Elke stap die ik zet
Doet de smetteloze wereld kraken
Onder onuitwisbare voetafdrukken
De richting bepaald door koude.
Achteromkijkend zie ik de vernielde grond
Van mijn verleden
Voor mij zie ik niets
Wijds
Leeg
Wit maar zonder hoop.
Verweesd blijf ik staan
Het noorden kwijt
Verkleumd
En te bang voor verdere verwoesting
Door het pad dat ik steeds kies