Dit verhaal is geschreven rond het liedje 'Things we lost in the fire' van Bastille
Ik keek hoe de vlammen het papiertje langzaam verteerden. Hoe de herinnering aan haar steeds vager werd toen het kleine papiertje zwarte as werd. Het werd ingesloten door de gele vlammen. Ik moest haar vergeten. Mijn gedachten gleden naar een aantal jaar geleden. Toen we samen een kampvuur hadden aangestoken om de dingen uit het verleden te verbranden. Mijn vingers reikten naar de radio, draaiden de volumeknop open.
Things we lost to the flames
Het had ervoor gezorgd dat we nog meer van elkaar werden vervreemd. Haar verleden en mijn verleden dat samen werd verbrand.
Things we’ll never see again
Niets dat ons ooit nog zou herinneren aan het verleden. Niets dat de pijn opnieuw zou kunnen oproepen.
All that we’ve amassed.
Sits before us, shattered into ash.
Ik zag voor me hoe die verschillende objecten hadden gevochten tegen de verzwelgende vlammen. Hoe ze langzaam gereduceerd werden tot zwarte as.
These are the things, the things we lost.
The things we lost in the fire fire fire.
These are the things, the things we lost
The things we lost in the fire fire fire.
De beelden kwamen als vervelende vliegen op me afgevlogen. Lieten me niet met rust. De landkaarten. De brief. Het dagboek. Onze benodigdhedenlijst. Het houten doosje. Alles hadden we in de vlammen gesmeten.
We sat and made a list.
Of all the things that we had.
Down the backs of table tops.
Ticket stubs and your diaries.
Ik zag voor me hoe ze met een wit potlood tussen haar vingers geklemd op de achterkant van een kassaticket een lijstje had geschreven. Een lijstje van de dingen die we moesten verbranden. Het ticket was er eentje geweest van een grootwarenhuis waar we tijdens onze tocht waren gestopt. De tocht die alles had veranderd. Het lijstje was het enige dat we niet in de vlammen hadden gesmeten.
I read them all one day.
When loneliness came and you were away.
Oh they told me nothing new,
but I love to read the words you used.
Hoe vaak had ik het lijstje niet opnieuw gelezen? Gewoon om haar handschrift te zien? Om mezelf ervan te overtuigen dat ze er wel degelijk was geweest? Maar ze was er niet meer. Ik kende de lijst ondertussen vanbuiten. Net zoals haar kleine handschrift. Ik zou het overal kunnen herkennen.
These are the things, the things we lost.
The things we lost in the fire fire fire.
These are the things, the things we lost
The things we lost in the fire fire fire.
We hadden toen niet enkel de dingen verbrand die ons zouden kunnen herinneren aan die vreselijke tocht. We hadden toen onbewust ook onze vriendschap verbrand. Het touwtje dat ons had verbonden was samen met al de rest verteerd geweest door de dansende vlammen.
I was the match and you were the rock,
maybe we started this fire.
We sat apart and watched.
All we had burned on the pyre.
Ik had het vuur aangestoken. Maar zij had het idee gehad om alles te verbranden. We hebben uren rond dat kampvuur gezeten. Tegenover elkaar. Gescheiden door de muur van vlammen. We hadden gekeken hoe de objecten een voor een hun strijd tegen de vlammen hadden verloren. Maar we bleven zitten. Zelfs toen er enkel nog een hoopje as restte. We waren pas weer opgestaan toen de vlammen waren gedoofd. Toen we beseften dat dat het einde was. Het einde aan de pijn. Het einde aan onze vriendschap.
You said we were born with nothing.
And we sure as hell have nothing now.
Een droevige glimlach gleed om mijn lippen toen die zinnen mijn oren binnengleden. Ze had effectief gezegd dat we werden geboren met niets. Dat we langzaam opgroeiden en uiteindelijk zoveel bezaten, op materieel en emotioneel vlak, dat het gewoon op een bepaald moment te veel werd. Daarom hadden we het vuur aangestoken. Om de stapel weer kleiner te maken. Maar ik had niets meer. Niets meer dat me hielp om terug te kunnen kijken naar het moment waarop het allemaal was fout gelopen. Ik had haar niet meer. En zonder haar was ik verloren.
These are the things, the things we lost.
The things we lost in the fire fire fire.
These are the things, the things we lost
The things we lost in the fire fire fire.
Ik keek hoe de vlammen het papiertje uiteindelijk volledig wisten te verschrompelen tot er enkel een hoopje as achterbleef. Alleen was dit hoopje niet zo groot zoals het een paar jaar geleden was geweest. Ik staarde naar de as terwijl ik langzaam alle gedachten aan haar liet wegglippen uit mijn hoofd. Ik moest haar vergeten. Verder gaan met mijn leven. Met niets om me heen dat me aan haar kon herinneren.
Do you understand that we will never be the same again?
The future’s in our hands and we will never be the same again.
Het lied had weer eens gelijk. We zouden nooit meer hetzelfde kunnen zijn. Wat er op de tocht was gebeurd had ons voorgoed veranderd. De verbranding had ons enkel nog verder van elkaar gedreven. Ik sloot mijn ogen terwijl ik de woorden van het lied tot me door liet dringen. Nog een laatste keer liet ik mezelf toe om aan haar te denken. Om haar gezicht weer op te roepen. Haar groene ogen voor me te zien, haar lange bruine haar dansend in de wind. Haar lippen donkerrood van de lippenstift die ze er altijd op smeerde.
Flames – they licked the walls.
Tenderly they turned to dust all that I adore.
Ik zag voor me hoe de schuur, onze schuur, tot stof werd gereduceerd. Ik had hem zelf in brand gestoken. Toen het gruwelijke besef tot me was doorgedrongen dat ze weg was. Dat ze niet meer terug zou komen. Mijn ogen hadden zich gefixeerd op de vlammen die aan de wanden van de schuur hadden gelikt. Een onmenselijke schreeuw was over de vlakte gerold toen ik me op mijn knieën had laten vallen en mijn tranen de vrije loop had gelaten.
Ze was er niet meer. Mijn vingers reikten weer naar de knop van de radio, draaiden de volumeknop naar beneden. Langzaam liet ik me omarmen door de stilte terwijl ik de laatste gedachten uit mijn hersenen liet vloeien. Mijn ogen fixeerden zich op de dansende vlammen in de open haard. Ik bleef zitten tot de allerlaatste vlam was gedoofd en de rook die het met zich meebracht was verdwenen. Toen stond ik langzaam op en draaide mijn rug naar de open haard toe. Klaar om eindelijk te vergeten.