Wakker worden met de zon in je kamer, wat een geweldige manier om de nieuwe dag in te zetten. Mijn zintuigen worden verwend. De wind laat de spierwitte gordijnen door de open ramen opbollen, de geur van bloesems en gras waaien mee de kamer in en wedijveren met het aroma van vers gezette koffie. Een engel – ik noem ze ma - stond me met schitterende ogen op te wachten, een glimlach rond haar mond.
‘Wil je er graag een stukje spek bij?’
Het spek rook verrukkelijk.
Een carrousel van smaken, het speeksel van mijn binnen mond schrapend, verzamelde het zich in mijn mondhoeken. Een zalige rust overviel me.
‘Ga maar aan tafel zitten, ik ben er zo dadelijk!’ riep moeder vanuit de keuken. Ik stapte de leefkamer binnen. Pa glimlachte ondeugend.
‘Confituur?’ vroeg hij, de pot in mijn handen duwend. De koffie was sterk, heet en volledig op ambachtelijke wijze gemaakt.
‘Toe maar,’ zei pa enthousiast. Dromend duwde ik de boterham in de koffie en bracht het rommeltje naar mijn mond. Ik bevroor, besef soms niet hoe sterk onze herinneringen zijn.
Ma en Pa zijn dood...