“Een mens moet toch nogal wat verdragen, hé!”
Een luide donderslag overstemde de zin van de man.
“Sorry?” Haar paraplu ging zijdelings omhoog om te kijken waar het geluid vandaan kwam.
“Dat een mens nogal moet verdragen!”
Ditmaal had de vrouw hem begrepen. Toch bleef ze stil en knikte ze beleefd. Ze bedacht zich hoeveel een mens kan verdragen, maar wist daaruit geen conclusie te trekken. Haar sokken waren ondertussen drijfnat van de regen. Haar paraplu bleek vandaag een nutteloos beschermmiddel. Ze liet hem weer verder naar beneden zakken.
“Denk je dat het nog overgaat?”, probeerde de man opnieuw.
“Vandaag alleszins niet." Haar stem klonk aarzelend, alsof ze niet geloofde dat de regen ooit zal stoppen. Alsof ze niet geloofde dat het verdriet ooit zal overgaan.
Een felle bliksemschicht verlichtte het donkere stadspark voor heel even. Drie seconden later donderde het zo hard dat het leek alsof er enkele giganten reuzehonger hadden.
Als de bank niet ondertussen kletsnat geworden was, had de man met plezier wat dichterbij geschoven. Hij wilde dolgraag weten waarom deze prachtige vrouw in dit weer op zijn favoriete bankje zat. Zijn moed won het van zijn faalangst, dus probeerde hij nog één keer de conversatie aan te gaan.
“En toch zit je momenteel hier? En niet ergens lekker warm binnen?”
“Ik wilde even mijn hoofd leegmaken. Dit slechte weer lijkt daar wel bij te helpen."
“Mag ik dan vragen of het wel goed met u gaat?” De man kon zijn bezorgdheid niet verbergen.
“Ja, hoor, het gaat wel” antwoordde ze snel.
Een nieuwe donderslag deed haar woorden verdwijnen.
“Sorry, wat zei je?” schreeuwde de man.
Ze aarzelde. Een bliksemflits moedigde haar aan eerlijk te zijn. In het licht te treden.
“Dat het niet gaat, nee. Het gaat al een tijdje niet, maar vandaag al helemaal niet. Soms voel ik me alsof niemand mij begrijpt, kent u dat?”, ze wachtte niet op een antwoord. “Vandaag begrijpt het weer mij als geen ander. De koude die in je kleren kruipt, alles is kletsnat en vuil, hierboven spelen donder en bliksem het eeuwigdurende kat-en-muisspel… zó voel ik mij altijd. Daarom zit ik nu even hier.”
Ze zuchtte.
“Je zal het misschien niet willen geloven”, hij zuchtte nu ook, “maar ik begrijp best wel wat u bedoelt. Ik zit hier altijd op dit uur, ongeacht de weersomstandigheden. Meestal voel ik mij hier ook alleen. Onbegrepen en verloren. Maar vandaag bent u er. U bent er én het onweer is er. Dat maakt al drie!”
Het deed de vrouw even lachen. De man had gelijk, heel even voelde ze zich niet alleen. In haar ooghoek zag ze dat de man zijn paraplu had gesloten. Hij hield zijn hoofd schuin omhoog richting het onweer en genoot duidelijk van de helende druppels op zijn aantrekkelijke gelaat.
Zij volgde zijn voorbeeld.