Grijze tegels zij aan zij,
geometrische banen tussen betonnen palen,
flikkerend neonlicht tussen verwarde gedachten.
Duizenden levens kriskrassen doorheen
smalle gangen, stijgen op naar het perron,
wachten op de trein naar huis.
Naar haar, naar morgen of net gemiste
dromen. Het gebulder op de sporen,
de stilte na de storm van woorden.
Weer een dag voorbij, een kans
gegrepen of verkeken. Bleke gezichten
onder donkere kappen, druipnatte regenjassen.
Zomerzon op fel oranje sproeten,
onbekenden die elkaar stilzwijgend groeten.
Een subtiele schok als de wagon vertrekt,
opengevouwen kranten, blauw dooraderde handen.
Een baby huilt, ik voel me getroost
door het sussen van zijn moeder.
Haar getuite lippen, de wijze waarop ze
een hartvormige afdruk op zijn voorhoofd stift.
Het voert me terug, langsheen de razende
velden, naar een tijd waar alles langzaam was.
Zelfs het tikken van seconden, de melk die borrelend
van het vuur werd gehaald, de geur van vanille.
Thuis
schuiven de deuren open.
Stap ik uit.