Soms galopperen gedachten weg van de werkelijkheid. Slechts enkele seconden zijn voldoende om de verbeelding open te plooien en even te verzinken in iets dat niet meer is dan een vluchtige dagdroom. Alsof een boek zich open spert op mijn schoot en letters beginnen te dansen in het ogenblik. De heimelijkheid waarmee ik mezelf in de verbeelding vlij verheugt me en kwelt me tegelijk.
Je neemt bestellingen op en maakt koffie klaar. Ik zie je rug en je krullen, en tezelfdertijd druk ik je in een verlaten gang tegen de muur. Nu. Je polsen vastgepind onder mijn handpalmen. Mijn mond langs je hals, je oor. Ik fluister niets. Ik adem alles. In en uit. Ik ruik. Ik luister.
Ik smeer je lichaam in met woorden en lees verhalen die nooit geweest zullen zijn.