“Nu ben ik toch die tekentang vergeten!” Ik wilde de tweedaagse met mijn gezin in de wilde Zweedse natuur met gemoedsrust inzetten, dus maakte ik een lijstje op mijn smartphone, controlefreak als ik ben. Het is mijn manier om ondernemingen aan te durven en m’n hoofd even te parkeren. Ik had dus een lijstje, er kon niets misgaan.
Onze eerste stappen tussen de mossige rotsen, en ja hoor, ik was al iets vergeten. “Te laat, we gaan niet terugkeren”, zegt mijn man, waarop hij de angst in mijn ogen snel aanvult met “We zijn maar 1 nachtje weg, en zitten dicht bij een camping moest het nodig zijn”. De nood in mij elk mogelijk scenario op voorhand in te schatten, weerhoudt me te gedijen in ‘wat komt, dat komt’. Een zoveelste (weliswaar dit keer kleine) oefening in loslaten dus, waarin ik gaandeweg probeer te slagen, maar niet voor ik waarschuw dat een tocht van 15 km een uitdaging kan zijn.
Gestaag geef ik me over aan de ruis van het zachtmoedige soort, gespiegel van water, gekraak van takken in vlijtige wind, zompig terugveren van stapvoeten op een naaldige ondergrond, vergezicht zo ver als je kan kijken, en meer van die dingen die je vergeet te missen als je thuis in de zetel hangt. Het verwondert gelukkig nog; hoe we hier vrij snel een oerplek vinden waar we ons nog alleen wanen, ver van de drukmakerij in onze maatschappij. Nog deugdelijker hoe mijn boys (die stoer het meeste gewicht dragen) af en toe omkijken zoekend hoe mama het er vanaf brengt. Twee zonen lopen met goesting én een overnacht-rugzak op kop (niet altijd evident onder hormonale verstoring). Een liefhebbende papa deelt ervaring en kennis, en ik neem alles in me op achteraan; zonder opgejaagd wild te zijn.
Het had weinig nodig, en toch voelde het zo waardevol hoe we in korte tijd wat dichter naar elkaar toe groeiden tijdens deze ondernemende tocht (inclusief de puber). 30 km ontdekking van woeste natuur, enkel wij, en een frisse lucht overnachting brachten ons verbinding, en binnenin verstilden goed bedoelde stemmen zoals ‘ik ben de tekentang vergeten’.