Ik ben zo bang om weer iemand kwijt te raken. Die angst is er altijd en toch word ik zo snel verliefd en geraak ik zo snel gehecht aan iemand. Ik snap het niet. Waarom leer ik mezelf niet te beschermen van al die pijn en al dat verdriet? Ik wil niemand meer missen. Ik wil vastgehouden worden en gerustgesteld. Elke keer opnieuw begin ik te piekeren over alles dat ik dacht te weten. Over liefde voornameijk, omdat ik zo twijfel aan mezelf. Hoe kan iemand mij nu graag zien? En als dat al gebeurt, hoe kan het dan voor een lange tijd zijn? Ik was er zo van overtuigd dat ik nu niet meer hoefde te piekeren, dat jij me wel graag zou kunnen zien. Nu neem je weer meer afstand en ik moet mezelf de hele tijd dwingen niet aan je te denken. Zag ik je maar eens, kon ik me nog maar eens in je schouder begraven en voelen dat het oké was. Ik smeek je, speel niet met mijn gevoelens. Geef me zekerheid en bovenal, geef me liefde. Ik hunker naar die liefde en ik kwel mezelf door er telkens beelden van op te zoeken en zo mijn visie over de realiteit helemaal te idealiseren. Ik zou gewoon blij moeten zijn met wat ik heb en wat ik krijg. Maar geef me net iets meer, alsjeblieft, maak me gelukkig. Ik zou gelukkig kunnen zijn, maar dat laat ik afhangen van andere mensen die me telkens teleurstellen. Waar ligt de grens tussen gelukkig en ongelukkig zijn? Ben ik ongelukkig of weet ik niet wat het is om ongelukkig te zijn? Ik moet het geluk in mezelf vinden, maar hoe? Help me papa, help me, want ik weet dat jij je ook zo voelde. Ik weet dat je me begrijpt. Maar ik weet niet of je zelf een oplossing hebt gevonden. Ik weet niet of je gelukkig was en dat kwelt me ook. Ik zag je zo graag, ik voelde me gelukkig, gekoesterd bij jou en dat zoek ik nu in andere armen, in andere ogen, in een ander hart. Ik wou dat ik je wat langer bij me had gehad, zodat je me kon leren wat liefde was, wat het leven was en wat ik ervan kon verwachten. Ik leef niet nu. Ik word niet wakker, maak steeds dezelfde fouten en voel me pas iemand als een jongen me vasthoudt, me kust, me toedekt met een warm deken zodat ik zou kunnen slapen. Help me om de juiste keuze te maken en breng me een jongen die me leert hoe mooi het leven kan zijn. Laat het Nick zijn, zodat ik niet nog eens door die helse pijn moet, zodat ik niet weer maanden lang in negatieve gedachten leef. Test me niet tot het uiterste, want ik weet dat ik er wel doorkom, uiteindelijk, maar geef me een kans te genieten van het leven en me te ontwikkelen tot iemand die ik wil zijn. En zie me graag, want dat is wat jij me in mijn eerste negen jaren van dit leven getoond hebt.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.