later op de avond had je hem voor ons uitgepakt,
de scherpe kantjes waren de lekkerste,
je had ze eraf gebeten en je verslikt in zijn afwezigheid,
nog later op de avond haalde je de strik er voorzichtig af,
hoe de jaren hem verkleuren moet je hebben gedacht,
met die grijze hand boven op je hoofd,
en toen de vloer bewoog die schittering in zijn ogen,
om middernacht het mooiste cadeau van allemaal,
de trage vos die begon te dansen.