Roosje klikte de deur van het toilet achter zich dicht. Ze neuriede een kinderrijmpje en ijsbeerde wat in het rond. Ze kreeg een warm gevoel en nam plaats op het potje. Hier kon ze onopgemerkt zichzelf zijn. Louise had ze naast zich neergelegd. Het popje lag er roerloos te wachten.
Het kind neuriede luider. Hier was toch niemand die haar kon horen, hoopte ze. Dat verlangen verleidde haar nog wat te blijven. Met een diepe zucht plofte ze zich neer op de koude vloer. "Alles goed, Louise?" "We moeten nog even geduld oefenen." Roosje dagdroomde verder weg.
Plots rinkelde er een belletje. Driftig stond ze op en griste Louise met zich mee. Ze greep de deurklink bij de lurven en wriemelde eraan. Hier klopte iets niet. Het kind wrong zich in honderden bochten maar de klink werkte niet mee. Ze durfde echter niet te schreeuwen.
"We proberen het nog één keer." Vergeefs. Roosje trok zo hard aan de deurklink dat ze die in haar hand terugvond. Met een diepte zucht plofte ze zich neer op de koude vloer. "Huil maar niet, Louise." "Laat jezelf niet hangen."
"We kunnen er maar het beste van maken." Ze legde de deurklink naast zich neer en trok het popje dichter bij haar. "Hier zijn we best veilig, geloof me." In haar achterzak vond het kind een zakdoekje. Die gaf ze dan ook aan Louise. "Tel eens tot tien."
Enkele tellen later opende Louise al de ogen. Roosje moest hardop lachen. Haar vriendinnetje had dan ook weinig geduld. "Zal ik je een geheim vertellen?" vroeg ze fluisterend aan haar vertrouwelinge. "Ik ben verliefd."
Louise staarde verdwaasd naar de deur. Het verwonderde haar schijnbaar niet. "Wist je het al?" Natuurlijk, dacht het kind. Ze trok haar nog wat dichter tegen zich aan. Dit toilet leek wel de veiligste plaats ter wereld.
Plots hoorden ze een geritsel tussen toiletpapier. Nieuwsgierig keken de beide die richting uit. Vreemd, dachten ze en gingen verder met hun gesprek. Het toilet verduisterde maar een warme gloed trok over hen heen. Dan zagen ze het.
"Kijk, Louise!" Een klein bevreemdend wezen nam plaats op diens vingertop. Het leek gretig deel uit te willen maken van dit gesprek. Het trok, schijnbaar vastberaden, verder over de hand en later de arm van Roosje. Het bleef rusten op diens schouder.
Achterover leunend kroop het in haar oorschelp en fluisterde. Roosje en Louise konden niet anders dan hardop te lachen. Wat een prettige pauze.
Dan schoot er plots een gedachte door Roosjes hoofd. "Gemene pestkoppen." schrikte ze terug. Het wezentje leek verdwenen. "Het is niet erg, Louise." bemoederde ze haar.
Er weerklonk geschreeuw vanuit de verte. "Roosje?" "ROOSJE?" Het kind kroop dieper weg in het toilet. Tot ze moeders stem herkende. "Roosje ..."
"Ik ben hier." Ze slaakte een gilletje "Mama!" en nam Louise onder de arm.
Moeder sleurde het kind mee naar de wagen. Ze keken nog één keer om naar het toilet.