aan het einde van het licht speelt de schaduw een kat en muis spel
ergens daartussen vergaar je een bol, wol, of wat anders pluizig
omdat je daarin makkelijk vertoeven kan en zijn kan, wie je denkt
te zijn, daar borstel je al het gebroken glas weg, ruim je alle scherpte in
voor donzig zelfbehoud, een gereserveerd oord voor de geest levend
in angst, elke schedel tot gruis vermorzelt, elk bot afgekloven tot een
stompheid die milde kneuzingen verzekert, nooit de huid scheurt,
enkel verkleurt.
hoe lang nog denk je blauw te kunnen nastreven toegegeven je doet je best
alsof je iets te bewijzen hebt, iets te verdragen hebt, en heb je dat jezelf opgelegd
of ben je erin gerold, te bang nu om eruit te kruipen?
ze kent dat oord, dat garen, dat draaien in, het verdragen van de blutsen,
de deuken, het kreuken, ze kent het net als iedereen, denkt vaak dat je meer
dan tijd nodig hebt, maar wat het is, weet ze, kan ze je niet bieden, omdat niemand
het haar kon bieden.
omdat zoveel woorden vuil werden, zwegen ze. keken ze toe in kille verwondering
naar hoe anderen eraan ontsnapten, eruit kropen en spraken van een omwenteling
waarvan ze in de ongelofelijkheid met overgave wilden geloven.
het is wachten tot de drang het tij te keren, de noodzaak te blijven zitten, overstijgt.