Het is nog donker wanneer ik de deur open van de woonkamer.
Twee fosforescerende ogen kijken me geboeid aan. Ik zie vaag een langer wordende witte streep met aanhangsel. Een witte pluim zwaait op het snelle ritme van een onzichtbare metronoom. Heel de witte gedaante komt op mij af en verhindert verdere stappen. Mijn benen worden door de metronoompluim gegeseld, de witte streep leunt zwaar tegen mijn knieën tot ik me buk en graai in de zachte, warme pels van ons harig familielid. Onze Golden Retriever die de naam Sunshine van mij meekreeg.
Ik wou een ‘hondje’ en ging samen met mijn echtgenoot kijken naar een nestje Golden Retrievers. De broertjes en zusjes van een ondeugend hondje lagen samen te doezelen in een grote mand en keken met slaperige oogjes naar de zoveelste bezoeker die soms één van hen meenam. De ondeugende pup liep achter de kweker aan om speels in zijn pantoffels te bijten. De man glimlachte geamuseerd en beval het hondje vriendelijk los te laten. Het beestje keek schalks naar de man en week achterwaarts terug om plaats te maken. De voorlopige baas van het nestje zette de deugniet terug bij de andere pups die zo dicht op elkaar lagen dat het op een kussen leek met vier hoofdjes.
Het beestje keek weinig enthousiast naar zijn slaperige broertjes en zusjes die niet wilden spelen, maar de gedaante over hen gebogen slaakte verrukt hoge zachte kreetjes.
Benieuwd kroop het beestje voorzichtig over de andere donzen lijfjes tot bij de bron van het geluid. De onbekende stak een hand uit naar de snuffelende jonge avonturier en aaide hem zachtjes. De vrouw werd vervuld met een tederheid die het beestje aanvoelde, aanmoedigde om tot dicht bij haar te komen. Twee handen sloten zich rond het kleine lijfje om hem teder tegen haar borst te houden.
De armen voelden warm aan en de pup hoorde het hart, net als bij zijn moeder, geruststellend kloppen. Het zuchtte tevreden en sloot de oogjes om te gaan slapen. Het hondje werd wakker toen een pluche deken hem verder induffelde. Het hoofdje draaide om naar het nestje pups dat verder sliep terwijl de gedaante een paar woorden tegen de kweker zei: “Sunshine. Ik noem hem Sunshine. Zo een vrolijk speels beestje laat me aan het zonnetje in huis denken.
Het avontuur begon.
Onze nieuwe aanwinst bleek een heel pienter hondje te zijn. Hij kon achteruit lopen, herkende dankzij een aantal koekjes de bench als zijn veilige haven en leerde alleen slapen. Zonder aandacht te geven las ik in stilte een boek tot hij rustig sliep en na drie dagen geduld ging hij probleemloos slapen. Janken deed hij niet en ‘begreep’ binnen de kortste keren een aantal commando’s. Sunshine junior leerde vlot maar werd dikwijls het slachtoffer van zijn enthousiasme met een plasje tot gevolg.
Zijn blaas en darmen gingen namelijk sneller dan zijn pootjes de trap konden aflopen.
We bezitten een open trap wat voor een dergelijk klein ukje beangstigend moest zijn. De eerste keer dat hij zelf naar beneden liep ging ik hem trap voor trap voor, hem met zachte woordjes en zijn naam aanmoedigend tot hij met zijn pootjes vaste grond bereikte. Dan prees ik hem uitgebreid en gaf hem nog iets lekkers. Eten is voor onze viervoeter altijd een goede drijfveer geweest, wat ons inzicht in zijn psychen vergrootte; hij dacht namelijk na met zijn maag.
Sunshine junior wist dat hij alles netjes op sprietelige groen tapijt buitenhuis moest doen, stal ieders hart en maakte geen verschil tussen zijn speelgenootjes; volwassenen, kinderen, honden en zelfs poezen. De kattenliefde bleef spijtig genoeg niet duren toen hij een exemplaar tegenkwam met een antipathie voor honden.
De vrolijk kwispelende staart kon de poes niet vermurwen die met ingetrokken nagels hem een paar snelle tikken op de gevoelige neus gaf. Nu nog zal hij een poes gerust laten als ze rustig blijft zitten, maar geblaas of weglopen, maakt zijn jachtinstinct wakker.
Een hond dient binnen de twee minuten zijn bak leeg te eten, Sunshine deed het op één en sloeg alle records. Geduldig, zonder schooien bleef hij liggen tot we gedaan hadden met eten en wachtte op het commando om te beginnen eten. Na al die jaren is zijn timing beter; hoort hij het bestek niet meer in de borden, komt hij naast mij zitten en kijkt me veelbetekenend aan. Dan leg ik mijn oor te luisteren en vraag: beetjes?
Wat zoveel betekent als brokken en geeft me dan zogenaamd antwoord door in mijn oor te blazen.
Lig ik ziek in de zetel, komt hij naast me liggen en komt na een tijdje eens poolshoogte nemen. Doen alsof ik slaap wordt vakkundig onderuit gehaald. Eerst legt hij zijn hoofd op mijn buik, vervolgens op mijn borst en als dat niet helpt steekt hij zijn natte neus in mijn oor.
Hij mag niet op de zetels dus af en toe kom ik op zijn mat liggen en kruipt hij dicht tegen me aan, nog het liefst met zijn kont naar mijn gezicht. Als hij losloopt waar het mag moet ik hem zelfs niet roepen, Sunshine houdt netjes zijn baas in het oog en komt als ik “hier” roep. Heeft het geregend dan schudt hij zich in huis niet uit, blijft wachten op de handdoek die hem afdroogt. Juist boven zijn staart heeft hij het liefst. Ondubbelzinnig legt hij dan zijn hoofd en voorpoten op de grond en steekt zijn achterwerk de hoogte in. Een Golden Retriever met een witte vacht, soms als een zwart-wit foto, wanneer hij weer eens in de sloot heeft gezeten. Naar gelang de diepte van het water heeft hij zwarte sokken of een zwart lijf. Gelukkig heeft hij een zelfreinigende pels, wat anders een probleem zou zijn vanwege zijn hekel aan de tuinspuit, maar wel te pas en onpas in een plas gaat liggen als hij het te warm krijgt na het lopen.
Geef mijn man of de kinderen mij een knuffel komt hij er kwispelend bijstaan totdat we hem in de kring toelaten. Een echte hechte roedel met mezelf in de hoofdrol. Als donzig klein, speels ding liet hij ons dikwijls lachen. Nu is het ondenkbaar dat hij er niet bij hoort. Zijn liefde onvoorwaardelijk, zijn trouw onwrikbaar en zijn steun onmisbaar. Ik wu een hondje… en kreeg een engel in witte vacht.