en als de muur je de rug toekeert
en zij daar staat in een huis
waarvan de ramen doorschoten zijn
door vuisten razernij, en vingers klein,
gekromd, zie je dan wat buiten staat
met voeten boers tussen de wilde rozen,
gespreid in een tuin van aanleg
zegt ze dan niet kom binnen
slikt ze dan niet alle kogels
leidt ze hen dan niet in banen
waar je oog op viel,
toen je het vizier nog niet afgevijld had
toen je nog loepzuiver voor ogen had
wat jij kon zijn voor haar
bouwde blinde doeken die niet zagen
wie ze was
en als ze de muur dan terugfluit
en hij gehoorzaamt, als een oude hond
aan je hielen likt, staat ze evenmin
rechtop, het hoofd afgekeerd
alsof ze weet wat ze nu heeft gedaan
vraag je wat heb je nu gedaan
zwijgt ze in een kuil die iets verderop wacht,
net om de hoek, waar de wilde rozen talmen,
of ze hier wel groeien willen, hier
in een graf van uitleg, schiet je dan niet
net als zij, slik je dan niet, als zij,
vinden kogels dan niet blindelings
wat troebel in vodden weggeveegd
weet wie je was
wie jullie waren