Ik wou mijn groot verdriet woorden geven, maar geraakte er niet toe. Het stripte alles van me af: adjectieven, neologismen, gedeelde hobby's, zoals houtskooltekenen of joggen 's avonds laat. Ik stond zelfs op het punt om te schrijven: mijn persoonlijkheid. Maar, neen, die bleef op de valreep overeind. Gelukkig maar.
Zo kwam ik een meisje tegen, ze leek te zwieren maar het was over-niet-zo-duidelijk dat ook zij een stilstand had. Eentje die ik met haar deelde en voor altijd bewaren wou. Een stilstand waarvan ik dacht dat jij hem beheerste, maar die je nu bent kwijtgespeeld. Nu moet je met baby pinguïnstapjes leren hoe je jezelf moet verzorgen. Hoewel jullie me zo veel erover hebben geleerd, willen jullie nog steeds ervan weglopen. Jullie stilstand is wankel, de mijne kent stevigheid. Want, mijn lieveling: ze deed me inzien dat de stilstand in ons allen onmogelijk tot niet-bewegen leidt. De stilstand werkt motiverend. Onjuist- hoewel juist voor mij: inertie zorgt voor menselijke wervelwind.
En dus begon ik me te verplaatsen, te schiften, glippen, kruipen, dansen en draaien. Ik leerde mezelf te leggen in andermans omarming. Zo met je hoofd scheef op iemands schouder. Een beetje ongemakkelijk, maar dankbaar. Dat vooral.
Mede dankzij haar - maar in feite dankzij al mijn lievelingen - leerde ik liefde opmerken, van alle kanten, tot in het kleinste detail. Alsof ik niet meer als natuurliefhebber, maar als bioloog een donkergroen bos afdroop. Alsof ik nu voor eeuwig kan schuimen in vriendschap, vol plezier in de bruine kroeg tot 's avonds laat. Alsof ik mijn eenzaamheid nu niet meer weg moet boenen met bruine zeep, omdat ze vanzelf aftakelt en vergaat.
Als anti-muze, doe jij me mezelf verdommen en verdekken dat ik enkel schrijven kan als ik schenk. Als een glas dat troebel overloopt naar alle kanten, de tafel af en over mijn schoot. Hoe dan ook: zoals met alle anti-anti-muzen, schrijf ik vooral voor en door haar en al mijn lievelingen, voor mezelf en de wereld tegelijk. Ook nog steeds voor jou.
Zij doet me bewegen en heeft de stilstand vastgezet. Hij trilt al een tijd niet meer en dat is goed zo. Nu jullie nog. Niet weglopen, maar schroeven, verbouwen en ademen. Laten we samen vasthouden door te houden van en niet meer.