Zoals toen we door het glas naar zee keken
het was niet halfvol en niet halfleeg
Het was eb noch vloed de enige zekerheid
hoe doorzichtig het was
de zon vurig rood
Zo ondergingen wij krijsende meeuwen
het af- en aanrollen van golven
De wispelturigheid het raspende zand
wind de opgehoopte duinen
gestrande dromen
In de verte wiekte nog een molentje
vergeten door het kind in elke hand een schelp
Misschien betaalde je wel
in ruil voor papieren bloemen
die verwelken nooit zeg ik
Het glas zo schoon waardoor ik dacht
dat we de zee konden voelen
Met onze vingertoppen het schuim van de koppen
plukken als bloemen
opgelost in onze handen
De vuurbol trok zich terug
het tij ging op de vlucht
Het was donker
en nog altijd zagen we alleen onszelf
weerspiegeld.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.