Daar staat ze weer, met schort en plakkerig haar. Kalkoen in de oven, check. Groenten al dente, check Aardappelroosjes klaar op de bakplaat, check.
Elk jaar dezelfde vernedering, nooit is het goed, nooit wordt ze geprezen voor haar moeite. De tafel is feestelijk gedekt, alle trends op voorhand uitgeplozen, dit jaar alles in het wit met fris groen op tafel.
Sober, maar elegant, stijlvol zoals het een vrouw van de wereld betaamt maar niet te gewaagd want dat kunnen haar schoonouders niet smaken.
Het feest zal al beginnen als ze de deur open doet. Haar schoonmoeder zal haar blik traag over haar lichaam laten glijden en een afkeurend knikje zal haar bevestigen dat die jurk echt te strak, te kort, te groen, te... gewoon niet is.
Ze zal slikken en blijven glimlachen terwijl ze de jassen aanneemt. De tafel zal te kleurloos zijn, wist ze niet dat het kleur was dit jaar?
Uiteraard is de kalkoen niet gaar genoeg, de aardappelroosjes te licht van kleur, man wat had ze er genoeg van.
Voor de oven laat ze zich op het krukje zakken en ziet zichzelf weerspiegeld in het ovenvenster. Een rooie kop met plakhaar en een veeg saus op haar wang.
Dit ben ik niet, ik het rebelse meisje van vroeger sta hier godverdomme een kerstdiner in elkaar te flansen. En voor wie?
Resoluut staat ze op, een glimlach speelt om haar lippen, haar ogen sprankelen vuurwerk als ze met een ruk het tafelkleed onder de borden vandaan trekt.
Een verhelderend lawaai gaat een kalme stilte vooraf. Ze hoort nog net de deurbel als ze de achterdeur achter zich dichtrekt en de koele avond instapt.
(c) hanneke, tekst en beeld.