Vanop de eerste rij keek ik toe hoe een oud koppel zijn entree maakte. Zij kwam wat schuw naar de balie.
Waar dokter Madani zat?
Enkele meters achter haar, als een hondje dat aan een onzichtbare leiband werd meegesleurd, volgde haar kromme, oude echtgenoot. Onhoorbaar kreunend en piepend. Een paar ton tijd rustte op zijn schouders. Terwijl zij de door mij uitgelegde route begon te volgen, draaide hij zich in slow motion om om haar te volgen. “Battery low,” dacht ik onwillekeurig. Sjokkend sleften ze door de gang.
Geruime tijd later kwam dokter Madani gehaast naar de balie. Meneer moest om kwart voor twee al in het algemeen ziekenhuis zijn voor een scan van zijn hersenen. Het was inmiddels kwart na twee gepasseerd.
Te tijd tikt trager voor oude mensen. Maar voor ons, jonge mensen, of jongere mensen, tikt hij snel.
Tesneltesneltesneltesnel!
Sociale media voor vluchtige “vriendschappen”. Online shops voor sneller winkelen. Snelle levering! Snelle service! Niet tevreden geld terug! Alles is zo tijdelijk. Alles vluchtig, inwisselbaar en vooral: snel! Prikkels van overal. Reclame zoemt langs onze hoofden, als zeurderige muggen in een zwoele zomernacht. Altijd honger naar meer. Niets doen is doodzonde, stilstaan nutteloos. Tenzij je gebroken benen hebt. Of een burn-out. Of een depressie. Die krijg je vroeg of laat heus wel. Sommigen noemen het een modeverschijnsel. Voor anderen is het de enige uitweg. De enige vlucht uit een drukker wordende maatschappij. Tijd is kostbaar. Voltijds werken! Een gezin ernaast en toch tijd voor qualitytime. Me-time en zelfontplooiing. Een bevredigend sociaal leven. Intussen blijven de prikkels zoemen. Onze smartphones opdringerig om aandacht vragen en wij er reflexmatig op reageren.
Te veel. Te snel.
Maar dus. Het oude koppeltje.
Het was rustig aan het onthaal. En ik had wel met hen te doen. Dus belde ik voor hen naar het ziekenhuis met de vraag of ze mochten komen, ook al waren ze geruime tijd te laat. Het kon nog nog, maar dan moesten ze wel snel zijn. Een collega zou hen met het golfkarretje wel tot ginds rijden. Moeizaam kwam het oude meneertje recht – hij was intussen gaan zitten om zijn oude botten wat te laten rusten.
Zo schuifelden ze van het toneel en verdwenen achter het zware gordijn terwijl het leven verder raasde en de tijd hen voorbijstak.