‘Sergei, bel me zo vlug mogelijk terug. We zijn eerder aangekomen dan voorzien. Zeg me hoe het nu verder moet.’ Dat waren de Russische woorden die ze op de mailbox van een vreemd nummer achterliet. In de kamer ernaast hoorde ze gestommel.
‘Verdorie, heb ik hem nu toch nog wakker gemaakt?’
‘Met wie belde je?’, vroeg haar man in het Engels. Geen energie nu om Russisch te praten, veel te veel hoofdpijn. De komende dagen zal ik beslist nog genoeg kansen krijgen om mijn Russisch bij te schaven. De afgelopen maanden heb ik heel wat lessen moeten missen en Yelena die het vertikt om ook maar één woord Russisch met mij te praten. Ze had me toch gemakkelijk kunnen helpen om die verloren lessen in te halen? Misschien had ik de lat een beetje te hoog gelegd, was het net iets teveel van alles geweest? De verdediging van mijn doctoraatsscriptie, kort daarna de geboorte van onze Marie en tussendoor ook nog eens die taallessen.
Eerst maar eens even van die verschrikkelijke migraine zien af te geraken. Mijn hemel, zo’n hoofdpijn heb ik in mijn hele leven nog niet gehad.
‘Ga lekker slapen, schatje. Ik heb mijn broer alvast laten weten dat we zijn aangekomen.’
Sergei, een broer? Over hem had ze nog nooit iets verteld. Die was alvast niet op hun huwelijksfeest hier in Sint-Petersburg geweest.
‘Kom ik zal je nog wat lavendelolie over je slapen masseren’.
Even later lag hij in het enorme bed in één van de kamers van hun hotelsuite. Ze trok het laken van Egyptische katoen over zijn blote bovenlijf.
‘Shuuu, slaap lekker. Ik regel een fruitsla of iets lichts mocht je toch nog zin hebben om straks te willen eten.’
Ze had een mini-suite geregeld. Twee slaapkamers, twee badkamers, een zitkamer en 24-uurbediening. Hij vroeg zich af hoe ze dat had kunnen betalen. Alvast niet van zijn loontje en dat van haar ook al niet. Het was misschien wel wat hoger, maar nog altijd niet genoeg om zich van een dergelijke luxe te bedienen. Had ze van haar ouders een dotatie ontvangen? Alweer? Ik moet dat beslist ter sprake brengen. Maar nu even rusten. Die hoofdpijn moet weg.
Spijtig van dat lijf, bedacht ze zich terwijl ze het laken omsloeg en tegen zijn borstkas streek. Hij lag nu rustig te slapen. Enkel het geborduurde logo van het luxehotel zei haar dat ze zich nog niet in het mortuarium bevond. Binnenkort zal ze worden gevraagd om die gezichtsherkenning te komen doen. Ze oefende alvast haar blik. Tranen kon ze nu niet veinzen. Dat zou hem beslist weer wakker hebben gemaakt.
Ik heb Marie. De missie is geslaagd. Nu nog de sporen uitwissen.
‘Oh, lieverd, wat is er toch gebeurd? Waarom heb je mij verlaten?’ Haar meest melodramatische stem vulde de hotelkamer, niet hard genoeg om geloofwaardig te zijn. Binnenkort zal ze deze scène kracht moeten bijzetten. Haar slapende echtgenoot hield haar in bedwang. Ook haar vertwijfelde blik moet ze beslist nog oefenen in de spiegel. Elke spier rond haar ogen en mondhoeken moeten binnenkort haar onschuld kunnen bevestigen.
Even later begaf ze zich met een lege blik naar de kamer ernaast waar hun dochtertje gelukzalig lag te slapen.