Ik wandel vaak over straat, dat is voor mij een manier om mijn hoofd te lichten als het net iets te zwaar aanvoelt.Waar ik ooit over twijfelde en hoe ik me destijds heb gevoeld, daar begin ik nu over na te denken. Ik was niet in staat om het in woorden te omschrijven omdat ik niet wist of het onzekerheid of twijfel was. Maar ik ben nooit onzeker geweest over wat ik kan.Ik twijfelde alleen hoe goed ik het zou kunnen en daarmee is alles begonnen.
Ik herinnerde mij dat ik wel eens wat over hem hoorde. Twijfel heette hij.Die ging bij een ieder langs, dat was normaal, maar bij mij kwam hij steeds vaker voor de dag.
Ik probeerde hem te ontwijken want men zei: “Als je twijfelt dan moet je het niet doen.”Maar Twijfel, overtuigde mij hem niet te zien als iets dat slecht was.Twijfel moest er soms zijn, zo dacht ik. Maar daar bleef het niet bij, want Twijfel begon zich in alles wat ik deed of wilde doen te openbaren. Niks was zeker en niks was goed genoeg.Twijfel liet me nooit in de steek en ik liet Twijfel ook niet gaan. Ik kon mij niet naar behoren gedragen als Twijfel er was. Maar gek genoeg kon ik dat ook niet zonder zijn aanwezigheid.Ik was gewend aan Twijfel en elke keer als het net goed bleek te gaan, begon ik me af te vragen waar Twijfel bleef. Het duurde niet lang of hij zocht me op, ik ging terug maar helaas ook achteruit.
Twijfel vormde zich tot iets wat velen een talent zouden noemen, mijn passie voor schrijven.Datgene wat mij meer liet dromen, mijn gevoelens verwoordde en mijn gedachten grenzeloos maakte heb ik jarenlang laten zitten. Gewoon om het simpel feit dat ik met Twijfel om heb leren gaan. Geen tijd is geen excuus, maar zelfs die nam ik niet. Ik voelde de passie wel, maar had noch het lef noch de motivatie. Twijfel was zo aanwezig in mijn leven waardoor alle zekerheid die ik had vervaagde. Twijfel zorgde ervoor dat ik de mensen, inclusief mezelf, liet gaan die ik nodig had. Als ik naar mezelf keek, twijfelde ik aan elk woord die ik gebruikte om mezelf te overtuigen van mijn gevoel. Ik verwaarloosde het geloof en bad niet meer, Ik voelde me onzeker dus sloot ik me af. Ik werd hopeloos en gaf veel op. Twijfel liet me niet onbewogen, bij alles wat er gebeurde zag ik de afkeuring in mijn moeders ogen. Haar angst gaf me de woorden die ik besprak met mijn twijfels, maar haar niet wisten te bedaren. Liefde kwam mij tegemoet en ik was niet eens halverwege. Maar hij wist mijn nieuwsgierigheid te stillen en mijn verlangens te vervullen.
Het ging te goed er ging niks fout en alles waar hij zeker over was, was alles waar ik over begon te twijfelen. Hij vroeg teveel, ik antwoordde te weinig. Zonde van de tijd die voorbij ging, maar de tijd zal het beter maken en je weer bij me brengen. De tijd zal ons bij elkaar houden door alles wat ons nog te wachten staat. Geen twijfel daarover, dat is wat ik geloof. Over mijn vriendschappen twijfel ik niet meer, dat kan ik niet eens want hun daden hebben mijn twijfels weten te overtreffen.Bovendien spraken zij mij moed in en benoemden zij mijn kwaliteiten.Elke keer als ik zei: “Ik kan niet meer” antwoordden zij: “Pak een spiegel dan weet je het weer.”
Twijfel maakte beetje bij beetje plek voor zekerheid en zijn aanwezigheid doet me bloeien in alles wat ik doe en wil doen.Soms, ja soms kom ik Twijfel nog tegen. Meestal negeer ik hem, maar af en toe laat ik hem even binnen. Soms blijft hij hangen tot ik echt aandring dat het nu wel tijd is om te gaan en dat het niet meer zoals vroeger is. Twijfel had nooit gedacht dat ik hier zou staan want het feit dat ik hier sta voelt als een nominatie en dat jullie hier staan voelt als een prijs.Een nominatie laat je harder werken en een prijs maakt je trotser, daar bestaat geen twijfel over.