Ik vertel mensen vaak hoe gelukkig ik ben, hoe goed alles gaat met Nick. Ik zeg hen dan dat hij echt goed bij me past en me gelukkig maakt. Dat tegen anderen kunnen zeggen geeft me ook een goed gevoel. Maar ik stel mezelf steeds vaker de vraag of dat wel echt zo is. Maakt hij me echt gelukkig?
Ik merk dat hij me goed begint door te hebben. Hij ziet het aan me als ik met iets zit en hij ziet het aan me als hij me blij maakt. Gisteren zat ik met iets en ik wou wel dat hij het wist maar ik wou het hem niet vertellen, dus ik verstopte het. Hij merkte toch op dat er iets was en ik vertelde dus wat er op mijn hart lag. De reden waarom ik het niet wou vertellen was omdat ik niet wou zagen of onzeker wou overkomen want ik weet dat hij daar moeilijk mee om kan. Gisteren reageerde hij echt rustig op wat ik hem zei en stelde me gerust. Het verbaasde me dat hij zo goed met mijn onzekerheid omkon, zo ineens. Maar dat ene gesprek nam natuurlijk niet al mijn zorgen weg.
Ik word zo onzeker als ik bij hem ben en ik kan me niet herinneren dat vroeger bij een ander lief gevoeld te hebben. Ik weet niet wat ik moet zeggen of hoe ik hem moet bezighouden. En ik wil hem zo graag zeggen dat ik hem doodgraag zie maar ik ben bang dat hij het niet terug zal zeggen. Ik weet dat hij z'n best doet en niet kan weten wat er allemaal in me omgaat dus ik probeer niet te veel te verwachten maar los daarvan voelt het ergens niet juist. Ik stuur hem nog steeds niet uit mezelf en wacht altijd tot hij stuurt. Ik zeg vreemde dingen als er stiltes vallen die ik wil opvullen, maar als het niet ongemakkelijk was dan zou dat toch niet nodig zijn? Ik durf mezelf niet te zijn. Is dat normaal? Kan dat ooit nog veranderen? Ik hoop het, maar dan zal ik meer moeten zeggen wat ik voel en dan zal hij dat moeten aanvaarden. En dat is de reden waarom ik hem nooit durf zeggen wat ik voel, dat ik bang ben dat hij daarvan gaat weglopen en het niet gaat aankunnen. Maar ik weet niet of ik dit nog lang aankan.