Ze trok de deur achter zich toe, een laatste keer. Keek niet meer achterom, een verhaal bleek verteld, in ongesproken woorden. Ze stapte een leegte binnen, volledig gevuld met angst. Ze keek naar beneden, voetstappen in de regen, op een pad naar nergens, nochtans van ergens. Nog meer keek ze neer, op zichzelf en een leven dat buiten haar leek te bestaan.
Ze trilde en rilde, verloren pogingen tot verwarmen van een existentiële naaktheid. Ondanks trui en mantel was ze nog nooit zo bloot geweest, of zo puur. Zo zonder lagen van dromen of bedrog. Er waren geen woorden of tranen meer, enkel maar bodemloze diepte. Een zelfverkozen ballingschap of martelaarschap, al maakte dat verschil weinig uit.
Ondanks dit alles, stapte ze, zonder stoppen. Kleine stappen, grote schreden, treden, kuilen en horden. Op de tippen, lichtjes wankelend, maar stappend. Lichtvoetig dan weer niet. Haar haren wapperend in de wind, de orkaan binnenin vooruitlopend. Vlagen tegen haar wangen, als strelingen van een eveneens tollende aarde.
Mensen ontweek ze, wat moest ze daar ook mee? Het bleken listen en zwarte gaten. Nog meer vragen. En er bestaan geen juiste antwoorden op foute vragen. Wel schonk ze ze een glimlach, weer een gemoed gesust en een nieuwsgierig verlangen geblust. Niet de storm en vuur in haar, verpakt in koele onverschilligheid.
Waar ga je heen, mijn kind, zo gezwind in deze gure wind?
Naar morgen, zonder zorgen. Op hakken groot…wangen, lippen en hart vurig rood.