Ik wandel de kreek in.
Ik weet: het is ongebruikelijk.
Maar ik wandel de kreek in.
Het is mij niet verboden.
Ik doe dit omdat ik dit kan.
Ik passeer de reiger, de rietgors, de roerdomp en de ral.
Zij vinden het ongewoon maar ik laat hen ongedeerd.
Het riet snijdt mij zonder dat ik het iets heb misdaan.
Er staat veel volk op de dijk.
Ik sta te kijk.
Waarom kan iedereen niet gewoon naar de waterspiegel staren,
en naar de wilgen langs de oever, net als altijd, alsof ik er niet was.
Langzaam ga ik onder.
Niemand komt mij achterna, niemand roept, niemand gaat weg.
Dit is een dag zoals alle vorige.
En een dag zoals alle volgende.
Ik hou van deze plek.
Het water staat mij beeldig.