De dag zoekt zichzelf in mijn bed
Gij blijft, gij zonder tijd, dat beetje spijt
Wij zijn wij
en in de tent van mijn gedachten,
Is dit een gesprek
over bloesems in de winter
en sneeuw in de woestijn
Wij zijn onzin
Onzin zonder zin; On dus
Sartre is dood
Sartre is dood
en wij graven hem weer op
Gij zijt de lijkschouwer, ik de weduwe
Als verboden liefde zegeviert bespringen wij elkaar na de rouwstoet.
Maar wij zijn niet verboden, wij hebben tijd
Dit is niet zomaar lichamelijkheid;
het is onzin - je hebt gelijk
Maar ik moet nog inpakken en vertrek morgen al bij dageraad
Kom je straks dan niet meer?
Ik probeer er te geraken x