Het voelen was altijd tembaar.
Ik omheinde het in mijn zijn.
Zo kon ik berekend omarmen
wat me wou onthemen.
Zo kon het me niet ondermijnen en ontnemen.
Nu valt voelen zo intens binnen
dat het overmant.
Alsof mijn kalme bloemenweelde
wordt platgetrapt en omgewoeld.
De mooiigheid overspoeld.
Hoe ik schoonheid zag schijnen
is voor altijd omgeslagen.
Mijn hart schreeuwt victorie
over mijn nog strijdende denken.
Het oude voorbij,
het nieuwe nog vrij.
Kom binnen.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.