Ik waarschuw je nu al. Begin niet aan deze tekst als je het niet aankan dat iemand zielig doet zonder reden. Want dat ga ik namelijk doen, ik verontschuldig me op voorhand.
Ik weet zelfs niet hoe ik moet beginnen. Ik ben zo bang om hem kwijt te geraken en nu raak ik mezelf kwijt. Ik ben zo bang dat ik hem zal verstikken, net zoals ik vroeger al gedaan heb (niet bij hem natuurlijk). Ik ben bang dat hij me ook zal verlaten. En ik ben vooral bang dat ik die verschrikkelijke pijn weer zal moeten voelen. Maar al die angst belet me mezelf te zijn. Ik mis hem zo hard en ik heb het hem nog geen enkele keer durven zeggen. Ik heb hem nog niet eens durven toegeven dat ik hem graag zie. Ik heb nood aan wat meer bevestiging maar durf het hem niet vragen. Durf niet, alweer omdat ik bang ben. Dat ik te veel zal vragen. En dat ik hem dan kwijt ben. Dat ik dan spijt heb dat ik ooit iets verwachtte, omdat die pijn zo ondraaglijk is. Dan lijkt het alsof ik me liever m'n hele leven zou inhouden dan die ene keer me te laten gaan en hem kwijt te spelen. Het probleem is dat ik geen idee heb wat hij aankan. Ik weet niet wanneer het hem te veel wordt. Ik weet wel dat het mij nu te veel is.
Zeg me dan toch alsjeblieft dat ik goed genoeg ben. Dat je ziet dat ik mijn best doe. Dat je me aantrekkelijk vindt. Dat je me graag ziet? Ik heb zoveel nood aan je nu. Je moet me even vasthouden, me kalmeren. De achterdeur is los. Kom? Alsjeblieft?