De dikke, van een beulskap voorziene man, trok het geld ruw uit de handen van Ryan. Zijn armen waren zwaar misvormd en wat de rest van het in een singlet gestoken lichaam tentoon stelde, leek Ryan ook al niet erg gezond. Zwerende en etterende puisten, donkergroene vlekken en vooral veel littekens tekenende zijn lichaam. Terwijl hij iets onverstaanbaars mompelde, overhandigde hij op zijn beurt de 2 tickets aan de 20-jarige student en zijn vriendin Shelley, die een rilling van afschuw niet kon verhullen. “Wat een creep”, fluisterde ze Ryan toe. “Trouwens, waarom noemen ze dit een ‘Tunnel der liefde’, terwijl het feitelijk gewoon een spookhuis is ?”, vroeg ze voor de tweede maal die dag. “Goh Shell, dat heb ik je al verteld. Luister jij feitelijk wel naar mij ? In Amerika noemen ze een spookhuis een ‘Tunnel of Love’, omdat het meisje dan meestal uit angst haar vriend stevig vast neemt en rekent op zijn liefde om haar te beschermen tegen alle aanwezige monsters en duivels. En omdat deze attractie rechtstreeks uit New York komt, hebben ze het dus ‘The extreme Tunnel of Love’ genoemd.” “Oh, mijn held”, lachte ze hem toe, “en wil jij mij nu beschermen, alsjeblieft ? Ik zal je vanavond uitgebreid bedanken.” Inmiddels liet ze haar wimpers snel op en neer gaan, als een puber die haar eerste vriendje probeerde te verleiden.
Shelley en Ryan, beiden voorzien van een Amerikaanse naam, maar Vlaamser dan stoofvlees met frieten, waren speciaal vanuit Brasschaat afgereisd naar de kust, om dit gloednieuwe spektakel mee te maken. Het had slechts voor 1 dag zijn kraam opgeslagen in Blankenberge.
“Natuurlijk liefje ! Doe ik dat niet altijd ?”
Dat kon Shelley, eveneens 20 jaar oud en studente psychologie, enkel beamen. Haar grote liefde, tandarts in spé Ryan, was er altijd voor haar. Ze waren nu zowat anderhalf jaar samen en ze kon zich – of beter : wou zich – niet één dag voorstellen zonder hem minstens één keer te hebben gezien of gehoord ! En deze trip was ongetwijfeld een buitenkans geweest voor beiden : een weekend in Blankenberge, inclusief een bezoek aan de ‘Storms Expo’ en 2 tickets voor deze ‘Extreme Tunnel of Love’ ! De enigszins gevreesde reactie van Shelley’s moeder was volledig onterecht geweest en Ryan’s ouders hadden met veel plezier het benodigde bedrag ter beschikking gesteld. Na de onverwachte dood van zijn oma Rita, langs vaders kant, had hij een tijd lang gebalanceerd op de rand van een depressie. Ze was door een tram gevat bij het oversteken van de baan. Maar daar was plots Shelley, die hem er had uitgetrokken, tot groot geluk van zijn ouders. Ze was gebleven en het moet gezegd : Karel en Annick hadden hun zoon nog nooit zo gelukkig gezien als sinds die tijd ! En daar zouden ze Shelley eeuwig dankbaar voor blijven. Maar ze waren beiden op de hoogte : ook Shelley had haar demonen. Op 15-jarige leeftijd was ze op vreselijke wijze verkracht geweest door Michel Van Tienen, haar eerste en toenmalige vriendje. En toen haar aanbeden vader, Marc, was overleden aan kanker (op het einde mocht ze hem zelfs niet meer bezoeken, hoe graag ze het ook had gewild), was haar moeder Tanya redelijk snel opnieuw in het huwelijk getreden met haar huidige stiefvader Dirk, hoewel er over de man zelf niet één slecht woord gezegd kon worden ! Maar het was duidelijk dat ze beiden pas echt opnieuw het geluk hadden gevonden in elkaars armen. En nu, na een heerlijke eerste nacht en dag, stonden ze samen te staren naar de meer dan indrukwekkende attractie. Het bestond uit 3 verdiepingen en was gans in het zwart geschilderd, met enkel in bloedrode letters het bekende opschrift : ‘Extreme Tunnel of Love’. Het deed vreemd aan : verder was er helemaal niets te zien. Geen heksen, vampiers, draken, levende doden…en toch was het jonge koppel als betoverd door het bouwsel, waar slechts één levensechte gier van zowat 3 meter hoog naast de ingang stond en hen met zijn linker poot (en één luidruchtige kreet) het enige aanwezige karretje aanwees.
Het klopte dus, wat de in het Nederlands vertaalde brochure had vermeld : “Slechts één koppel per rit ! Duur : ongeveer 45 minuten ! 5 ritten per dag : wees er op tijd bij en reserveer voor deze extreme belevenis !”
Dat verklaarde ook meteen de torenhoge inkomprijs : € 150,- per koppel ! Nog nooit was Ryan zijn vader zo dankbaar geweest voor diens vrijgevigheid als nu. Inmiddels had Shelley vastgesteld dat het – eveneens zwarte – wagentje niet op de gebruikelijke rails liep. Ze overwoog elektriciteit, hoewel niet één enkel aansluitingspunt zichtbaar was. Maar hoe belangrijk kon dat zijn ? Ze gloeide helemaal : het was pas zaterdagavond, dus hadden ze nog een fijne dag voor de boeg morgen. En later vanavond gingen ze nog eten in een Thais restaurant in de buurt, om daarna opnieuw van elkaars lichaam te kunnen genieten in hun kamer van het erg gezellige en comfortabele hotel. Ze kon zich niet herinneren zich ooit zo gelukkig, zo gewild, zo nodig…zo verliefd te hebben gevoeld ! Met haar stralende glimlach, waar Ryan zo verliefd op was geworden, stapte ze als eerste in het karretje, gevolgd door de man van haar leven, die meteen zijn rechterarm om haar heen sloeg. Vreemd…hun aangekochte tickets werden niet opgehaald en verscheurd, zoals gebruikelijk. Na enkele seconden zette de wagen zich in beweging en verdwenen Ryan en Shelley in het zwartste donker dat ze ooit hadden gezien. Shelley legde haar linkerhand op Ryan’s rechterdij…iets waar hijzelf schijnbaar geen enkel probleem mee had. Shelley zelf hield wel van spookhuizen, maar deze had toch wel een enorm vreemde uitstraling. Het was dan ook vooral Ryan’s wens geweest om dit te doen. Maar hoe dan ook : ze waren vertrokken…in de ‘Extreme Tunnel of Love’ !
En de verwelkoming was er alvast één die kon tellen. Als vanuit het niets kwam, in de lichten van hun wagen, een klein zwart konijntje hen tegemoet gehuppeld. “Oh, hoe lief”, zei Shelley nog, net voor het konijn begon te groeien om al snel de grootte aan te nemen van een Vlaamse reus…en bleef groeien tot ver boven de 2 meter om op dat moment zijn bijtgraag gebit te tonen aan het verbijsterde koppel. Het beet vol overtuiging en gemeen naar Ryan, maar miste hem op een haar, dankzij de ketting die nu pas zichtbaar werd en waar het beest blijkbaar aan vast hing ! Het inmiddels enorme beest trok, rukte en bleef uithalen, maar kwam geen centimeter dichter bij zijn doel, terwijl het karretje uitdagend traag verder reed.
“Godverdomme !”, riep Ryan uit. “Dat heb ik nog nooit gezien !”. En terwijl Shelley minstens even bang was geweest, lachte ze hem toe. “Wie ging wie nu weer beschermen, lieverd ?”. Het leek echter een overbodige vraag, daar geen van beiden meteen zin had om de andere te beschermen tegen de heks die, vanuit het donkerte, naderde op…wacht even…dat was absoluut geen bezem waar ze op zat…het was alweer een flink uit de kluiten gewassen vleermuis ! En hoewel onmogelijk, twijfelde Ryan noch Shelley dat dit beest werkelijk leefde ! De vleermuis zette zijn duikvlucht in op het koppel en krijste daarbij als bezeten. Daarbij toonde het een bek vol vlijmscherpe tanden. En met de heks van dienst was het al niet veel beter gesteld. Gekleed in lompen, één hangende borst ontbloot, waren haar lachende en rottende tanden in niets vergelijkbaar met haar vervoermiddel ! Haar felrode ogen werden zichtbaar en Ryan was ervan overtuigd dat ze recht op hen kwam ingevlogen ! Natuurlijk – het was toch maar een spookhuis – trok het beest net op tijd terug op, maar Shelley krijste en riep dat het haar lange, blonde haren had geraakt ! Ryan draaide zich onmiddellijk om en zag het vreemde koppel nog net verdwijnen in een zijpad van hun eigen te volgen weg. Veel vreemder nog vond hij het feit dat hij niet één ijzeren paal, touw of ander middel kon zien waarmee deze akelige wezens in de hoogte werden gehouden ! Ook haar ijzige lach was Ryan wel erg natuurgetrouw overgekomen. Tenslotte was hij ervan overtuigd dat hij het wijf hun beider namen had horen krijsen, maar besloot dat momenteel voor zichzelf te houden ! Er restte hem trouwens geen tijd voor eender wat : vanuit een verborgen deur langs zijn kant, kwam een man buiten gestapt met een hockeymasker op en gewapend met een baseball-bat. Hij haalde met volle kracht uit naar Ryans gelaat, maar miste hem op een haar na. Ryan was er wel van overtuigd dat hij de wind, veroorzaakt door de dodelijke slag, had gevoeld.
“Gaat dat verdomde karretje niet sneller ?”, riep hij uit. “Lieverd’, reageerde Shelley, “het is maar een illusie”. Net op dat moment hapte een Duitse herder, gebouwd als een klein paard, naar Shelley’s arm, die de longen uit haar lijf gilde. Het beest bleef uithalen, maar ze slaagde erin om de geviseerde lichaamsdelen steeds net buiten zijn bereik te houden, ook al rook ze de walgelijke stank uit de bek van het dier. “Klotebeest !”, riep ze uit, tot plezier van Ryan, die zich eventjes niet het enige slachtoffer van deze nachtmerrie voelde. Het wagentje trok het verliefde koppel tot op de volgende verdieping. Eens daar gearriveerd, kwam de ‘Alien’ dichter dan enig ander personage tot dan toe. Zeker toen hij zijn smoel uitschoof en de vervaarlijk uitziende tanden, begeleid door een hoop speeksel, uitstak tot op zowat 2 centimeter van Shelley’s gelaat. Ze krijste als nooit ervoor sinds het begin van deze rit ! “Dit is godverdomme écht !”, gilde ze uit. “Oh”, lachte Ryan haar toe, “was dat dan geen illusie ? Het is enkel de mooiste en meest gruwelijke vorm van onesie die ik heb ooit heb mogen aanschouwen !”. Het voorziene koosnaampje bleef echter in zijn keel steken op het moment dat, schijnbaar uit het niets, een naakte en gans over zijn lichaam verbrande man, op de voorkant van hun wagen sprong en uithaalde met een erg groot en vlijmscherp mes ! Nu was dit personage blijkbaar iets minder goed afgestemd dan zijn voorgangers, want het mes ging vlotjes door Ryans hemd. De scheur op zijn linkerarm, werd meteen lichtroze. De verbazing en woede kwamen pas boven, toen de man meteen opnieuw in het niets verdwenen leek. “Wel godverdomme, ik eis hier zo meteen een schadevergoeding ! Zijn die lui hier gek of zo ?”.
En op dat moment viel hun wagen plots volledig stil. Links van hen bevond zich een deur met als opschrift : “Last Exit”, terwijl ze voor zich een lichtbak zagen, die bloedrode letters uitspuwde : “Go to Extreme…if you dare !”. De letters vervaagden en werden vervangen door cijfers : 30…29…28…
Ryan en Shelley bekeken elkaar en voelden zich plots weer veilig in elkaars aanwezigheid. “Gaan we door, Shell ?”. Ze glimlachte hem toe en twijfelde geen moment. “Zeker weten, baby…dit maken we slechts éénmaal mee !”. Ze kuste hem vol op de mond en beiden voelden hoe, na de 30 seconden bedenktijd, hun wagen opnieuw in beweging kwam…naar de laatste verdieping !
En daar aangekomen…stopte het karretje. Ze stonden op een soort rotonde…een ronde zaal, waar helemaal niets te zien was, behalve de 3 gesloten deuren die erop uitkwamen. Ryan en Shelley keken elkaar opnieuw, nu enigszins verbaasd, aan.
“Euh…wat nu?”, vroeg Shelley. “Ach”, antwoordde Ryan, “we zijn nu zover. Laten we dit maar meespelen.” Zijn woorden waren nog niet koud, of de eerste deur ging open. En de hem zo bekende stem kwam hen tegemoet.
“Ryan…Ryan…kom je eindelijk afscheid van me nemen ?”. En voor Shelley kon reageren, sprong Ryan uit de wagen en liep de kamer binnen. De koude sloeg hem in het gelaat. Het leek er wel te vriezen ! En daar stond ze : oma Rita, volledig uit elkaar gereten, zoals ze een tweetal jaar eerder onder de tram was bevrijd. Het was een verschrikkelijk beeld : de helft van haar eens zo mooie gelaat was verdwenen…de hersenen lagen bloot. Eén oog was afwezig, terwijl het andere uit de daarvoor bedoelde kas hing te bungelen. Haar gescheurde kledij was volledig met bloed bedekt en zo strompelde ze langzaam naar haar kleinzoon. “Waarom was je er toen niet voor mij, Ryan ? Waarom heb je oma in de steek gelaten ? Kom hier, dat ik je eindelijk nog eens kan vasthouden…”. Ze naderde en Ryan ving een flauwe geur op van haar gebruikelijke parfum dat ze vroeger altijd droeg. Maar het was ditmaal vermengd met de geur van bloed…van de dood ! Terwijl zijn overleden oma op zo’n 2 meter afstand haar armen naar Ryan uitstrekte, deinsde hij achteruit…tot hij opnieuw in de ronde zaal buiten de kamer stond. Meteen sloeg hij met al zijn kracht de deur toe. Nog steeds ongelovig voor wat hij zonet had ervaren, bleef hij achteruit wankelen tot bij hun wagen. Hij stamelde “Shell, we moeten hier weg ! En wel nu meteen voor ik krankzinnig word !”. Hij draaide zich om en moest meteen vaststellen dat er niemand meer aanwezig was. Waar was Shelley gebleven, verdomme ? Op dat moment kwam een geluid uit deur nummer twee hem tegemoet. Hij kon het niet thuisbrengen, hoewel het hem enigszins bekend in de oren klonk.
“Shell, ben jij daar ?”, riep hij, maar hoewel het geluid aanhield, kwam er niet echt een duidelijk antwoord. Ryan liep erheen en opende de deur. Hoe oud hij ook zou worden, zou dit beeld – meer nog dan dat van oma Rita – hem blijven achtervolgen. Shelley lag vastgebonden op een ijzeren tafel en werd, voor de tweede maal in haar jonge leven, verkracht. En hoewel Ryan er niet zeker van was, was hij ervan overtuigd dat de dader opnieuw Michel Van Tienen was, die zijn lusten op haar botvierde. Minstens even erg was de aanwezigheid van Shelley’s aan kanker overleden vader die, volledig in staat van ontbinding, het gebeuren luidop lachend bekeek en schijnbaar applaudisseerde voor de beestigheden die Michel op haar verrichtte ! Ryan wou er net heen lopen, maar zag toen hoe Michel en Shelley hem zelf beiden grijnzend aankeken. Zelfs toen Michel voor zijn ogen met een Stanleymes Shelley’s keel oversneed, bleef ze rustig, bijna genietend naar Ryan staren. En net voor haar dood intrad, keek ze Michel glimlachend aan en sprak haar laatste woorden : “Heerlijk Michel…Hier heb ik 5 jaar op moeten wachten…”. Michel glimlachte naar haar, inmiddels haar overvloedige bloed opvangend in een champagneglas, waarna hij het meteen, nog warm en wel, aan zijn mond zette en het als een cocktail in één teug naar binnen goot !
Ryan kotste alles uit wat zich in zijn lichaam bevond, liep de kamer uit en haastte zich naar de laatste deur, waar zou – nee, moest – blijken dat alles een zieke grap was geweest van een wel erg ‘Extreme’ spookhuis ! De derde deur stond open en voor hij er binnen liep, vroeg Ryan zich af of er verschillende soorten donkerte bestonden. Zo ja, was dit de overtreffende trap ! Dit leek op de hel. En toch…toch moest hier ergens de redding en oplossing voor dit alles te vinden zijn. Of was ook Ryan nu in de muizenval getrapt ? Voet per voet schuifelde Ryan heel stil vooruit om plots tegen iets aan te lopen. Meteen ging er een rood licht aan, wat de dikke man met de beulskap, die hun de ingangstickets had bezorgd, een nog akeliger aanzien gaf. Angst nagelde Ryans voeten aan de grond. Hij kwam zelfs niet in beweging toen de beul hem vastnam bij de keel met zijn linkerhand, terwijl hij met zijn rechterhand, dat een klein mesje vasthield, Ryans mond openwrong en in één korte beweging zijn tong verwijderde. En net voor hij het bewustzijn verloor, kon Ryan nog enkel denken aan Shelley…Shell…She…….
2 maanden later te Antwerpen
De magere en schijnbaar jonge kerel met de beulskap op zijn hoofd, griste het geld uit de handen van Astrid die, samen met haar vriend Eddy, er alles voor over had deze éénmalige attractie mee te kunnen maken. Eddy was immers enkele maanden eerder zijn moeder verloren aan een hersenbloeding. En wat haarzelf betrof, werd het eindelijk tijd komaf te maken met de herinneringen aan haar pedofiele vader, waarvan zijzelf het grootste slachtoffer was geweest. Dus een beetje vertier in deze ‘Extreme Tunnel of Love’ was hen wel gegund, vonden ze ! Even leek het haar alsof de jonge kerel achter de kassa haar iets wilde vertellen, maar veel meer dan wat onverstaanbaar gemompel kwam er niet uit zijn onzichtbare mond. Was het misschien de vreemde blik in zijn ogen achter de zwarte kap ?
Ach, in ieder geval, vond Astrid, was dit hun weekend en werd het tijd om afscheid te nemen van hun eigen demonen. Ze namen plaats in het enige aanwezige karretje…