Vanavond wil ik gewoon tegen je aanliggen.
Met mijn ogen toe. Roerloos.
Zo dicht mogelijk tegen je aan.
Om urenlang stil naar je te luisteren
terwijl je met anderen praat
en je ademhaling dartel als een vlinder
tussen je zinnen heen en weer fladdert.
Om doorheen je huid de resonantie
van je stem te kunnen voelen, hoe hier
en daar onuitgesproken klanken
in je lichaam achterblijven
die alleen ik kan horen.