lichamen als hoofden stilstaand bij geluk een variatie van water wast dit verlangen gedachtenloos staan de geesten in een kring ze wachten op de zwemmeester van het denken de meester zet het denderende denken om in een rustige geest die gelukkig kan zwemmen de lengte van een zwemtocht heeft geen bocht perfectie schiet met waterkogels naar de bodem

Alex is grafmaker

ik open de poort van de plaats met graven laat de zon binnen en buig u eerst! hij staat te midden van de stenen bedden kruist de armen en kijkt omhoog er dwarrelt een veer naar beneden van welke vogel? alle tien minuten sterft een vlieg mensen verliezen het wiegen kloppen op de deur van de hemel u bent aangekomen? Alex houdt geen mensen tegen god bedenkt geen ander plan alle tien minuten een vliegtuig hij kruist de armen en buigt laat machines luidruchtig graven kijkt omhoog en ziet een veer een vogel wil hij zijn, een vogel...

U

u neemt een bad en neemt mij mee onderwater probeert u mij een ridderlijke handkus te geven mijn rug naar u toe gewassen mijn buik onder schuim en zweven u neemt de zeep tussen uw tanden laat het landen ergens in mij bijt het stuk gulzig stuk dieper in mij geef ik het terug u dept mijn hele lichaam droog met een handdoek en kaarslicht muzikaal omlijst tot ik zwicht

windel

we binden een windel rond het hoofd de weg naar binnen ligt open onze hersenen dalen in onze wangen we observeren de observatie wie wordt het kruis? wie ruimte? we waaien weg waaien terug waaien weg, tenzij tenzij een suikerspin ons inbindt op de achterste poten staat een ballon ontpoft een kind schreeuwt een splinter kwetst we worden onrustig onder het dalen van onze hersenen in onze wangen in de lucht het vuur, de vlammen, de vragen, een wolk aan een touwtje we binden onszelf aan een hand aan een ander, tenzij

verbindend

nog nooit heb ik mensen aangesproken maar mijn mondje staat al open voor woorden met oogjes half dicht en half lichtwennend en oortjes klaar voor akkoorden van liefde vanuit mijn puddingbuikje voort te stuwen ik ben een baby en zoveel meer nog nooit heb ik wandelingen gemaakt maar mijn beentjes bejubelen het los van mos de achterkant van mijn zonlicht schaduwt altijd op een zingende tak geeft mijn armpje toegang aan de klim van een leefgenoot de eekhoorn ik ben een baby en zoveel meer nog nooit heb ik iets dodelijks bedacht maar ik voel de bijen en messen steken mijn adem als van een dier half opgepeuzeld vlammend oranje de honing en korsten van mijn botjes en vlees is de stem nu hees ik ben een baby en zoveel meer en meer en meer en meer en meer en meer verbindend ben ik

Titel zee

Stel dat men het bijgehouden had: de zee, een verkleinde dag, het verknipte strand in een nieuwe volgorde de zandkorrels elke korrel een identiteit, een kleur om aan te stippen, elke stip een eigen snelheid in aankomende windvlagen men schudt ze uit het badlaken let op de kinderen, de zee ligt groot het plan ligt vast, niet in het vermoeden op de arm een zeurende pop, op de heup een boei elke gil een eigen long, een geur een kwal aan de lippen

Stel je voor dat...

het dier tot hier was gelopen, langs het licht van straatlantaarns en geparkeerde auto’s, langs fietsen tegen de voorgevels van ingedommelde huizen, het onkruid tussen de kasseien van trottoirs besnuffelend. Eerst lag het in een doos waarin het handje van onze peuter graaide. Naamloos en geslachtsloos liet het zich optillen en knuffelen tot het terug werd gelegd. Het had genoten van het witte neonlicht van de winkel en van de bevrijding uit de enge ruimte van karton en duisternis. Wat was dat voor een wezen? Dat had het zich afgevraagd toen de mond van onze kleinste zich opende en er geluiden uit ontsnapten. Omdat nieuwsgierigheid aanzet tot actie, had het dier zich laten vallen uit een opverende kinderschoot en zich gerept naar de uitgang en was zo onzichtbaar mogelijk voorbij de kassa geslopen. Het lijkt erop dat dit soort toeval niet bestaat. De zeug was ons huis binnen gedrongen voor drank en spijs want ook pluche kent dorst en honger. Op een onbewaakt ogenblik had het zich in de gang verschanst en gewacht tot de deur van de woonkamer open stond. Het is een raadsel hoe het omhoog wist te klauteren op de houten tafel, en waarom het bij de huistelefoon post ging vatten. Spreken kon het niet dus konden wij geen beroep doen op het dier als assistent waneer er een oproep binnenkwam. Ik belde naar mezelf om te kunnen vaststellen wat het dier zou ondernemen. Zou het überhaupt iets doen? Ring, ring, ring… Het varken richtte zich op, het puntje van de staart recht omhoog, het buikje wiebelend van links naar rechts en uit de oren kwam roze stoom. Ik dacht dat ik de geur van een boeket rozen gewaar werd en kon het amper geloven dat ik deze woorden hoorde: hallo, met ik en anderen! Hallo, met ik en anderen. Hallo, met ik en anderen. De welkomstzin werd eindeloos herhaald dus moest ik ingrijpen. Ik nam de telefoon uit de houder en zei gehaast: Dag! Ik hier. Je hoorde zonet een ander. Euh, een andere ik. Een varken van Ikea. Het kent slechts één zinnetje. Het kent slechts één zinnetje. Het kent slechts één zinnetje. Het kent slechts… en toen kwam mijn man om het brave huisdier uit te schakelen. Hij legde zijn vinger op mijn lippen, drukte op een knopje ter hoogte van mijn staartbeen.

Naar Laken

in elk kind een film een hesje kleurt de borstvallingen zichtbaar ze zijn niet moe van stappen tellen kilometers in een lied zo maar zo maar op weg naar Laken met ruggen recht op het dalend asfalt spreekt ze snel als een vliegje haar handje wars van achterdocht uitgestoken als een tong een andere tong nabij

Stukken van mensen; hier is visser Fred.

Hier is visser Fred. Een man met nieuw vismateriaal en een raam om door te kijken. Hij ziet het water. Hij wordt lid van de visclub zodra het raam uit pvc aangekocht is. De andere leden kijken op wanneer hij gedecideerd naar de visput komt gelopen. Ze zijn verbaasd; een handige helper monteert het raam in het gras, zet er een versleten visbak achter. De jongen controleert nog even, keurt het goed en Fred neemt plaats. Hij houdt ervan naar buiten te kijken. Naar het water, de andere gezichten, de drijvende wolken in de verte. Hij zuigt zich vol met lucht. Zijn kastanjebruine haar tot op schouderlengte, het pokdalige gelaat ongeschoren. Op de tweede zondag aan de visput heeft hij zijn helper weer mee. Die draagt een deur onder de arm. Opnieuw monteert hij dat ding in het gras. Vissers kijken vol ongeloof naar wat gebeurt. Eerst een raam bij de vijver, dan een deur uit pvc. Wordt daar schaamteloos een opslagplaats opgetrokken? De andere leden begrijpen dat ze hem moeten stoppen. Wat zullen de vissen daarvan denken? Waterwezens worden niet graag begluurd door ramen en deuren, door de ogen van een visser met ondoorzichtige plannen? Belangrijk is om goed te weten wat de vissen willen eten. De snoeken wilden geurende dode zeevis. Ze snakten naar een kikker om door te slikken. Daar droeg elk lid van de visclub een verpletterende verantwoordelijkheid. Met een plug in hun kieuwen zweefden de snoeken in een boog van onderwater door de lucht. Tijdens die vlucht kietelde hun buik tot ze bij de vissers aankwamen. Een ruwe hand nam hen beet en wierp hen weer de vijver in. En nog een hand, en nog één... Behalve de hand van Fred. Hij liet de vangst op het droge gras liggen of smeet ze zonder veel zorg in de visbak. Liet daar geen streepje licht meer binnen. De derde zondag. Zonnig, 24 graden celsius en een gematigde wind. Ze verzamelden in het vergaderlokaal. Iedereen was het erover eens: hij kon niet blijven. Hij had het profiel van iemand die zich wilde isoleren en respecteerde de wet op terugzetting van snoeken niet. Hij moest eruit! 'Kende hij de wetgeving?' Jack bleef goedgelovig tot het tegendeel bewezen was. Op de vierde zondag werd de nieuweling verrast. Hij zat weer bij het water en staarde door het raam naar zijn vislijn. Naast hem op de grond werd de hoeveelheid lege flesjes bier steeds groter. Omstreeks vier uur viel hij in een korte maar diepe slaap, de lijn slap in de hand. Van zijn gesnurk werden de vogels bang. Grassprieten maakten dat ze weg kwamen door hun eindjes aan mekaar te knopen en weg te duiken in de aarde. Daar was het heerlijk stil. De snoeken werden zenuwachtig. Van stress wipten ze naar het oppervlak van het water. Steeds maar wippend naar het oppervlak en dan weer met de neuzen naar beneden. Dat duurde een heel kwartier, veel te lang voor vissen met een grote honger. Ze versterkten al doende wel hun spieren. Na een onuitstaanbaar half uur maakten ze gebruik van die fysieke kracht en sprongen vijandig naar het ergerlijke gesnor, met hun scherpste tanden richting het slapende lichaam. Ze zogen zich vast op zijn huid. Ze beten gretig stukken vlees uit hem tot ze er moe van werden. Dan vormden ze een kring rond de bloedende man. Met ogen als helden in hun kassen. Met korte stootjes stem uit de keel gaven ze blijk van een geslaagde missie. Jack stond nog bij het raam in het gras. Hij opende het en liet een lage, donkere wolksliert binnen.

stel dat...

het dier tot hier was gelopen, langs het licht van straatlantaarns en geparkeerde auto’s, langs fietsen tegen de voorgevels van ingedommelde huizen, het onkruid tussen de kasseien van trottoirs besnuffelend. Eerst lag het in een doos waarin het handje van onze peuter graaide. Naamloos en geslachtsloos liet het zich optillen en knuffelen tot het terug werd gelegd. Het had genoten van het witte neonlicht van de winkel en van de bevrijding uit de enge ruimte van karton en duisternis. Wat was dat voor een wezen? Dat had het zich afgevraagd toen de mond van onze kleinste zich opende en er geluiden uit ontsnapten. Omdat nieuwsgierigheid aanzet tot actie, had het dier zich laten vallen uit een opverende kinderschoot en zich gerept naar de uitgang en was zo onzichtbaar mogelijk voorbij de kassa geslopen. Het lijkt erop dat dit soort toeval niet bestaat. De zeug was ons huis binnen gedrongen voor drank en spijs want ook pluche kent dorst en honger. Op een onbewaakt ogenblik had het zich in de gang verschanst en gewacht tot de deur van de woonkamer open stond. Het is een raadsel hoe het omhoog wist te klauteren op de houten tafel, en waarom het bij de huistelefoon post ging vatten. Spreken kon het niet dus konden wij geen beroep doen op het dier als assistent waneer er een oproep binnenkwam. Ik belde naar mezelf om te kunnen vaststellen wat het dier zou ondernemen. Zou het überhaupt iets doen? Ring, ring, ring… Het varken richtte zich op, het puntje van de staart recht omhoog, het buikje wiebelend van links naar rechts en uit de oren kwam roze stoom. Ik dacht dat ik de geur van een boeket rozen gewaar werd en kon het amper geloven dat ik deze woorden hoorde: hallo, met ik en anderen! Hallo, met ik en anderen. Hallo, met ik en anderen. De welkomstzin werd eindeloos herhaald dus moest ik ingrijpen. Ik nam de telefoon uit de houder en zei gehaast: Dag! Ik hier. Je hoorde zonet een ander. Euh, een andere ik. Een varken van Ikea. Het kent slechts één zinnetje. Het kent slechts één zinnetje. Het kent slechts één zinnetje. Het kent slechts… en toen kwam mijn man om het brave huisdier uit te schakelen. Hij legde zijn vinger op mijn lippen, drukte op een knopje ter hoogte van mijn staartbeen.

ziek kind

Ik ben rampzalig ziek. Men zegt mij dat ben jij niet, niet jij. Vertel dan wat de dokter ziet hoort hij stilte in mijn longen ruimt hij ruimte in mijn keel geneest hij speeksel, is hij al begonnen? Vaak lijkt mijn hoofd dat van een beer men wil aaien tot de vacht verdwijnt tot mijn nieuwe haar verschijnt als blonde prikjes zonder naalden. Neem ik mijn beer, hij wil evenzeer bij me liggen. Hij zegt dan breek niet, niet nu, niet in twee terwijl ik voor ons tweeën broodjes smeer.

STIL

De stilte van mijn huid bevat een trilling ze wiegt als een blad in de wind onder het wit van mijn jurk de stilte van mijn tong bevat een woord het klampt zich vast aan niets onder de klank van mijn stem de stilte in mijn hart bevat een ritme het wikt en weent niet rechtop wanneer het kan gaan liggen (in het kraakbeen een lied) de stilte neuriet met mijn stilte (in het weefsel een akkoord) mijn stilte zingt en treurt in ruggenwervels

Gabby en Celine

Gabby opent het uur aan de voordeur: 11. Misschien wil ze eindelijk haar buurvrouw iets geven. Een droom uit de overleden nacht met haar sensuele man. Lang geleden kusten ze de koffie als jonge vrouwen. Ze hadden toen de haast van het verhaal. Glimlachen en luidop lachten ze onder een rok van schaamte. Nu praten zij de prijzen uit reclamebladen. Nemen weetjes onder de loep van hun rimpelige voorhoofden. De droom duwt zich langzaam wakker in haar handtas. Gabby voelt de trillingen in haar schoot. Ze hebben nooit de klacht van hun buik gehoord. Niemand zag vragende lippen en een zucht op de mond. Celine waakt als een hond bij de trommel van koeken. Muziek klinkt als versterkers in hun oude oren. Ze leven van de ene dinsdag naar de andere vrijdag. Veel later zal Gabby de durf van haar droom moed inspreken.

het blussen en kussen

alsof er brand uitbreekt in haar groeiende hart zo zit ze op de trap de nacht als bleke wangen op een draagbaar iemand die ze kent bij naam de vrouw die er toe doet afwezig als een kat op wandel feiten zijn soms kaal soms kleurloos tot ze binnen dringen huid zoekt dan huid en warmte smelt het mopperen van vragen kort geleden lijkt het nog vecht weten met niet weten huizen geuren naar veraf en mensen houden zich op afstand alsof het blussen en kussen van vuurvlammen in het huis te rood te pittig het ritme van verplaatsing op een fiets staand in de gang.

werd ze gek

In dit gebouw werd ze gek hoe vaak stond ze niet op natte vloeren gillend van plezier rillend van kou na al dat graaien naar water de spatten opspringend en zij er achteraan In het water zo veel kleuren bewegend als dolfijnen met brillen op en neer. De benen aan de rand stemmen van zwemlessen de belofte van het glijden van heel hoog de bochten nemend op de buik met de neus naar de bodem als een vliegtuig dat gaat landen in een kinderzee.

Paren

hoewel zij toch niet willen scheiden van tafel of laken, van vrijen doen zij iets dat daar op lijkt zij sluiten het hart van de benen die ze nemen om te wijden aan werk, slaap, zwijg ze vechten niet uit hun bek stelpen het bloed van woorden door niets te doen, zij koken voor de ander, denken in het eigen hoofd verander! verander! ik vrij jij vrij van opvattingen, zij liggen voor de zoveelste keer verankerd, in bed, in het diepe waar zelfs in het donker vissen paren

FREEK

Als je in een vliegtuigje zit (deed je dat al eens?) en je zou laag over ons land zweven, lijkt ons dorp op een zakdoek. Een zakdoek groot, geen dorp om in te verdwalen dus. Die zakdoek bestaat uit grondwater, grond, gras, enkele rijdieren, veel huizen, gebouwen waar mensen werken en twee scholen. Eén van die twee scholen is gelegen in de Rode Loop. Het heeft het huisnummer 16. Een schoolpoort met een koperen hangslot gaat ’s morgens om 6 u open. Het is Marthe die daar voor zorgt. Marthe is goed bevriend met Juf Katrien, en het is die juf die door de kinderen graag wordt gezien. In de klas van de juf is plaats voor 24 kinderen, die allen een stoel en schrijftafel hebben. De tafels staan zo opgesteld dat iedereen iedereen kan zien. Zo zijn goede gesprekjes mogelijk, en wordt er ook samengewerkt omdat in een kring het gevoel geborgen te zijn het grootst is. Freek is er dit jaar nieuw bijgekomen. Hij is een bijzondere jongen, om twee redenen. Op een dag werd dat een beetje duidelijk voor Jelle. Jelle schrok zich wel een aap, en wist niet meteen wat te doen. Het gebeurde op de speelplaats, op het stukje gras waar het groepje vrienden een koek aten en grapten over hun huisdieren. Freek werd plots stil, zijn aangezicht werd bleker. Er verschenen uit het niets schokjes rondom zijn ogen en trekjes rond zijn mond. Hij keek daarbij wazig, en friemelde zonder op te houden aan zijn mouw. Jelle staarde er naar, en wilde een toezichter roepen. Opnieuw werd Freek weer Freek, zonder meer. Het had niet lang geduurd, maar lang genoeg om een volwassene op de hoogte te brengen. Juf Katrien luisterde naar het verhaal van Jelle. Ze besloot niet onmiddellijk met Freek te gaan praten over het voorval. Na de lesuren, nam ze contact met de oma van Freek. De oma greep haar gsm en zei: ‘Met Steentje, ik luister’. Juf Katrien stelde zichzelf voor, en praatte, praatte aan een stuk door. De oma van Freek had goed geluisterd en meteen een voorstel geformuleerd. Juf Katrien had haar akkoord gegeven. Op een woensdag kondigde de juf aan dat de oma van Freek kwam spreken. ‘Zoals een spreekbeurt geven?, had Hanne gevraagd. De oma stond stipt om 9u in de klas. Haar zilveren haar had ze in een dot opgestoken, haar nagels groen gelakt, de rode laarsjes die ze droeg waren gloednieuw. Ze schonk de juf en alle kinderen een brede glimlach. ‘Fijn dat ik hier mag zijn’, zei ze. Uit een grote draagtas haalde ze enorme rollen papier. Iedereen werd erg nieuwsgierig. Wat had dat te betekenen? ‘Ik ben Steentje’, zei ze, ‘en ik wil dit graag met de hele klas delen. Ze ontvouwde de rollen tot enorme prenten. Op de eerste prent herkenden we Freek (een deel was foto, de andere helft tekening) en delen van het menselijk lichaam. De tweede prent leek wel een afbeelding van het heelal: de zon, de maan, de sterren… De oma begon haar uitleg. Ze verklaarde eerst wat Jelle had gezien bij Freek en zo bevreemdend was geweest. ‘Als Freeks lichaam plots en zonder aanleiding schokjes en trekjes vertoont, zoeken de spieren op dat moment een andere plaats in het gezicht’. ‘Is hij dan ziek?’, wil Jelle weten. ‘De ziekte heet epilepsie, maar zal het na jaren opgeven. Er zijn helaas andere kinderen met een ziekte van dezelfde soort, die veel ernstiger is. Zij krijgen ook pijnlijke krampen aan romp en hoofd. Ze strekken of buigen hun hoofd omdat hun hersenen beschadigd zijn’. Alle kinderen luisterden aandachtig, ogen en oren wijd open. Juf Katrien vroeg of ze kon helpen door de prenten tegen een muur te bevestigen. Dat vond Steentje een goed idee. De rok met vele plooien bewoog plezierig toen de oudere vrouw plaats nam bij de prent met fonkelende sterren. Ze keek alle kinderen één voor één aan, daar nam ze ruim de tijd voor. ‘Bij ons in de familie zijn we gewend geraakt aan de idee dat ieder op zich een sterretje aan de hemel is. De hemel is geen omgeving, ergens hoog en onbereikbaar voor de mens. Nee, ze is opgetrokken uit bakstenen, opgebouwd uit een hart en bloedvaten, uit de wens er voor mekaar te zijn. Dat is onze hemel. Als een jongen of meisje zich eenzaam voelt omwille van een ziekte of erger, en hij of zij kan niet rekenen op begrip en zorg van de anderen, wordt die ster dof en kijkt ze boos. Alle kwaadheid in de aders van die ster in de hemel, daalt naar de aarde en brengt de mensen in hun huizen veel verdriet. ‘Is het daarom dat ik soms verdrietig ben en niet weet waarom?, vraagt Jelle.

Boerentram naar Ninove

Brem lijkt als gele zoom verschoven naar Ninove in dit land van landschappen zijn zelfs mijn geiten welkom op de tram, ik zet de katten bij de bel en elk vals lied duw ik van hem af, uit ons komt arbeid naar de stad en studie van hoogstamvruchten rijpt na jaren. Er is een tijdelijke halte opgehangen, waar beddingen richting gaven en populieren met rechtstaand haar naar eindjes regen staarden, ons groet ons, mannen en vrouwen knikten vaag, scherper dan dit beeld in zwartwit trekt deze tram een spoor naar voor, naar achter in archieven.

Merel

op dat moment zie ik de merel valt een druif springt de kat op de muur van zijn natuur de druif is rijp voor de snavel de mond voor friet op dat moment valt de honger in huis met de deur gastvrij open

De stad groeit toe

we stoppen de stad in de binnenzak van een jas die nog niet werd betaald en toch is er niemand die roept of hapt dat wij terug moeten komen naar het recht er te wonen de stad groeit toe als een open wonde of is ons luisteren te lui de verzonnen zon op het dak een mens die uitkijkt naar een nieuw land met steden en meren om volbloed de trek te keren naar veilig en constant waar daklozen blijven bloeden na de val we stelen de straat van een buur maken kabaal als duizend werken en lopen in een jas van onschuld weg in een steeg zonder einde waar honden met handen ons niet in de boeien slaan

Kordaat

soms ben je zo kordaat dat je stem meters vooruit vliegt als een prop die niet wil verwonden maar duidelijk een prop wil zijn soms ben je zo kordaat dat er een glas in twee breekt precies in het midden ligt de scherf van wat de boodschap is soms ben je zo kordaat dat de ander hapt naar leven een wurggreep naar de hemel zij is op aarde maakbaar

Zij laat mij binnen

Zij laat mij binnen met de handen van haar zoon en lacht naar het plakkende papier tegen de muur Zij spuwt de gele gal uit haar veel te dikke buik en staart naar de zon die niet wil opwarmen Haar zoon kent niet de grenzen van anderen en kruipt als een insect in het zachte hart Gereed om geweldig te zijn in wat men verwerpt klaar om het verre naar zich toe te schuiven Zij roept omdat er ergens angst ontstaat ondanks de vrije vogels in het daglicht Hoe het binnen naar buiten strompelde hoe dit verdriet overstuur geraakte onderweg.

Chaos

ze draaide als een tol aan de grond genagelde chaos -ik liet het missen en morsen ze speelde als een aap aan de ondeugd grensde het plan nooit een omhelzing met moedermelk overgoten nooit een afwijzend woord uit het wijze hoofd -ik liet herhalen en falen ze speelde het klaar in maanden geen bloed dat over de rand van de kookpot.

klein Geluk

met een ongecontroleerde tik tegen het balletje zet hij het spel in schuift knie na knie vurig de wangen de aanmoediging van moeder handjes grijpen vloer de bal als een kat onder tafel niet te vatten misschien wil hij later ook vier poten worden als een leeuw een stoel de bedenker van een nieuw concept een grappig vingerpoppetje het vel van een goudvis

Ergens is er wel een werkdag

Ergens is er wel een werkdag die in bed begint. We lopen door een poort, richting lampenzaal. Ieder krijgt een lichtbron veiligheid, een nummer voor de broekzak. Soms zijn we moe op weg naar beneden, vermoeider op de terugweg. Melk drinken we samen, een enkeling bestaat hier niet. Er zijn paarden die geen kolen zien, kanaries vallen om van het tekort. Een makker haast zich in de zwarte gang, knijpt het licht in de ogen. Men wacht met brood en boter boven. Vrouwen geuren naar een geduldig parfum op witte huid.

Arthur

hij rent met pijl en boog het pad af een moeder zet het oog op scherp zij bekijkt haar kunst en haar vlakken terwijl hij het beeld tot zijn buit gaat zien het lopend meisje (uit 1976) is zijn voedsel een rechthoek wordt in vraag gesteld de verhoudingen zijn correcter dan ooit hoe weinig wij er ook van begrijpen zij kent de borsten van steen en vlees met precisie schiet hij een wolk in het gras

Vertel mij

toon mij het puntje van je tong laat ze vol en rustend in het oor tik er de klok van verlangen mee sluit de spieren van de heimwee vertel mij wat zacht zal worden binnen niets behalve warmte vertel mij het u om het jou gekeerd als een lammetje hoe onze liefde als een kaars staand en in vlam gebracht vertel mij van kleur en geuren met sponsjes de hitte koelend vertel mij hoe ik als een lied vaak beluisterd zal worden hoe ik als de zee in leven blijf zet me bij het klare water

Binnenin een tekstje

Het bandje schuift na enkele minuten niet meer van de schouder. Zij zweten; de kapsels waar de oksels onder schuilen. In de verte een mens. Hij of zij nadert achter een buggy of een rollater. Het is een kinderwagen waar achter een man. Hij roept me met een hey! en duwt een baby voor zich uit. Ik wil geen mini mensje. Ik leg, nu dringt het tot me door, de pop terug in de koets. Vreemde mensen kom je hier tegen...Een ander persoon kijkt me niet eens aan als we mekaar kruisen. Tot hij zich achter mij bevindt en een balletje over me heen smijt. Het komt zacht terecht, in het zand voor mijn voeten. Ik raap het op en lees dat ik het moet openen. Binnenin een tekstje. Hij schaduwt mij al weken. Zonder schaduw geen zon. Dat staat er. Vreemde mensen in dit park. Mooie purpere bloemen ook.

zelden

hij droomt zelden tenzij hij helden droomt in mij dit is geen misverstand de ogen blijven in beweging het middenrif gaat op en neer hij ziet mij in het soort vrouw met een kroon hij spant zijn hand rond de mijne tot we beide een vlieg bij het raam de wolk in het hart van de dag

Met handen en voeten gebonden aan tijd

ongeacht de juistheid van de herinnering bleek zij een droomvaarder met het gezicht naar voren uit het wilde water sprongen vissen in haar schoot omringd door het pigment groen en plezier van de peddel het kompas in de hersens van haar lichaamswarmte liet een wereld van ééncellige wezens liggen of hoe zij met handen en voeten gebonden aan tijd...

Man in beweging

Hij viel me meteen op. Hij zat aan een tafeltje met een krant. Het bierglas op het tafeltje halfvol. Hij had even op geveerd , de stoel gegrepen en die in het zonlicht gezet. Dan nam hij zijn zonnebril af en legde die in zijn schoot, bewoog zijn hoofd traag naar achteren en sloot de ogen. Het was duidelijk iemand die kon genieten en zich niet liet hinderen door een conflict dat was ontstaan tussen een andere klant en de ober. Toen de ontevreden klant riep dat hij kon oprotten, opende hij de ogen. Op dat moment boog de vrouw met rode rok zich naar hem toe. Hij knikte en gebaarde vriendelijk dat ze kon plaats nemen. Zij had blijkbaar opgemerkt wat ik ook al had gezien. Misschien had ze om die reden aan zijn tafel willen plaats nemen. Het gesprek werd door haar ingeleid, ze raakte de kern van zijn aanwezigheid na al die kluizenaarsjaren als een patiënt die elk contact met anderen diende te mijden omwille van besmettingsgevaar. Hij schrok zichtbaar van haar kennis over zijn ziekte en genezing. Maar hij zakte weg toen ze om zijn handtekening vroeg, zo gedurfd en ongeduldig. Hij vouwde de krant toe, goot het laatste blonde vocht smakeloos in zijn keel, en liet een briefje van vijf euro achter. Hij hoorde haar nog opstaan, hem achterna lopend op de hakken van haar lef, bewerend dat ze het niet zo had bedoeld. Haar rok wapperde als een vlag om haar slanke benen. Hij draaide zich om, schoot moordende blikken als kogels uit het zintuiglijke wapen dat hij bij zich droeg. Ik zat daar, achter mijn bril met zonneglazen, nipte van een kirr. Nooit zag in een man in die beweging.

Donderdagen

De donderdagen. Ze komen elke keer trouw tevoorschijn vanachter het gordijn van de week. Als alles goed gaat, rijd ik na de middag naar haar. Ik reken er steeds op dat ze me verwacht. Dat ze niet te erg in de war is en me herkent. Mij met plezier binnen laat in de oude villa, met rimpels op de buitenmuren en op het dak een grijs geworden hoed met rand. Ze opent de deur alsof ik een dochter ben, een brede lach begeleidt me naar de woonkamer. Naar de keuken, waar de hete koffie het kopje vult. Het klontje laat ik liggen. De parkieten, die moet ik bekijken. Een hele namiddag wippen ze van stok naar stok. Het is geen lange-afstand-vlucht; misschien daarom de trieste vormen van de reservoirs. Ongezoet water, droog zaad. Omdat deze vrouw uit 1932 ooit geschreven heeft voor een tijdschrift en haar echtgenoot boeken schreef die bewerkt werden tot toneelstukken, leest ze luidop wat ze tot nog toe noteerde. De groengele parkiet is de hevigste van allemaal, hij lijkt de leider van de vogelbende. Hij pikt gulzig zaadjes uit het bakje weg, maar schijnbaar niet van harte. De grijze parkiet is kleiner en jonger. Een mannetje zoals de anderen. Onrustig wiebelt deze vogel op steeds hetzelfde stokje, alsof deze de zijne is en geen ander gevleugeld dier er recht op heeft. De twee witte vogeltjes zijn veel kleiner en van een ondersoort. Er is er één met een donkerbruine slab om zijn nek. Ze maken kabaal voor honderd. Het lijkt wel alsof ze deelnemen aan een wedstrijd: wie het hardst piept, kaapt het eeuwige leven weg. Ik luister terwijl ik afgeleid word door de krappe ruimte waar deze vogels het mee moeten stellen. Geen van hen kan weg. Ze zijn tot op deze plek gebracht om te animeren, gezelschap te houden, geen hinder te hebben van de voltijds rustige hond. Viviane kijkt me aan en zucht. Ze werpt een tevreden blik naar de kooi, en legt uit dat de stukjes sla tussen de houten wasknijpers nu al niet meer vers zijn. Na twee dagen. We hangen het één en ander te drogen, aan een droogrek, dat we eerst in de garage dicht vouwden om dan op het terras open te klappen. Het paarse tafelkleed dekt het rek af, als een wit doek over het hoofd van een spook. Tijd voor een sinaasappel. Eenmaal binnen, merk ik dat de groengele parkiet in de keuken rond vliegt, zenuwachtig en alle hoeken van de kamer benaderend, om opnieuw een richting te kiezen, en dan...stoot de vogel zijn kop tegen het plafond! We schrikken van dit ongelukkig schouwspel. Hoe is hij in hemelsnaam? Er is geen deurtje dat open gewrikt werd, geen holte uit het tralierijke dak gebeten. Viviane rept zich naar de versleten schuifdeur, trekt aan de hendel met een haast van een ontsnapte gevangene, en ziet dan hoe de vogel uit haar notities haar te snel af is, en WEG is hij. Ik kijk hem nog na, eventjes, alsof ik staar naar de zon die de kim verlaat. Viviane rent naar buiten, tussen de bomen staat ze stil. Ik sta met open mond en een stug gevoel van helaasheid naar boven te kijken. Zoekend. Niet vindend. Zoekend, de hele namiddag.

Licht

Op aarde zag men iets ontzaglijk zakken tot bij de toppen van bergen tot bij het oppervlak van de zee op de eerste huidlaag van haar bewoners het leek een bol met een lichtsterkte van één enkele reis het verlangen om te blijven voortbestaan men trok er zich aan op, men kon er in baden als in een bede nooit meer! nooit meer! een bol met een lichtsterkte van een retour het verlangen om in een andere wereld terug te keren men besprak en onderzocht bereidde een volksverhuis grondig voor berekende de kost en schreef een welkomstwoord

In de huurauto dragen wij pruiken

Ik herkende je haast niet. Toen je uit de wagen klauterde, zag ik eerst je lange haar Clear Green A80. Je sloeg het naar achteren om nog iets uit het handschoenenkastje te nemen. Een kastje voor droge documenten en vochtige doekjes, behalve schoenen van allerlei soort.. De gps hadden we er nog als een prop bijgestoken. Ik schaterde om de pruik die jou niet misstond. Maar waarom je die had gehuurd was me een raadsel. Ik kon me niet voorstellen dat men die als gratis extraatje op jouw hoofd had geplaatst. Het eerste wat je uitriep toen je het raampje open draaide, was dit: ‘De auto past me. Shady Green A80.’ Nu konden we de kofferruimte volstouwen met twee moderne valiezen; hard en op wieltjes. In de valiezen het belangrijkste: de kledij voor onze vrije tijd, de toiletzak (vreemd, dat ‘toilet’ maken van je gelaat en gebit) en het zwemgoed. De boeken, de wekker (we willen altijd en overal gewekt worden) de zakdoeken en de enige trui voor een kille avond op een terras. ‘Heb je gedacht aan een fietsband, schat?’ Je kijkt op als ik dat roep, en roept terug: goed idee! Een fiets, een huurfiets, een fietsband in reserve! Wat een stel hersens heeft die vrouw! ‘Dit is belachelijk’, zei je met klem. Ik keek op. Ik zag dat de gele schuivertjes die het nephaar bij mekaar hielden, los gekomen waren. De krullen bedekten al één oog. Je vocht het uit met Clear Green A80 en ik vond het verstandig om niet tussenbeide te komen. Ik was er bijna van overtuigd dat de buren als Shady Grey A70 achter de gordijnen toekeken toen wij de huurauto startten. De kanjer van een motor maakte geen agressief lawaai, maar hij maakte toch auditieve indruk met het herhaalde VROE VROE VROEMVROEM VROEOEMMM!! Ze hadden allen hun haar gewassen om ons uit te wuiven, dat kon ik zo al raden. Maar geen mens trok het glasgordijn opzij. Ik reed zolang ik veilig rijden kon, zo’n slordige vier uren. Dan nam jij van me over, het stuur speelde daar de hoofdrol. Ik profiteerde van de situatie en werd DJ van de rit. Eerst een gevoelig lied, dan nog een gevoelig lied (maar ouder) en dan nam ik een grote sprong naar Nina Hagen. Punk! Jaren die versleten in de container van mijn levensweg werden gesmeten, maar nu terug opgediept. Ik ging absoluut niet meer akkoord met de overtuigingen van Nina. Ze moest dus wijken voor Ozark Henry, de man die zijn artiestennaam had gevonden in de bergen. Die naam teruggaf aan de wereld van miljoenen fans. Vervolgens deed ik het land van bestemming alle eer aan, hoewel de muzikant een Belg was. Ik liet Brel zingen, omwille van de taal. Het Franse brood in de oven dachten we er bij. En de rit op de snelweg verliep sneller dan verwacht, trager dan gehoopt. Ik keek naar buiten en zag de borden, de afstanden, de snellere mensen in hun zetels van leder die een zuurzoete blik wierpen naar onze wagen in Clear Green A80. Ik was misschien de enige getuige van een konijn dat uit het wild recht in zijn ongeluk liep. De banden pletten het arme dier. Dark Brown A77. Een andere waarneming was deze: de zon die met behulp van haar sterke stralen op de achterbank van de huurauto plaats nam. Onverwacht en zeer welkom. Ze straalde van achteren naar voren, op onze wangen waar ze een blos zette, en in onze handen waar ze zweetdruppels achter liet. Mijn pruik haalde het van andere humor. Andere bestuurders keken me aan en schokten dan van het lachen omwille van mijn Bobje in Clear Orange A80. Vanzelfsprekend droeg ik een topje van dezelfde kleur. In het zonlicht werd jij vrolijk van me. Zo zei je dat. ‘Deze vakantie is de mooiste ooit’, beweerde ik. Je fronste de wenkbrauwen. ‘Echt? Waarom zeg je dat?’ Omdat de pruik, omdat jouw hoofd, omdat jouw gedachten als het ware binnen dringen in mijn zwijgend bestaan, mijn stille wereld vol zon en schaduw en zure beertjes van de snelweg. De konijntjes van het vertrek. Ze laten hun tranen drogen op het asfalt. Je keek me nog eens vragend aan. Schudde het hoofd, gaf me een kus in Clear Red, ongenummerd.

Solitude

er is slechts één broek om te dragen voor vier benen en de zitvlakken mals er is slechts één hoofd om te denken de filosofische knopen uit de haren gekamd er is het woeste water om haar kopzorgen ze verdrinken in elke roeiende riem er is het somber in de verre stelsel der ster het fletse van relaties aan de koude voeten en het veld ligt alleen omringd

terug thuis

en als ik in de tuin, op het groenste gras een koolmeesje aanspreek, valt er ergens een kind uit het raam, zacht landend zacht landend in de handen van de wind en als ik op het dak van mijn zijn een schaduw aanspreek, klinkt de storm als een razende voorbijganger, een pop zonder armen, zonder benen, zonder gelaat

Het plan

Ze stak de straat over, keek al naar het terras in de verte, misschien zou ze hem herkennen. Met een greep geheugen in haar hand twijfelde ze aan het beeld: een grijze broek en zwarte pull met rolkraag. Dat had hij toen gedragen, het ondergoed onzichtbaar maar waarschijnlijk wit en van goede kwaliteit. In het glas de rode wijn van het huis. Hij maakte zijn plan bekend, wachtte haar reactie af. Slechts een glimlach gaf ze hem. Ze kon onmogelijk vragen naar het bedrag, dat zou misstaan. Er stond dus een vergoeding tegenover. 'Schrijf je veel?' 'Toch niet', zei ze. 'Gedichten?' Dat had hij onthouden, en nu wilde hij zich herinneren hoeveel jaar er voorbij was. Zij gokte. Een jaar of drie. Vier. 'Minstens vijf', beweerde hij. Maar overtuigd leek hij niet. Zwarte pull...welke man droeg...er zat een koppel aan een tafeltje en aan drie andere zaten drie mannen. Drie types, verschillende leeftijden. Aan de oudste kon ze voorbij; hij was het zeker niet. Aan de aantrekkelijkste man, vroeg ze, aarzelend: 'Ben jij Jan?' Dat voelde alsof ze een speurhond was, klaar om van bijdschap te kwispelen. De man aan de uiterst linkse stak zijn hand voorzichtig de hoogte in. Hij had gezien dat zij op zoek was. Tussen hen is bevond zich iets génant toen ze naar een ander terras wandelden. Zij keek naar het maatpak en zijn das. 'Je bent veranderd!' 'Dat type kledij droeg ik toen niet', beaamde hij. Een lichtgroene das kreeg geen kans het grijze pak op te vrolijken. Het eerste denkbeeldig kruisje er over; ze mocht tenslotte kritisch zijn. Er moest besteld worden. De ober had de bestelling willen opnemen. De drankenkaart hadden ze niet eens aangeraakt. Het dringende van een weerzien hadden ze alle voorrang verleend, de ander in zich opnemend, wroetend in het falend geheugen. Het zonlicht brak nog niet door in deze tweede ontmoeting. Hij was gehuwd, ook daar was zij van op de hoogte. Verder werd er weinig onthuld van ieders privé, behalve dat er nood was aan affectie en aan reizen. Dat laatste konden ze met de eigen partner waarmaken. 'Hoe heet ze?' Die overbodige vraag had ze niet gesteld. Het bespreken van het plan; daar hadden ze de bus en de trein voor genomen. Hij de trein, hij de reiziger, hij de rijpere, hij de man voor wie het woord 'joepie' bij kleuters hoorde. Zij de bus, zij joepie! 'En heb je in die jaren iemand anders...?' 'Nee, niemand.' Hij keek er bij alsof ze loog, misschien ééntje om bestwil. Toen haar moeder ooit had uitgelegd dat zulke leugentjes toegestaan zijn, had ze zich afgevraagd hoe zwaar die leugentjes van slechte wil wogen. Omdat ze geen enkel bezwaar had, licht bleef in de ogen, claustrofobische schuld geen bezit van haar nam. Het kwam er dus op aan te achterhalen met welke blik hij keek. Welk licht, welke zwaarte? Ze kon weer rustig ademen en koos voor de mozarella en tomaat. 'Je hebt in al die jaren niemand...?' Ze schudde met het hoofd, dronk de spa rood in één keer uit. Hij is best een aardige man, dacht ze. Ik kan me niet inbeelden dat ik deze man anders zou benaderen, vaker zou toelaten, hem iets in het oor zou fluisteren of het haar op zijn armen zou voelen, dacht ze. Toen ze aanstalten maakte af te rekenen, zei hij: 'Laat maar, het is geen probleem.' Plots besefte ze dat de omgeving aan haar voorbij was gegaan. De tijd die ze had besteed zou nooit meer tikken. Met enkele blikken naar links en rechts, naar de barman en de diensters, het rode vasttapijt, de glazen bol vol paaseitjes, nam ze afscheid van een lelijk interieur. Ze stak haar hand uit. Ze gaven nog een kus.

The perfect body

gracieus loopt ze ingesnoerd naar het feest lila poeder en molens kleuren hun hoeden veters op de rug en mandjes als vrolijke heupen Louisa hielp hen met de kragen en lagen men wuift het haar weg in een hangend netje bleekt het bleke jukbeen en de strakke monden de blik van de schilder bloost in zachte kleuren en achter de sleep de stille roddels van mannen de hoepel weigert elke inkijk van iets onkies Louisa legt stiekem stoffen aan haar wang na middernacht zet ze hun huwelijk neer als een standbeeld van een charmant man een dame van zijde tot kant en extravagantie in luxueuze jassen met baleinen en pluimen een veer op het hoofd van de overgang naar mode Louisa is gebrand op de aankoop van nylon kousen

Matroos

ik was een jaar of elf toen ik hem zag met een aapje verpakt als geschenk uit het ondenkbare en een land aan de kim alles lag aan die horizon of daar voorbij ook mijn voeten naar hem toe vallend in zijn open armen en gulle borsthaar zijn kin naar me toe geschoven het aapje op de schouder van vertrouwen zijn lach hing aan mijn jonge lippen hij bleek het ontegensprekelijke van een matroos die ik niet begreep bij de diepte van de zee de verte van een bloedverwant aan mijn hand ik was een kinderhelft tot ik zag dat het aapje hielp met de inpak het vertrek in koffers en de hemden gewassen

Woordborstje

Ik ben nog jong, springend van tak naar tak, met mijn puntig snaveltje klikken makend. Het hele jaar door spreek ik met soortgenoten en proberen mensen te luisteren vanachter de ramen in hun huis of komen ze naar buiten, in hun tuin. Ze zingen niet het hele jaar door maar vooral als ze me zien. Als ze de zon zien zakken. Het spinnetje dat buiten werd gezet, is mijn kleine maaltijd. Ik ben daarom genoodzaakt verder te zoeken naar al wat eetbaar is. Vreemd dat de mensen me nooit een keer bessen bezorgen. Ze nemen wel foto's van mij, mijn grijze mutsje en lichtkleurige buik. En wachten dan tot ik mijn oranje keel open zet en spreek, minutenlang. De woorden komen zonder omweg uit mijn borstje, fladderen in oren van geïnteresseerden. Ik ben het kleintje onder de vogels. Niemand doet me pijn, wil me in een kooi, leest me verhaaltjes voor. Geen mens weet dat ik met boekjes nieuwe woordjes leer. Met soortgenoten ben ik ingeschreven in een club voor sprekers, maar men zingt daar, niet eens het hele jaar door. Mensen kelen vaak iets vaag, iets dat oud is en versleten, of wachten zij ook op iets dat ze willen leren?

Wachten

er zit een vrouw uit Rusland op de bank een kop in de hand een rode kraag rollend om de nek zo zit ze uit de wind een kop aan de mond koffie mengt zich met regen pijpenstelen later is ze leeg leeg van wachten leeg van zitten op een bank in het park naast een boom kijkend naar het nut de kevers bij het kadaver

Diepzeedenker

ik ben de wereld van het water die niet ophoudt met kletsen golfslag om een zeemeerman- ik ben de wereld van een foto zonder onzin en schetsen hartslag van een beeld- ik ben de diepzeedenker uit het wrak van elk brein duik mee naar bodemloosheid- ik ben een hoogtesprong uit alledaags bewustzijn dein mee op mijn hersengolf- mijn hersengolf heeft wielen en super 95 om kilometers af te leggen

De zin van je leven

Hoe zij te midden van al die voorovergebogen bomen een bloem vond om te plukken en er mijn haardot mee versierde, de lok van poëzie voorzag.

SPEL

ik heb de bal zien zakken de bal hoog zien gaan de eenden spelen op het water de bal ligt in het kamp van doordeweeks plezier bij het spel aan het bruggetje waar de fietser voetganger wordt de fiets in evenwicht ik heb de bal zien vliegen de bal zien vallen een eend duikt onder een eend houdt het water tegen de borst de bal tegen de triomfantelijke borst ik zie de bal hoog gaan eenden kijken in de ogen van de zon de ogen van de voetganger ik heb de zon zien zakken

Symbool

je staat symbool voor mijn liefde op wankele poten heb je geelzucht en verdwijnt heel langzaam zonder klank van een kater je staat symbool voor mijn pijn en het loslaten van die pijn in mijn lidmaat dat amper beweegt het is een wankel akkoord met de vrede met het leven met de kevers, tuk op kadavers ik zie dat jij in het lichaam dat je bewoont uitdroogt en ik ben liefde ik ben zorg ik ben het zweepje van de twijfel aan mijn hart er moet een prikje in de vacht van jouw aanwezigheid alweer dat definitieve dat laten gaan het laten veranderen van leven in een duif een tijger een trein om te reizen

Tachtig jaar vooruit

Ze werd tachtig, en ze heeft spijt. Niet omwille van de leeftijd maar omdat niemand foto's nam. Met een echte camera. Iemand had toch, op deze bijzondere dag en bij het feestelijk diner kunnen denken aan de creatie van een aandenken. Die persoon had daar werk van kunnen maken; de mensen schikken bij de vier gangen op het menu. Het decor zag er huiselijk uit, hoewel hoegenaamd niets aan thuis refereerde. Er stonden bloemen in het midden, jassen hingen over stoelen. NIemand die ergens over hing van te veel drank. Er werden slechts twee beelden van het gebeuren vast gelegd, met de gsm. Je kon ze meteen zien, niet als aandenken maar als rechtstreeks verslag. De verjaardag is de nacht voorbij nu, het is een andere dag. Vanf nu is het uitkijken naar het jaar dat haar echtgenoot de tachtig zal bereiken. Twee jaar geduld en gezondheid. Zoveel dagen tellen, en dan de herhaling. Foto's. Kleurrijke? Of zou ze voor zwart-wit opteren? Portretten of groepfoto's? Wilde iemand op de foto? Mensen hebben vreemde wensen, verbonden aan een aversie of een verlangen soms. Ze had verwacht dat iemand een woordje zou spreken; rechtstaand en in de belangstelling van alle aanwezigen. De woorden zouden haar belonen, in de welverdiende kijker zetten, haar hart beroeren, ontroeren. Iemand had een tekst geschreven, maar het niet gebracht. Er was te weinig liefde, te weinig verbondenheid. De avond hing met haakjes van plicht aan mekaar, als twee helften van een bh. Vrouwelijk en mannelijk aan een lange tafel, hier en daar wat kaarslicht, een aantal glazen wijn. Gesprekjes met mensen waar iets mee kon worden opgebouwd. Het up-to-daten van verloren gegane contacten, alsof het water er werd uitgeperst. Om dan later weer te laten verwateren, god weet hoe die gewoonte was gegroeid. Twee jaar later zou geen mens het zijn afgeleerd; dat wachten op de ander. Elke mens zou dieper zijn ingeslapen. Stilte is er zelden op een feest. Te veel stilte lijkt gelijk aan een mislukte avond. Voor de jarige was er geen hoge vogel in de lucht. Enkel het felle licht brak het brood op tafel. In handen het slot. Gesloten ieder werkelijk ontvangst. Zo nu en dan kneep ze haar ogen dicht, alsof ze prikten van het vele kijken naar hoe de anderen zich amuseerden. Ze evalueerde de avond als gezellig en fijn om mee te maken. Haar echtgenoot was er bij, hij gaf haar de obligate kus toen hij naar het rusthuis terug keerde. Hij keek nog over zijn schouder, dat zie je op de foto. Hij zag haar.

De klank van een kater

Het is alsof hij een brief schrijft, een dreigbrief aan de deur van een nieuwe gewoonte. Omdat hij vrij is, mag hij dwingen met klinkers die uit de keel in de buik van de stilte grijpt. De noodzakelijke rust in huis; ze schuift traag onder de mat van zijn zeurderige klacht. Tot zijn wil elke andere wet neerlegt als een slapende, krast hij een verlangen in de lijntjes van een schaafwond.

De duinen slenteren

duinen slenteren als lichamen in lange jassen pantoffels van zand op het onzekere strand ze zijn van alle soorten wind uiteen gedreven ze zijn als hoogste vogels bij mekaar gebleven de duinen blazen laatste zuchten weg en duwen elke adem diep in natte grond ze fluisteren een man in een zeemeermin ze stillen hartstocht van woord tot zin duinen zetten wind bij avond op een lopen voor hen zet de maan haar mond wijd open ze halen schuw schaduwen naar hun kant ze zijn de duinen van ons luieren in dit land

Juliette

De ochtend opent de uren, uit slaapzalen het gewenste gedrag. Ze zwerft door gangen op zoek naar de dag. Zo legt ze een zondag te rusten. Sleept hem dan weer als wekelijks overschot achter zich aan. Scherpt het puntje van de tong aan liedjes, aan een grap in de tocht van haar geheugen. Ze vat het huisdier samen op schoot. Nooit gehoord dat het ademde.

Als een jongen

als een jongen liep hij weg nog achterom kijkend naar het vuur in de schedel het verbroken verhaal de maan schreef licht hij zocht de vriendschap om luidruchtig bij te huilen in een huis zonder hoofd en aan de ronde tafel keek hij lang in een krant alsof hij daar kon schuilen het lied sloeg om zijn oren de tekst verloor de bovenhand en langzaam greep de ochtend om zich heen als een aanslag het zaad in duizend stippen

OOGST

Zaaide hij misschien dat beetje tijd? Wierp hij breed de rust die nodig was voor de aarde van zijn voortbestaan? De definities van haar plotse dood werden zijn oogst. -twee bleke armen staken uit de grond, als asperges had zij lief als tomaten de wangen van hun opwinding, zo had hij lief- Als zaadjes telde hij misschien herinneringen in de voet van zijn vergeten? Oogstte hij het schone van haar magie, haar lach? Als beschouwingen van hoe zij insliep, hoe hij dat zag?

Ik heb je lief

Heb ik je al gezegd dat ik de dagen lief heb? De korte dagen met lange avonden in huis, met in het hart van mijn handen een kop warme thee van aardbeien en room. Ook van de lange avonden hou ik; buiten in het gras dat groener is dan de sprei waar wij op vrijen met de middagzon en met elkaar. Zo zie ik je graag: als een dag die aanvoelt als een zijden feestjurk waar jij onder wil terwijl je uit het pak wil dat zo mannelijk om je heen zit. Je opent het eerste knoopje van verleiding door mijn haar als gouden draden te omschrijven. De gouden draad echter ben jij. Een dag zonder jou is als een wandeling bij vrieskou. Of een te korte rok waar benen kil onder blijven. Ik sta op beide in de nabijheid van jouw zachtmoedig hart. Verander nooit die blik als je mij aankijkt, liefste. Het treft me dan hoe mooi je bent en jij in mij het goede koestert. Je kust me, tilt me op het paard van mijn bestaan en wuift in draf de dagen uit. Ik zie je dan graag inslapen en ontwaken op de huid van ons leven; onze dieren en gasten. Op de adem van jouw tederheid heb ik je lief. Heb ik je nu gezegd dat ik de dagen lief heb, nog méér met jou dichtbij?

Aan het slot van een fietstocht

is zij romp en ledematen een ongelukkig toeval, naar de kant gesleurd. Hij staart naar het bos, een boom ontbreekt, hij legt het vlees op mos, breekt het bloed daar. Het leven is voor hem noch mens noch lucht. In een magazijn beweegt hij als een ijsbeer neemt een touw, drukt haar in gewicht uit, in grootte en neemt in het donker de tijd om aan de grenzen van zijn lijf te komen. Hij lust haar als een vrucht een romp, zo mals haar spierbundels, haar hals is als een ketting van schakels die leiden naar de dood.

Herschrijf de nacht

'moe van spelen' ligt wakker in de kleine pyjama de nachtmerrie wijkt: geen mens met een stiekem plan geen zachte pantoffels op de trappen naar een verkouden kelder, een hand die niet het wapen grijpt, geen jongen in puberlichamen van haat en angst en vastberadenheid mijn ogen rusten in het dreigend zwaailicht, blauw met grijs als dekens, ze houdt me warm voor later, ze is de moeder rondom de omweg naar elk verdriet, niet de vrouw die de kleine of grote man in bed stopt met liefde (ze is de rots bij het water waar mijn lichaam drijft) of het voorwerp uit de koude plaats in huis, waar kolen in een kit, waar spinnen, waar straffen, waarom, wie

of kan de diepte los komen van vissen?

daar zit een geniale man aan de rand van oceanen de vinnen vliegen sprinten het kleine groeit in zout en diepte en iets moet plastic eten, iets moet krimpen de kieuwen stikken stil daar ligt een masterplan van ringen in het daglicht en iets moet plastic slikken, iets eet hindernissen in diepte of kan de diepte los komen van vissen?

Vandaag kunnen we weer

wij passen in mekaar vandaag als stukjes dag kuieren we voort en openen de ramen van het toeval vandaag kunnen we weer charmant als een minidorp praten zonder buskruit uit een fel verleden en stoere formuleringen laten varen naar de overkant en terug aan land zo stel ik mij het bootje voor waar wij in passen bij eb bij vloed en jij de bloemen van mijn jurk plukt het zonlicht volgend op de voet mijn huid zijn stukjes dag en voorspel

Twijfel

Het aantal keren dat hij op deze wijze in het kamertje staat, varieert van dag tot dag. De benen lichtjes gespreid, mikkend, zonder er een spel van te maken, soms naar buiten kijkend. Zijn vrouw had de gordijnen tijdelijk weggehaald. Nu ziet hij in de verte en naar de wolken. Voorbij de tuinmuren kijkt hij andere tuintjes in, maar niemand ziet hem. Daar heeft hij zichzelf van overtuigd. Een vrouw met een wasmand in de armen loopt naar de droogtoren. Ze zet de knijpers per kleur in de natte keukenhanddoeken, hemden, onderlijfjes. Zes maal groen, zes keer geel, twee maal rood. Het aantal keren dat hij de sporen van een vliegtuig ziet, verschilt dagelijks. Nu nadert het gevleugeld vervoermiddel langzaam zijn gezichtsveld, en vertraagt. Hij twijfelt niet, het vermindert zijn snelheid tot het zo goed als stil hangt en hij oog in oog komt te staan met de piloot. Hij schrikt en schikt haastig zijn vrijetijdshemd in zijn jeans. Tot zijn grote verbazing maakt de kapitein van het vliegschip gebaren, alsof hij de man wenkt. Hij wrijft de ogen uit, kijkt nog een keer met argusblik en ziet dat de man hem overtuigder wenkt. Daar kan hij niets op tegen hebben. In snel tempo moet hij een koord spannen om een afstand van ongeveer 500 meter te overbruggen. Het zal er koud zijn. De piloot knikt tevreden wanneer hij opmerkt dat een wollen trui over het hoofd wordt getrokken. De vrouw laat de lege mand in het gras staan, en rekt zich uit. Traag en met bewuste aandacht. Dan gaat ze liggen op een grote handdoek. Met gesloten ogen verzeilt ze in een klare slaap. In een lucide droom ontmoet ze een man die zichzelf voorstelt als Jan. Hij praat onafgebroken over zijn vluchten die lang en vermoeiend zijn. Hij zou ze voor geen goud willen ruilen voor het werk van een treinbestuurder. Terwijl ze zich klaar maakt voor een vlucht van een slordige 5000 kilometer, praat ze over eerdere reiservaringen. Ze kiest een trui die ze over het hoofd trekt. Dan kijkt ze vreemd op van een koord in de lucht, als een hangbrug tussen twee punten. Het ene punt van bevestiging bevindt zich tegen de buitenmuur onder een raam. Ze denkt haar buurman daar te zien, hij staat klaar bij dat raam om een overtocht te maken. Het andere punt van bevestiging zit onder de buik van een stationair vliegtuig. Het wacht daar nabij de wolken, in de blauwe lucht. De piloot wenkt haar. Met vriendelijke gebaren nodigt Jan haar uit op de voltrekking van zijn vlucht. Maar de man moet eerst iets doorspoelen. Het zijn natte dromen. Geen gele of groene. Geen rode.

Thermiek

van op afstand is het een bank dichterbij dient het om op te zitten of om op recht te staan de armen hoog samenkomend met een windvlaag waar meeuwen spelen met thermiek van daar uit ben ik een vlek vrij van vliegtechniek

Frisdrank

Robin laat zijn linkerhand zakken. De vingertoppen glijden traag naar beneden, tot diep tussen het geld. De munten kleven aan zandkorrels. Hij geeft zijn hand de opdracht te grijpen. Dan volgt vanzelf het tillen langs de katoenen muur van zijn broekzak. Hoger, de zichtbaarheid tegemoet. Robin kijkt hoopvol en een beetje eisend naar de muntjes van zilver en brons. Nu kan hij tellen. Hij laat ze één voor één vallen in de hand en luistert. De eerste valt in het kussen van een malse hand. De laatste klettert tegen de andere aan. Robin heeft genoeg geld voor een frisdrank.

In de straat van mevrouw Courtemanche

In de straat van een dichteres zet ik een stoel ik blijf staan bij het hart het hare krijgt een hartmassage er is geen water in overvloed mijn mond steelt speeksel en woorden uit de hare maar we zien het als een lening van schatten en juwelen ik klap de stoel toe tot een gebed het vouwen van handgeklap dat heel traag opstuift uit de open ramen in de straat kwamen vogels samen

Ganzenkoor

zeven feestende schapen draaien zich dan toch omheen de trein en mij eentje is de ober in een bar van landschapsgin en gras ze drinken lucht en hoesten van plezier en crispy chips men zou hier ganzen horen het inhalerende loopt weg als een hondje dat dronken keft van restjes

SUR PLACE

het luide overtuigd de klokken zijn als ipads nooit vermoeid wij rijden uit dorpen regen is niet stipter (woordenvloed uit Eva, de bundel keert zich om) tot en met kletsnat! klets niet, haal de stoelen binnen de veldwachter houdt de bomen droog tussen Herne en Bever de kippen zijn een opname hier roept men niet geen steen blijft jong ook dronken fazanten verlaten de Plaats

Ze kleedt zich

In het hooghuis trekt zij deuren open de paarden ademen de geest ze wast zich met karne, toebehoren bij de kippen legt zij kousenbanden op de schapraai hijst hij, kranig zijn dierlijke dorsten omhoog zij muilt zich uit het kamerlicht en zwicht onder wijdse, wilde draf nabij de beddekoets prikt zij spelden van rancune, van dichtslaand gevaar ze kleedt zich onbeschadigder

Een wafel praat

ik lig op het bord als zijn lekkernij hij prikt een vork in mijn malse dij hij prikt de vork nogmaals in mij bedekt de pixels van mijn zelfbeeld met slagroom uit een spuitzak zo ben ik de zoete kracht en blij smelt ik in zijn speekselwarme mond ik trek rokken van smaak op langs zijn tong om over te koken uit potten van genot slik mij ! mijn baksel is kraakvers alsof ik in Brussel werd bedacht, bedot.

Schone wonden fabel

ik zeg je moet kijken ik trek mijn kleren uit ik ontdoe me van mijn huid ik maak de wonden schoon mijn kleren liggen op een hoop ik zeg je moet ze vouwen het vouwen trekt een plooi een plooi van gruwel ik zeg je moet kijken mijn huid is een orgaan ik herstel het orgaan mijn huid ligt op een steen ik zeg je moet het dragen mijn kleren vatten vlammen de gruwel van vuur ooit op mijn huid een lijn ik vraag volg elke lijn je kan kijken naar de plooi kleren onder huiden de schone wonden fabel

Verplaatsingen

niemand zag hen handen schroefden pijnlijk in de armen het doorzichtige lichaam kleurde blauw er was tekort aan kunstmatig licht en lucht alsof er een film werd gedraaid in een hotel van iets onbeduidend of iets ingrijpend ze haalden het drama naar buiten de bewakers grepen in het stormachtige naar regen of eenvoudige verplaatsingen zo oud was het bloed onder nagels het materiaal kon niet herinnerd worden duizend touwen hingen klaar niemand zag hen een banale handeling en het been kwam los de lichaamsdelen legden knopen vast

.be

Ze zit al een hele tijd op het terras, onder zes golfplaten en een druivelaar. Hij vangt alle blikken. Niet haar man, hij rookt niet. Zij blaast de rook onder de rokken en het kleed van het tuinmeubilair. De buiken bewegen nauwelijks. Hongerig kunnen ze niet zijn, ze kregen zonet nog zwoerdjes. 'Wil je een biertje?' Haar opstekende duim: top! 'Wat is de lucht mooi!', roept hij uit. 'Een roos-oranje verte', zegt ze dromerig. Niemand zegt dat daar in de verte een man wordt gestoken met een mes, meermaals en diep, niemand ziet dat de dader er plezier in schept. Ook op die afstand schept een kind van vier een emmer vol tijdverdrijf en zand. Hoor je iemand ritmisch ademen in de slaap, dan fladdert die adem in een buik kortbij. Je merkt het niet eens dat het jouw lichaam is, de buik en hangende longen in jouw lichaam, jouw leven speelt zich af in het roos-oranje licht. .beangstigend is fantasie en rustig ademen niet. 'De landen willen dat het geweld stopt', zegt hij. Landen maken akkoorden. Ze zijn te .bedeesd ze te verbreken. Zij merkt op dat ze nog nooit eerder sprak over 'mijn' land. Indien zij een ander land zou bewonen, zou zij het land van geboorte als haar land beschouwen. Misschien...eventueel... 'Zie jij dat kind met de emmer?', vraagt ze. Hij vermoed dat zij het in de verte, met een strand en zand, moe van liggen en waaien, op een akkoord gooide. Een mens ademt en rust in een land, hoort de meeuwen krijsen, schudt aan de pols van de wind. Het strand is kleurloos, het trekt geen mes door de buik van zandkorrels. Alles is moe. Soms is een mens zo moe dat hij meermaals en diep verdwaald, iets opgeeft, iets opheft in de longen en maag, en braakt. Kort daarop landt de reiger. .behoedzaam worden er nieuwe afspraken gemaakt. De mens met het mes heeft dan toch een gesprek over tijdverdrijf, het zand aan de voeten na een wandeling.

Polanski. Luister!

vind hij geen brood? hij loodst een film uit zee en uit de politiek luistert naar gezoem op vriendelijke hoogte zie de man die in het lichaam van de vader nadert hij heft het deksel van talenten, haalt tevoorschijn houdt tegen licht om in te blikken vind hij geen brood? zie het afscheid van duizend bange moeders hoor haar kromme rug, val dood op kasseien hij kent geluk in vriendschap met de films oprecht in rouw stevent hij af op een hart dat jaren als gevangene in cellen pompt vind hij geen brood? sneetjes droog met suiker waar zij het vuil uit zeefde

Ongezouten

ontwaken deed ik in een harnas van pijntjes het hoofd dwong de uitleg af en dan was er het theater van een ontploffing ik gedroeg me zoutloos flauw en foutloos als een mening om niet te moeten voelen, trek ik de bek open scherp de tanden aan ergernissen die als aften opduiken flauw is mijn lichaam de organen wisselen van plaats, de enige maag geraakt ingekapseld stoffig de nieren verliezen het plezier van afvoer afvalbeheer: als het afval ontwaakt in een harnas ik voor een gesloten theaterdeur stil sta

Braak liggen

waarom dit is/ gedurende twee dagen één nacht ligt de zwerver bij de boom met blote tenen en het speen/ niets vermist vermits geen stam aan de man geen takken/ het sap komt uit het kruipende* de maag staat op een kier/ verteer het onkruid slijm en slakken met spoed de spinnetjes/ een haastig onzichtbaar loopje langs het hoge gras/ wat braak ligt is een huis zonder dak goot iets of iemand een bak met water leeg/ flessen vullen hoofd naar achter als een trechter/ *kruipt daar het insect in huid op handen?

Een heer beweegt zich voort

een heer gaat aan boord kent routine als het hoofd steeds helder gaat vanzelf hij hangt zijn jas er over wringt de pen er uit schrijft het kruisje in de ogen hij beweegt zich voort wrijft de neus tot stilte houdt de handen schoon een heer groet anderen toont geen klein bezwaar zet handbagage rechter een vrouw heft zomerstof geen enkel spoor van spatten de schoenen draaien mee het kind droomt in de verte staarten in het schaduwrijk snaveltjes slaap lekker bodemloos is zwart in de lucht de slechte wolk een moment van licht en luid een heer groet iedereen naait voor levensduur parachutes aan hun lichamen

Piloot

in de buik ben ik piloot en echtgenoot op wolken op land roeien zij de naakte dames mijn vrouw is als een boot een trein met vaart op haar fiets eet zij slagroomtaart in haar buik ben ik haar ogen en breek er door de vleugels helder zijn de kille sterren en uit mijn schoot trek ik potloodlijnen naar de landingsbaan ik ken de wegen uit het vak mik gesprekken door het ruim en richt mijn blikken strak over schouders drink ik mee zij krijgen zoete koffie nu zucht de slaap van twee de neus laat zich omringen door een vage kring wolken trekken koude voort en zwijgzwaam is de staart ik heb geen gave voor tragiek geen barst in mijn vertrouwen laat elk conflict als opgeblazen bal rollen in het spoor van een zweverig gegeven en adem dromerig van landen op een baan waar mensen staan te wachten in een rij van tijd op een baan waar mensen staan landen vogels in het land in het land dat niemand heet geen veilig neder dalen op het strand

Centrum

in het centrum hangt een trots de vlaggen uit, ze zijn voortdurend in gesprek met windzuchten, iemand vlucht naar een bank zet zijn lege blikken neer, op de neus een puist die zal barsten er is blauw en geel op straat, vrouwen lopen er van weg, passen de bh's en mannen weten waarom het hart in het centrum strikt, zijn wij niet gebeten en bekend met weten en de rust die hier op de rug blijft liggen? niemand zal het vuur vatten, geen mens zal ploffen als een korrel, of als een zeepbel in het niets, geen windkracht blaast de baby's tegen gevels, geen kind vraagt om het recht te mogen leven, geen hond die niet kan blaffen, geen giraffe in beeld, geen hoogte om van op afstand de vijand, een bewoonster wandelt naar het beeld

Studebaker Starlight

ik trek het deken hoog, tot bij de nacht trek daar aan oma's hand, ze tracht mijn snelheid in haar been te mijden ik weet haar in mijn droom te rijden ze zegt ach ieder kind een stuur en zilveren vleugels op de rug start de motor schat, en vlieg langs stilstand aan de ophaalbrug ik stuur mijn dreamcar bij en zij wuift aan de kant, ik lip mijn kusjes in de lucht en langzaam, maalt de molen dromen groot, scheur ik in mijn Studebaker Starlight.

Soms wil ik schrijven

vaak wil ik luchtig schrijven als in een gebaar: het handje van de baby wuift zich uit de slaap handen uit nauwe zwachtels als op een schip: tegen een matroos aanleunend de oren bij zeeverhalen leggend soms wil ik schrijven als een opwaartse sprong in een kasteel met beentjes die blij blijven vaak houdt tijd gretig vast alsof het om opeten gaat, en vreten aan planmatig handelen vaker wil het schrijven een been een teen van elke voet een oor waar een vinger doorheen schuift als inhoud voor het alziend oog

Kind aan flarden

het kind kwam ooit door het kanaal naar buiten, zoog gulzig lucht naar binnen en wiebelde op een melodie, liet zich wiegen bij het lied van de moskee en de wapendracht telt geen negen manen het kind zocht onderdak bij afval, in kelders kropen mensen bij ratten, ze voedden zich met mondjesmaat het matige, met het stille, om terug te keren naar dat wat verdoofd in het oor, Aleppo sterft niet eens elders en de wapendracht telt geen negen manen het kind is handig voor zijn tijd, heeft haargroei op de stembanden en de kanteling van de ziel, ziet de moeders vuil uit rokken scheuren, bloed mengt zich met brood en losgebeten tanden, het kind omvat de flarden pijn

Zij, onkruid

zij had zich gebukt bij het onkruid de soort zachthandig bestreden en moeizaam het rechtstaan gestart, gewacht op het wederkeren van het rustige ritme van het hart met de zinken emmer en de ravage in verouderde gewrichten, koos zij voor een volkstelling in haar tuin en liet de zonnewarmte prikkelen, een sensuele aanraking voor de huid zij had geen slachtpartij zien komen het laatste vogelhart was er bevroren pieren kloegen claustrofobische druk toen de jongen aanbelde voor moord, tot wurging had hij haar gebracht zij was zijn ongewenste soort

Ze zegt

ze zegt, ik heb een afspraak, bedekt de leugen met een regenjas en gaat. soepel loopt de weg tot hen, de wijn staat klaar opdat wat vast zit los zou lippen, de lippen zwijgen over thuis of zwellen na het natte likken. middernacht komt nader, behalve enige ervaring zijn er menige verzoeken in dit huis, vader spel en moeder spel, van tel blijft elke regel tot het bloed, dat duldt geen overspelig mens ofschoon men bed en sprei niet net kan houden. ze zegt, ik had een afspraak, smaakt gelogen deels haar spraakvermogen.

Dialoog aan een tafel

voeten vegen regen knieën kirren klacht daar wringt het eerste woord elleboog werkt mee kousen nat van staan handen schuiven aan een zin sneed in het tafelkleed tenen trekken teder lippen op de klippen rijmen doet het leder een mond vol goud nagels bijten eelt nogmaals het woord dat speelt een dialoog loog torenhoog monden weke worpen veger weet het beter teder weer de beer handen heffen zweet lip voor lip voorzichtig woorden keren niet meer weer

Men heeft de woede overschilderd

men heeft de wonden opgemaakt met fond de teint in het gelaat, de doden kleur gegeven om rouw en diep verdriet te klaren, het zwart heeft men toen weg geschraapt. het naakt dat ooit bruuskeerde heeft men met blauw en roze overschilderd, het dierenleed heeft men van schaduwen voorzien, een kleed er over heen gehesen. men heeft het over toen en meesters van de kunst, de angst oogt ergens achter.

Kleine reis van een aardappel

als weduwnaar wist heer René zo goed hoe menig bloed en knol zou koken naar een punt waarop Marie het zoet zou mengen in de vaten en de knoken (van haar aanbidder en haar buurman) en de appel los zou komen uit de aarde waar hij zo mals als lamsnoot aan haar dij het Swarovski glas voor rode wijn bewaarde

In het park

hoe hij neerviel in het park zijn wandelstok werd daar gestolen hij kon daar geen getuige zijn met ogen die gesloten nog wel de boten zagen varen in het water van zijn laatste slaap

Ballantrae

hoe vreemd dat de vrouw daar gaat zitten op het koude zitvlak van een rots het kleine veilig ingeklemd er is geen voorbereiding de vloed staat in wacht hoe hij de wolken in de verte laat de rust aan het oppervlak laat duren er is geen voorbereiding de vloed staat in wacht de vloed staat in wacht de woede van de wind heeft zich neergelegd het neergelegde is zijn beeld

Hoe doen zij het in hun slaap

in hun slaap kijkt zij zijwaarts en hij kijkt hijwaarts zij is als wolken hij stapelt en struikelt hun levenslust ontwaakt er is niets te zien op de tast worden zij kracht van de paarden vacht van een puppy zij fluistert een lied balkt iets dat lief is en weg smelt het verzet zijn woord breekt door de wanden van zijn huid gereed voor opwarming voor waarde in hun blik zij zien geen hemel zij spreidt het wolkendek zijn kaars is licht en lacht haar slaap omhult de nacht

Een nacht bij drie mannen

zonder pruik en spier op het hoofd draait de persoon in de persoon in de persoon zich om hij heeft een traan gelikt de huid niet geschonden zijn nacht in haar vrucht verdoofd iemand riep een vloek van de trappen af en wenkte de tweede en de derde man

Afloop

in de brasserie komt dit ter sprake de afloop van een overspannen aarde kan niet vergeleken worden met mensen die niet willen leven of buiten zitten zonder huid zich de kleurpotloden herinneren het pigment van meer of minder ongelijkheid van hier tot ginder geloven deden we tot we negen werden nu zijn we breekbaar en stil slikken voor de rust een zenuwpil we moeten ons zo nu en dan bevrijden

Hard

neem nu dit: ik registreer, noteer, verzamel al de fouten een tijdlang zal ik mij in een abdij verbergen eet zout, kniel diep, ontknoop de schouders ik speel het hard trek het zwaard en steek onder stoelen word ik klein, vindbaar voor insecten met haakjes en honger zwijgen is erger dan het niet kunnen uitleggen spreek en wees gezond, wees open mond neem nu dit: en bewaak, verzoen, verbind belangen in een klooster buk ik mij, breek gebeden en schrijf op het altaar, naai handen aan het lichaam ik vang bloedklonters in kommen mijn mond plooit zich naar zijn woord Hij ziet alles, plaatst de dagen dag buitenlucht, schaduwen van vogels, de vlucht

Na mijn dood

ik laat je weten dat de berg die je bent mij beklimt en neerkijkt op de zee de golfslag van mijn hart is zacht ik laat je weten dat de kracht die je bent mij als een paard vooruit trekt op de weg van aarde en voetstappen, mals als de wangen van een baby ik laat je weten dat de grondstof die je bent mij water verschaft, mij doopt in de naam van de anderen van goede bedoelingen van de aaibaarheid van een stad ik laat je weten dat ik blind en doof als een meubelstuk zal pronken in de woonkamer van jouw long en ik de adem blijf, na mijn dood

Dit stuk land!

verbeten werken wij ons door de jaren het waterdichte dak boven het hoofd een houten garderobe voor ons vermoeide lijf (elke zondag lig ik droog, ik bid in haar) op dit land oogsten wij trots en snavels in de roos zo blijven wij weg van zatte lieden en armoede (elke zondag lig ik droog, hij bidt in mij) wij bouwen aan de toekomst van een zoon voorzien het bos van kabouters van mos en kopen sieraden voor bomen in hun groei

Boulevard

de oever ligt op reisafstand van de onze een tunnel verbindt de fiets met het kind volwassen worden wij in wagens op zich zijn de aardbeien niet als goudvissen het zwembad ligt verpakt in de kindertijd met het anker vast aan openlucht de boulevard herkent geen sporen geen geheugen heeft de strandbal in de bocht dwingt het oog het jonge museum wij zien het onze

Handlijnen

toen hij mij beet niet als kitten wel als reus op vier poten met een hoektand als de punt van een mes, kende hij niets van tapirs en honden niets van mensen en lijnen in de hand mijn pijn gooide ik naar boven van mijn lichaam weg, naar buiten de straat op, in de tas van een voorbijganger en bleef stil in variaties van mijn stem vetweefsel is kwetsbaar als een boreling, een gewricht slaapt graag maar even, gevoelens zetten om, zetten uit in de fijnste draden van het lichaam toen hij mij beet zat geen lezer bij de lijnen

Droom/Nare droom

de motorrijder verloor veel bloed, zijn helm met hersenpan vloog niet goed, door de zuurstofrijke lucht, het had geregend de vrouwelijke kandidate trekt een touw van dromen achter zich aan hij had haar ten huwelijk gevraagd, getreurd had hij omdat ze maanden tijd nam om bezwaren te ontluizen, schrok het leven van dit aards gedrag, hij overleed niet naast haar, niet onder pijnbomen in de tuin van de minnaar Droom/Nare droom

Winter

in haar bloedvaten tocht de winter het hoofd slaat de zomer op taai zijn de lange dagen achter ramen de omver geschopte veranderingen ten goede, het goede is hartroerend zoals de lente in haar lichaam wil springen wijst elke vinger naar de uitgang

De esthetiek van het onvolmaakte

wij zijn de reizigers bij de bloem van vergankelijkheid in de ruimte van papier, van hout, van een wens in kalligrafie hier staat de meester van de thee op weg met het groene poeder, het kokend water, en een groet uit oude tradities, met een ongezoet blad een studie van jaren ging vooraf de overdracht van smaak, van adel tot zij, die na een leven van arbeid de broze gastvrijheid zelf vertalen

Wij zijn scheppers

wij trekken voort met het ritme van karrewielen met de kracht van vriendelijke paarden wij houden het landschap open naaien er enkel zomen aan draperen huizen omheen de Kerk wij leggen lanen als reuzen bij straten omringen de wijk van arbeid wij niezen bij de berg prikken wateren op kaarten wij houden het landschap schoon verfrissen ons met heide wij stellen ons de huizen voor bouwen aan de inval van licht en niezen bij de berg

Welk dier ben ik?

welk dier ben ik hier in het daglicht in deze bui van felle regen als ik schreeuw met luide longen in scheuren van de buik welk dier ben ik zonder tastzin in de vingers het tintelen van ziekte als ik schreeuw met fluitende longen en aangespannen huid welk dier ik ben zonder het grijpen iets tijdelijk vast kunnen houden welk dier heeft mijn ogen er komt regen uit het zal verdrinken in de kunst de kunst van het lange en brede verdriet en als ik schreeuw door uren, mijn aansturen heen op de daken van zweterige angst welk dier ben ik dan?

tien seconden

tien seconden beklijft de blik het hoe en het waarom klit samen en toch, het is eenvoudig bedenk een tafel in de keuken een kleed, een kuit, het overtollige om weg te krabben sluit niets uit, niets in, niets door wat wij prikken als zijnde liefde een warmte, de voltage van dit moment wat wij opslaan, overbrengen, als geluk benoemen er ontstaat trekkracht, een gevoel een mens is telkens mooi, tenzij de mens schade toebrengt het leven is eerlijk, het leven draagt seconden, en wij verstommen zoekend naar eenheid, tederheid iets dat helend is en blijft een moeilijk woord, een daad het sterven is de meester, de zin de beweging om door te gaan

AARDE

op drieduizend kilometer hoogte open je een raam, je grijpt een vogel die gekwetst achter vloog er rent een kind, staart in de wind explosieve vonken in de ledematen er duiken traantjes naar de aarde van hieruit is de ellende van het water klein huizen trekken in groepjes muren recht daken keren terug naar basistaken op drieduizend kilometer of meer is de hoogte een vogel met staart zwetend boven onze aarde van hieruit zijn botsingen geluidloos de kop van de locomotief blaast op in tunnels wroeten bundels licht en wormen overkappen daar de aarde

Dames dragen hoeden

dames denken zondagen tot rust ook op het hoofd staat iets stil ze wandelen langzaam door lanen praten zorgvuldiger in openlucht dames dragen slanke handen in kant strikjes op naden van de welstand ze zijn een uitstoot van lichte gilletjes de opmaak van een glanzende zwaan nog op het hoofd de rode bessen een ruiker bloemen en appels droog dames met hoeden van lint en stro ze schikken het linnen tot bramen

Ik liep in een winkeltje in de buurt

ik liep in een winkeltje in de buurt ik werd klein als een rijstkorrel achter mij, de hardhandigheid het waterkanon van verdriet angst ondergronds, angst er boven tegen ribben slaat de woede ik liep in een winkeltje in de buurt weg van wat spant in smalle gangen weg van wat afdrukt, nalatig vuur het boven halen van een kompel een kompel een kompel een kompel een overnachting in een rijstkorrel een kompel een kompel een kompel

Charlotte

de afspraak werd snel geregeld hij nam de klokslag voor waar ik was te jong om te roken en om wat verborgen bleef de Foyer onthaalde ons nauwelijks men gaf geschenken, onthulde, beschreef hij koos de wijn, ik koos voor haar al wat achteraf komt is te laat eenmaal daar, de rede volgend kloeg hij om de malsheid van vlees de oprispingen van ontevredenheid hij kleedde zich in rimpels en geur ik kon Charlotte bewaken, beperkt in tijd werd dat moment betoverend dat ene moment van opgaan in iets van the look, the pressure, the money

Een parkje is niet groot

het ligt groen in kinderschoenen spelend in handen van plezier er wipt een giechelen op en neer twee beentjes worden ondergraven en er is de tocht naar morgen gisteren sloot een gordijn van hagel de krappe plek in de breedte iemand stuurt een uitbraak aan de jongen flitst de ruimte door steekt voeten als stugge schubben in het zand van zijn opslagplaats tot het water uit de oren stroomt olie uit de blauwe ogen druppelt tot er plaatjes tussen vingers schuiven

Er ligt een bloemkool in het hoofd

er schuift een vuurbal uit de hand uit de hand kruipt een insect de hommel wil binnendringen binnendringen in de opengaande mond waarlangs een aardbei naar beneden opgaat in de leugens van de honger er ligt een bloemkool in het hoofd in een krans van peterselie en verstand gedachten worden opgeblazen in cirkels nooit besproken woord

Studie

Je ligt er altijd staand benen tevreden en tong in verzet in de buik van geheimen komen we samen op de wand van elk kwaad het liefdesgedicht houdt woord je beklimt een toren van vrees zo ongegrond en onvervangbaar je ligt er niet om stil te staan een wezen vreemd trekt de pen uit het hart en doopt haar in de inkt tot een leven vreemd

Ontploffing

er dreigt wat gordijnen knallen open als hete flessen de roep duwt hard tegen zachte longen er is afschuw penetrant en onderdrukkend het woord het dekbed wurgt houdingen van slaap er dreigt wat het stoomt als een boot met gevaarlijke vracht hoe kan het verkeerd gaan als men ophoudt?

Fluitsignaal

ik steek de sleutel in het contact van mijn dagverloop in de ene hand houd ik mijn rijdier, in de andere een fles gin en ik zing! ik zing alsof ik dronken ben maar Het Oog weet beter, o dat verdriet o dat verdriet zulks verdien ik niet mijn paard Jacobus hoeft geen multigrade geen dopes voor maag of poten de hoeven van dit dier zijn ziek en krom in elk oor zit een kogel, afgevuurd vanuit het mensdom ik haal geen snelheid op de wegen, maak geen enkele beweging die niet gereglementeerd is en zing! en zing voor elk deel dat uitsteekt en dat ik signaleer! ik volg ook nooit bevelen op van hij die niet spreekt Jacobus, geef woord Jacobus, hou halt! de treinbestuurder kijkt naar het spoor als vermoord! o dat verdriet zulks verdien ik niet

Jacht

mijn jachtgeweer gaf blijk van kortzichtigheid mijn vrouw bleef janken gewond geraakt en ik, ik kreeg de huid van een oude man mijn hongerige blik naar vrijheid gericht naar het ooit in goede staat mijn ondergoed moet schoon voor haar

Buiten moet naar binnen

Voorrang krijgt de fietstocht langsheen de kusten, de Adriatische kust weent en wacht het kussen is troostend de dichter komt bij me binnen spieren hebben winters om voorrang krijgt de dagtaak van ontbranding, van opkuis in huis heerst houden van moed de koesterende handen de noodzaak aan anderen het verwarrende een verdwaalde koe zien hoe het theezakje zich goed trekt voor te lange duur moet het kleine leven buiten moet naar binnen behalve de tong die uitsteekt

Boeken

elke rug is er één er staat: gek van liefde, het zijn dierbare momenten van 77 mensen Bono leunt bijna tegen Zappa aan de kronieken van Bob Dylan komen tussenbeide Kuifje heeft 8 ruggen op zoek naar geluk, blijft De Blauwe Vogel of treft men het met Bezonken Rood? ik leer ze niet uit het hoofd de gedichten van Wislawa Szymborska ik lees ze in pyjama, Hier ik stel me een Wijvenheide voor, een splitsing van storend en ongestoord er is Camera Work, voor als we de Himalaya bereiken de boekjes die een stad open leggen en als ik de voordeur achter me sluit zie ik Schoten in Beeld de postbode is zeer nabij

Tachtig

je wil tachtig worden slapen in een hotel aan zee niets te maken hebben maar alles gemaakt en gestroomlijnd de barnsteen van jouw levensloop houdt je wrijvend in de handen je danst om een regenbui onthoudt de ondergang van zonnen als je tachtig wordt en meer letten we op, no message geen selfiehulpje niets van glas of ouderdom geen string of kleine letter en als je sterft welk boegbeeld neem je mee?

Hij heeft niet eens het lichaam

van een ijsbeer, beweegt in komst en vertrek met een maag die nijdig is van leegte met een staart vol meningsverschillen het panische van zijn gehuil krijgt even rust in schaduwen hij nadert soortgenoten, hij is de enige die muren sloopt

Tekst schrijven

de armen hangen als touwen naast de lichamen het lijken broers de oudste vlucht al jaren in verhalen terug naar de Heide, daar koos de jongste voor men haalt adem, ze ruilen een jas, een brooddoos met vlekken en peperkoek de man van jaren mijdt wat wazig is wordt angstig van de takken die hij telt, verder van zich weg legt de Heide, daar moet zijn borstkas open, om warm te lopen om de avond die nog komt te dragen, jagers achter rolluiken zijn beelden die hij van het scherm schraapt

Groep

Iemand zegt dat wij verdwalen het moeras naderen we speuren naar de ander de ander heeft het gereedschap het intellect neemt sprongen voorwaarts moeten wij opgewassen zijn tegen beren tegen stemmen uit de ruimte aangesterkt door helende formules zie mijn ouders zie hoe zij het goud winnen in groep is er afduw en inzet er zijn de fasen van de maan zie hoe mijn ouders klimmen naar de wassende omdat ze de slapeloosheid willen tegengaan de scharnieren willen smeren zwijgen, preventief, over voortzetting en vruchtbaarheid de groep maakt zich op, krult de wimpers hijst de wimpels van ontzag

Balder

Ik sprong zo blij als een sterretje in het water, in de Veldstraat jij lag daar als een hond, Balder oren plat op de tegelvloer de bodem zag mijn badmuts naderen en trok de hemel als een rol naar beneden

Opening

In de kamer staat een schilder hij kijkt naar muren er dwars doorheen penselen spreken van een doorgang een overgang iets weten in de tweede kamer vergroot hij de tijd moet hier genomen worden en vertragen op het zitvlak elke afmeting hangt klaar ergens dwars doorheen nu rest het verkleinen om in het oog te rusten ze overnachten op een stoel ze draait, draait, draait of verfraait de schilder zet het huis op weg

Rollatordans

die tijd is voorbij wachten aan tafeltje vier rond van hoop tot iemand ten dans vraagt in het verloop van de avond die tijd is voorbij als opgegeten ze neemt wat ze hongert op elk moment houdt zich staande met vier wielen drankkarton er bovenop de bocht van de wals dat is top de dames leren de heren kijken niemand draait om lastigheid heen en weer de hiphopheupen haar tijd is voorbij als vanille-ijs

TRENDY

zonder baard ben ik trendy een staart ergens tussen het kussen door het SAE getal interpreteren bij trendy heren sluit ik aan en sluit het oog tot een knip in de oren versta de zelfdenkende ventilatoren onderhouden doe ik zelf man of vrouw of hoe het beeld beeld blijft in het hoofd

Lied voor mijn man

nu is de tijd gekomen ze is gearriveerd de tijd was toen nog lome nu is het tij gekeerd ik kies de woorden, schik ze niet ik schrijf voor hem een liefdeslied hoe hij het licht blijft richten op elk mankement van mij en andre wezens het werkt mij op het sentiment ik schik de woorden, schrap ze niet ik schrijf voor hem een vrolijk lied als hij mij wast en voor me kookt tot ik genees met alle kracht en hij geduldig daarop wacht zing ik het woord van dank, dat strookt met elk woord, ik schrap geen één voor hem dit lied, door merg en been

op het nippertje ontsnapt aan fijne chirurgie

misschien ben ik op het nippertje ontsnapt moet ik mijn kat dankbaar zijn hoewel, als ik terug spoel, draai aan het rad der tijd komt zijn beet mij pijnlijk terug in het geheugen als op een foto, wazig het beeld strek ik mijn hand om hem nabij te zijn (strelen doet deugd, leerde ik) maar dat was niet naar zijn zin, paste niet in zijn plan het voelde als een knal, een kogel, een mes de oneliner! gebeten om te weten, dat moet mijn kat gedacht hebben omdat hij niet wist dat zijn beet in mijn linkerhand zou resulteren in een zwelling, een immobilisering, een pijn die ieder uur toeneemt en tranen plaatst in kanalen, een ziekenhuisopname, doorgedreven aanval van de goddelijke antibiotica op de duivelse microben die welig tierden in mijn horrorhand en nu is het tijd voor herstel, oefeningen voor de fijne vingermotoriek... een dag of tien? hoe kan ik opnieuw mijn liefde voelen in hand, in hart, in nabijheid van mijn kat?

Natan Couture

achter haar de meters glasgordijn een man, geordend in het lichaam kijkt naar water, glad de huid, de benen, de voile in het tasje van Diane von Fustenberg het badpak glijdt tegen de werkelijke rand van het zwembad sandalen in bewaring zo komt het geel in overeenstemming

Haar feest ontstond als een zondag

Open ligt de weg, als een zondag en zilver op het netvlies Het hart stemt Wij Zij, spreekt met, niet over met hen het leven van alledag Dag! van de slag als een vrouw het dof en het luide binnen zet (zeg het!) een heks keelt, het kamerlicht geplet Open ligt de ruimte, de paarden praten Tijden worden oud wiens goud werd ingepakt, uitgepakt en ontdaan van precies die gebaren Stemmen Wij Het feest is het hare als een feest volwassen is Er loopt iemand vermist in de tuin, de schuur heft zolders ze wil bereiken

De maat van het ogenblik

je merkt de lege flessen op, de hartslag van dit gebied hier liet men achter, liep men voor, trok men sporen je leeft de maat van het ogenblik kantelt de palm van je hand en stopt die in de zak van mijn jas, voor meer breuken van een windvlaag ik wil weten wat geluk is voor ik iets opraap en het opwerp als een vlinder die wij zullen volgen de hartslag in dit gebied komt van anderen zij zijn motoren van het eerste ogenblik, op quads verstoren zij de zucht van een vaartuig je kantelt woorden in je mond, en fluistert iets weg van ons, geen uit het hoofd gevlogen gedicht hier

Dodepop

Schaduwen vallen op muren, de tuinmuur eerst. Een pop die ooit zal doodgaan, dat zeg je niet. Dat denk je niet als ze nadert met stralend witte tanden. Ze roept het als rode loper voor zich uit: stralend wit! Haar lach is breed als de tuinmuur. Ga zitten, zeg ik. Vertel over het geluk dat elk uur bij je binnen valt als licht of een brief voor liefde. De schaduwen vallen op, het trekt de aandacht er wordt verschoven. Een pop die ooit zal ademen, dat zeg je niet.

Lichamen

ergens wil een kind niet zitten een hond het slot niet voorbij de vleermuis vliegt in en uit de bunker ergens wordt een mens herdacht een ander blaast de eigen vlammen weg de varens en korstmossen krijgen licht zijn de brokken al gevonden? de lichamen in zicht? ergens opent een jongen het hok van de hond en zet het op een lopen, benen als een boog er over.

Heldin

Aan de hand van moeder, niet klam, nog kalm. Niet rennen op het natte dambord, elk resultaat telt. In diepte ademen, als blakende vis in badpak. Aanstalten maken, armen naast eigen kracht. Een massa mensen, beladen stilte in evenwicht. De vis worden, mijn heldenduik voltooien. Terugblik op de stijl, de pauw in het lichaam, techniek. Veren opsteken als het eigen haar in een speld. Het applaus doorheen de buiging, denken aan een taart.

Ergens

Een draad van zijde die je zacht weer opneemt kousen voor de benen die je uitstelt in de tijd (gebukt help ik haar voeten aan te kleden) ergens zit de draad tussen tanden, het knarsen van verwijten, het volharden in de rol (zing je klaaglied in de oren van een dove man) Een draad van zijde die je zacht weer opneemt handen dragen vlekken die je uitstelt in de tijd ergens warmt de hand de kleinste, de vingers licht ontspannen, het loslaten van zwaarte

Lichtstad

Het licht schuifelt door de hoofdstraat. Er is de bewaakte stad onder een donker dak. Niet elke voetganger haalt de armen en twijfels van de rug, zal hij haar schilderen? Daar gaat het deinend over. Onder de wol vandaan, wandelt de slaap. Hij telt de treden en geeuwt dan breed. Het licht handelt hier naar de verf, de schilder schaduwt. Er staat een bed dat nooit door haar verlaten werd.

Openbaar

Als een man van zestien sta ik openbaar aan de rechterrand van de weg met mijn paard aan de hand. Iemand schildert mij van op afstand. Zadelmak geleidt ik hem alsof zijn kracht geduldig mijn borstkas opent. Het baart zorg noch bevelen. Iemand weet hoe die afstand te meten.

De zee smijt haar hersens op het strand

en elke hond (het zijn er veel) volgt of niest deze het nat uit zijn vacht? met de ogen toe, blijft de golfslag vreemd hoe de jongens meppen met een schop het zand had niets misdaan tijdens de storm die languit lag in het licht dat op betoverende wijze besloot te ontstaan als folklore in elke korrel geen zintuig werd uitgeschakeld

Opgedragen

We komen samen als sjaals en mutsen, in winterkledij. We dragen op een eerste afdaling een wens die uitkomt als een knop Alle kleuren van onze wollen handen rondom haar as. Ogen gericht gaan dicht, en rollen uit als tijdelijkheid We dragen aan bloemen, vers en neergelegd op het deken van onze hartslag Het denkbeeldige blijft.

In de buik van het schip

In de buik van het schip adem ik naar het oppervlak. Mijn handen zitten vast aan het leven in zee. Mijn stem is diepliggend en houdt geheimen ongewenst vast. In de romp van het verlaten ontstaat een hoog lied. Voor een jong land wil ik herrijzen. Mijn tenen tellen tien omwille van de redding. Er kan een vijand met vinnen en dood in het oog verschijnen. In de buik van het zinken graaft men naar materiaal. Proberen gaat mee in zee als in de grote wateren. Hoor de stemmen in het donker als aanwezig licht en schaduw.

Sarah

Het zijn zachte temperaturen voor het seizoen. Dus laat ze de wanten en muts van mohair liggen in de ladekast. In de gang vol daglicht trekt Sarah de ritsen van haar bruine laarzen dicht. De nieuwe winterjas laat ze open, en sluit de voordeur. Duizend stappen per dag, dat is haar doel. Zo bereikt ze de ijzeren poort van de rustplaats, de ondergrondse hemel van haar oma. Sarah schrikt zichtbaar als ze aangesproken wordt. 'Ja, dat ben ik', antwoordt ze. 'Ik meende jou te herkennen', zegt de man. Hij draagt een donkerblauwe duffel en ribfluwelen broek. 'Bart heeft een foto van je op zijn werkkamer staan, vandaar...', legt hij uit. 'Ik bezoek wekelijks mijn oma', zegt Sarah. En wijst naar de achterliggende graven. Ze kijkt hem opnieuw aan en ziet dan de gelijkenissen. Bart heeft een hoekig gelaat en brede wenkbrauwen. Hij ook. Zijn huid vertoont gelijkenissen met haar huid. De tekenaar van hun leeftijd verfijnde de pennetrekken rond de ogen. 'Loop je met me mee Sarah?' Ze knikt, doet de knopen van haar jas één voor één dicht. Wie komt hij bezoeken? Of heeft hij een ander plan? Iets wegleggen in handen die nooit meer opengaan? 'Wanneer is jouw oma...', probeert hij. 'U zegt?' U, zegt ze tegen de man die over drie dagen misschien naast haar aan de feestdis zit. U, hoe heet u? U, de latere jij. 'Hoe heet jouw oma?, corrigeert hij. 'Elza. Elza Wikkels'. Hij kijkt haar verbaasd aan. 'Ze werd Zaza genoemd?' 'Zaza voor familie', lacht ze. Dan vertelt hij uitbundig hoe zij als een moeder...

Sahara

Voeten treden kordaat aan. Een westenwind ligt ginds en schuilt. Is het kind in groei op het halfdroge land? Bewerk de voeten. Hoor de hoeven. Poten bewegen in het spel, het water spat. Bomen omzomen een plas. Zadelmak laat het paard zich horen. Het draagt. De brug draagt en baadt in buien. Onder het lage water, de lange vaart. Gevaar haalt de glans van de maan. Word een regenboog. Benader haar, op de rug.

Vernieuwing

Vanavond gaan we voor vernieuwing. Behalve de reisweg. De storm zal zich tegen geparkeerden keren. Hoe eerlijk kan een bediende zijn? Wij onthalen het bloot en het te veel. Laat de handdoeken opwarmen en rusten en zich terugvinden. De vernieuwing slaat ons heet op de rug. Hoor de wervels!

Kanaal

Aan de overkant van het kanaal trok een oudje aan de lijn, de hond zo tergend traag. Dat was haar doen. De visser liet het zijn. Hij keek naar links en in de verte. De fiets nadert nooit als de fietser niet meer ademt.

Knooppunt 52

De fiets. Het zweten. Zwetend versnellen tot het water op de rug drupt. Alles is groen bij het gras. Mensen wit als gebleekt water. Abrupt stoppen. Aan een bank. Stoppen. Water. Een liter zuiver water drinken. De tegenligger fietser stopt. Hij lacht. Hij is blij verheugd verbaasd haar te zien. Hij kust. Zij rust in zijn kus vindt rust in het kussen laat zich rustig gekust vallen op haar gat op de bank. Het leven is zweten. Zweten van eenzaam zijn als zij er niet is. Niet fietst. Kijk naar de knopen aan zijn hemd. De vele vele openspringende knopen. Kijk naar zijn hart dat springt en krult voor haar water. Zijn hart duikt weg, het water in. Hij staat klaar op het punt gereed om haar te huwen trouw te zijn in de rust die haar water en kussen hem geeft.

Hoger kom ik

Hoger kom ik niet met mijn gapende mond mijn open handen, het open draaien van een schroef, ik verga op deze hoogte. Hoger kom ik door de sport de atletiek van dat wat staat vast, en zeker kom ik hoger als de vlucht naar het vel dat zich ontspant.

Daar gaat hij

Er zit een vrouw aan het raam. Onopzettelijk aan het raam. Doorgaans leest ze daar. Nu zit ze daar, en kijkt naar buiten. Er loopt een man voorbij het raam. Een kalende man zonder naam. Zij merkt dat op, schikt de plooien van het gordijn. De man keert weer. Hij draagt een hoed van grijs ribfluweel. Zij kijkt nu ook naar buiten, zij ziet hem. De verdwenen man keert weer. Hij draagt een hoed en houdt halt voor het raam. De sigaar past bij de hoed, hij plaatst haar tussen de lippen. Zij merkt dat op, zij houdt niet van roken. Buiten is niet buiten als men buiten niet ziet. Zij drinkt lauwe thee nu. Hij belt aan. Het huis is een stuk open nu, met de open deur. Met de vrouw, met de glimlach. Heeft u vuur? Zij knikt, zij laat het buiten binnen.

Opleiding

Starten met schrijven (Wisper): door Ingrid Verhoeven.
Van gedachten naar gedichten (Wisper): door Lies van Gasse.
Literaire Creatie bij Hilde Keteleer (1 jaar & iets meer)

Publicaties

De Schaal van Digther, De Contrabas, eentweepowezie, De NWR, hetgezeefdegedicht, publicatie 'Waggel' in Beeldexpress november 2014, publicatie 'Ersertok' in Beeldexpress, publicatie 'Blus' in Beeldexpress

Prijzen

Turing Gedichtenwedstrijd 2012, feedback op mijn gedicht 'Kanaal'
Turing Gedichtenwedstrijd 2012, feedback op mijn gedicht 'Man tovert'
TG, feedback op mijn gedicht 'Astrid'.
Winnend eentweegedicht (1P2) bij de foto van Onur Dogman.
Winnend gedicht 'Waggel' bij een foto van Luc Ongena.
Winnend gedicht 'Ersertok' bij een foto van Robert Boons.
Winnend gedicht 'Blus' bij een foto van Marleen Hiels.
Nominatie Kronkelprijs 2015, met mijn gedicht 'samen'.
Top 100 van Turing Gedichtenwedstrijd met 'De stad groeit toe'.
Laureaat Guy Commermanprijs 2017 met mijn gedicht 'Afbraak'.
Eervolle vermelding met het gedicht 'Kon je maar die' in Sint-Truiden.
Laureaat (top tien) van de wedstrijd 'kindertijd' van oc nieuwe vaart.
Feedback op mijn gedicht 'sehnsucht' : De gedichtenwedstrijd (ex-Turing) 2021.

Tips:
Bart Stouten tipt mijn gedicht 'Na mijn dood' op Azertyfactor.
Frans Augustus Brocatus tipt mijn gedicht 'Ze kleedt zich' op Azertyfactor.
Erik Vanhee tipt mijn gedicht 'Arthur' op Azertyfactor.
Han van der Vegt tipt mijn gedicht 'De stad groeit toe' op Azertyfactor.
Wim Geysen tipt mijn gedicht 'Naar Laken'.
Yentl Cooreman tipt mijn gedicht 'Windel'.
Roel R Van Londersele tipt 'een lichaam van gelei'.
Femke Vindevogel tipt 'contract'.

Publicaties:
Gedicht 'Aan het slot van een fietstocht' op www.het gezeefdegedicht.be
Gedicht 'Juliette' op www.het gezeefdegedicht.be
Gedicht 'Boulevard' op www.hetgezeefdegedicht.be
Gedicht 'Zelden' op www.hetgezeefdegedicht.be
Gedicht 'Paren' op www.hetgezeefdegedicht.be
Drie gedichten/teksten, thema 'Wandelen' in het herfstnummer van Gierik NVT.
De cyclus gedichten 'trein, tram, bus' in Gierik NVT.
Deelname aan de poëzieroute in Gent met het gedicht 'Juliette' :(hetgezeefdegedicht)
Mijn gedicht 'poetsdag' in het tijdschrift VAT.
Mijn gedicht 'de stad groeit toe' staat in het boek Azertyfactor, aan de slag met schrijftalent nav de vijfde verjaardag van het schrijversplatform.
In het G. nummer over angst mijn tekst 'wisselend geheugen van een gezin'.
Mijn gedicht 'weekdieren' staat in de bundel van Poemtata 2018.
Mijn gedicht 'kidnapping' staat in de bundel Poemtata 2019.

Optredens:
In Gent (Vooruit) met drie gedichten voor de Kronkelprijs.
Op de Boekenbeurs met twee gedichten als laureaat Guy Commermanprijs.
In den Hopsack poëzienamiddag Eijlders Publiek Geheim (vier gedichten) op 24/03/19.