Auto’s naast mij, voetgangers en fietsers die voorbijkomen, een vuil voetpad, ik wandel door een drukke winkelstraat.
Dan duik ik een winkel binnen die een goedkoop imago heeft. Voor mij als klant dus niet erg uitnodigend maar toch besluit ik op ontdekking te gaan. Het ruikt er een beetje muf, de vloer is niet proper en het felle TL-licht doet pijn aan mijn ogen. Ik loop een verkoopster voorbij die aan het kuisen is, ze veegt stof en resten van papier en karton bijeen en geeft me ondertussen een vriendelijke ‘goedemorgen’.
Andere klanten passeren me en ik vang een vreemde taal op, zo vreemd zelfs dat ik ze niet kan thuisbrengen. Ik wandel tussen metalen bakken en moet opletten dat ik niet struikel over kartonnen dozen op de vloer, die her en der half onder deze bakken weggestopt zijn. De metalen bakken bieden me een mengelmoes aan waarin, voor mij althans, geen systeem zit. Wat kom ik dan zoal tegen ? Wel, ik voel fleece en katoen. Maar ook papier en karton. Zelfs rubber, plastic en mousse. En ga zo maar door.
Koopjes, die zijn er à volonté. Er valt niet naast te kijken want de felgekleurde zelfgeschreven affiches trekken de aandacht. Een ander aandachtspunt is de radio. Q-Music is zo luid aanwezig dat ik tijdens het winkelen perfect op de hoogte blijf van alle verkeersproblemen in Vlaanderen, willen of niet.
Oeps, even opzij springen want de verkoopster is ondertussen met een dweil de winkel aan het rondgaan. Lekkere geur wel, dit product maakt vast en zeker deel uit van hun eigen assortiment.
Ondanks het feit dat er hier zeer uiteenlopende zaken te koop zijn, vertrek ik toch met lege handen. De verkoopster glimlacht nog een keer. Het logootje op haar uniform heeft iets kinderlijks, het is een lachend Nederlands jongetje met pet. En dan sta ik buiten, terug op het vuile voetpad.