Naarstig leer ik tegelpatronen vanbuiten
en deze stad kent er zoveel
uren nachtelijk telvertier
overdag waag ik er me niet aan
ik bots niet meer zo graag als vroeger
overdag spot ik gevels
want dat kan vanop veilige afstand
ze kijken op me neer
hun symetrisch gewaad
valt stil over me heen
ik ken ieder hoekje met postkaartpotentieel
ik staar nooit voor me uit
bang mezelf tegen te komen
opgespoten in een afgeleefde vitrine
schimmen zijn vaag en vergankelijk
ik probeer iedere gedenkplaat historisch te kaderen
er staat zoveel geschreven
in twee talen dan nog wel
ik wil het allemaal onthouden