Koppigheid wordt me wel eens verweten....
Ik kan er niet onderuit.
Mezelf kan ik nauwelijks als rechtlijnig of consequent bestempen, integendeel. ik ben eerder nonchalant wispelturig. Onberekenbaar inconsequent.
Soms neemt mijn onredelijke, eigengereidse tegendraadsheid zulke proporties aan dat zelfs ik me er ongemakkelijk bij voel. Meestal gaat er wel een tijdje over vooraleer ik die ongemakkelijkheid ervaar. Zoals bij het plotse bezef dat je bad koud geworden is.
Bij anderen valt me stijhoofdigheid om een of andere reden meer op dan bij mezelf.
Vaak zijn mensen die dicht bij mij staan mijn gemakkelijkste slachtoffer.
In hun nabijheid wordt mijn onredelijkheid dan zeer illustratief en plots word ik een prototype van stringente star-en stijheid.
Als ik mezelf al eens een kans geef gelijk te hebben wil ik dat gelijk nog krijgen ook. Beeldt je in!
Deze onhebbenlijkheid steekt naar mate ik langer op deze kluit ronddool vaker de kop op dan me lief is. Onhandige bokkigheid maakt zich dan van mij meester en krijgt overhand op redelijke tollerantie. Ik metamorfeer in een onaangenaam, te mijden, niet nader te willen definiëren "iets".
Ben ik nu moedwillig misverstaan of uitdagend geprovoceerd? Arrogant wijsneuzerig misleid? Werd mijn minzame hulpvaardigheid misbruikt?
Of is het eerder dat zielige, miezerige zelfbeklag dat de kop opstak net omdat ik me zopas even beter, slimmer of handiger waande dan jij? Jij, met wie ik me normaal gesproken steeds op gelijke hoogte waan. Zeer goed beseffend dat dit gevoel meestal hoofdzakelijk gebaseerd is op zelfoverschatting.
En dan daal ik langzaam een paar etages. Ik kom voorzichtig, verlegen van mijn troon! Neerdalen uit de verheven hovaardigheid. Heel stilletjes beseffend dat de arrogantie en de moedwilligheid die ik "hen" verweet precies de projectie was van hoe ik zelf naar het zaakje keek.