Antwerpen, 24 april 2018.
Dearest Peter,
Waar jij nu bent, stuur je me nooit meer brieven? Hebben ze daar wel een mailbox, of misschien nog een ouderwetse brievenbus om je woorden in te posten? Zo’n rode Britse postbox, waaraan jij kon zien, onder welke koning ze al had gediend.
Jij kwam voor het eerst naar België gevlogen van over het Kanaal en zo maakte je kennis met mij en met de twee kinderen op die zomerse foto. Die twee blonde kinderen zijn de mijne niet, maar zo lijkt het niet. De zon schijnt in de lens en over de bloemen achter hen. De tuin zoekt en vindt de lente. Het was ook nog voorjaar, toen in onze gezichten.
Op de voorgrond op de tafel een taart met kaarsjes, dus moet het mei zijn en de verjaardag van Louis. Met bolle wangen worden 11 kaarsjes uitgeblazen en ook jouw wangen doen mee.
Jij was uncle Peter voor Lotte en Louis en ietwat exotisch, ook al zag je er bijna Belgisch uit. Je sprak Engels met een vaag Welsh accent, maar dat konden zij niet weten. Hun Engels was immers nog zeer pril in die tijd.
Jij was de man die op vijf balkjes streepjes en nootjes tekende en dat was muziek. Een componist was je en dat hadden ze nog nooit gezien. Hoe muziek kwam uit een blad met balkjes, ook dat was pas een wonder.
Als er te feesten viel in onze familie, was je er altijd bij. Een paar jaar deelde je in het lot van een echte familie. Je zag wel en wee en je deed mee. Met handen en voeten praatte je met wie geen Engels sprak. Anders plooide je mond zich gewoon tot een brede lach, die alle talen mag.
Je hield van Leuven en van het Belgische bier, dat je dronk als was het Engelse Ale. ‘Een Weschtmalle, aschteblieft’ kreeg bij de vrienden de status van gevleugelde uitspraak. En zelfs na de vijfde trappist op rij, liep je nog niet naast de witte lijn.
Je had een hart van fruitcake en het was veel te groot. Het klopte veel te hard. Op een dag in oktober stopte het plots, daar op die trap in Wales in dat oude huis dat twee oorlogen had gezien. Daar verloor jij jouw oorlog zonder ooit te vechten. Je was heel alleen en niemand vocht mee of tegen. Geen brief, gepost in zo’n rode Britse postbox, die het nieuws bracht. Zwart op wit een bericht in mijn mailbox, maakte een einde aan uncle Peter en zoveel meer.
Di.