“Veel plezier”: riep ik nog terwijl ze naar haar vriendjes toe huppelde. Ik keek nog even na en deed het raampje weer dicht, zette de radio aan en vertrok naar huis. Een kwartiertje later drukte ik een aantal keer op het bakje van de garagepoort. Ik stapte uit, deed mijn pantoffels aan en legde mijn sleutels in het schaaltje. Ik had nog een klein hongertje en besloot dus een snelle hap te verorberen voor ik naar boven zou gaan om van een welverdiend dutje te genieten. Ik pakte een kommetje deed er wat cornflakes en melk in en plofte neer voor de TV.
“Premier Verstraeten kondigde vanochtend in een persconferentie code rood aan door de aanhoudende hitte. Ze verklaarde dat het belangrijk was geen water te versp-- Breaking news! De politiechef van Brugge heeft zojuist gemeld dat er 3 vrouwen zijn ontsnapt uit de gevangenis te Sint-Kruis. Het zou gaan om …”
De rest van de zin moest niet worden afgemaakt voor mij om te weten over wie het ging. De geur van Ultra Doux shampoo voor blonde haren kwam mij maar al te bekend voor. De angst verspreidde zich als een koude rilling over mijn hele lichaam.
Het gevoel dat ik niet alleen was werd overdonderend. Ik besloot dat het beste wat ik kon doen, was om rustig richting mijn auto te stappen. Fientje op te halen en wachten bij mijn broer tot dit alles over was en ze eer achter slot en grendel zat.
Ik stond recht. Liet de TV spelen. Pakte mijn sleutels. Ik zette mijn half opgegeten kommetje cornflakes naar op het aanrecht. Ik stapte in mijn auto en ramde meerdere keren op het bakje. De poort ging niet open. Ik probeerde nog eens, zeker wel honderd keer. De poort ging maar niet open. Ik stapte uit mijn auto om de poort met de hand te openen.
Ik voelde het koude heft van het keukenmes mijn rug doorboren en zich een weg banen door mijn lichaam. Het weer langzaam uit mijn lichaam getrokken worden en er terug in kruipen en nog een keer. Elke keer sneller en met meer kracht dan de keer ervoor. Ik denk dat het na de zevende keer was dat ik mijn bewustzijn verloor. Het enige wat ik op dat moment kon denken was: “Wie gaat Fientje ophalen?”
Enkele dagen later werd ik wakker in de intensive care van het Sint-Lukas. Mijn broer en moeder zaten naast mijn bed te wachten. De stilte in de kamer had ik nog maar één keer eerder gehoord en dat was enkele maanden terug toen ik in de rechtbank wachtte op de uitspraak die Lotte zou veroordelen tot 10 maanden celstraf en een contactverbod met mij en mijn dochter voor de komende 3 jaar.
Mijn broer was de eerste die opmerkte dat ik was wakker geworden.
“He broertje cava?”
Mijn moeder had ook al snel door dat ik wakker was en bekogelde me al snel met allerlei vragen.
“Lig je goed? Moet ik je kussen opkloppen? Heb je dorst? Wacht ik zal een verpleegster roepen.”
Ik had de kracht niet om op al deze vragen te antwoorden. Ik wist er wel één woord uit te murmureren: “Fien”
Mijn broer en moeder keken allebei weg, mijn broer naar de grond en mijn moeder uit het raam. Na een eeuwigheid zei mijn broer: “vermist” hij zuchtte “Lotte heeft Fien opgehaald bij het feestje, de vrouw wist niet van het contactverbod. Het was pas tegen 4 uur dat er alarm werd geslagen nadat je buurvrouw, mevrouw Dexters, je had gevonden in je garage. De dokter zegt dat het een mirakel is dat je nog leeft.” Het voelde niet als een mirakel. Ik had me nog nooit slechter gevoeld. Toen ik Fien de laatste keer zag, was ze gelukkig geweest en zat haar moeder, voor zover ik wist, nog achter slot en grendel.
Die namiddag kwamen er nog enkele mensen op bezoek. De dokter vertelde me dat ik 17 keer was gestoken en dat het een wonder was dat ik niet was doodgebloed daar in mijn garage of op de operatietafel.
Niet lang daarna kwam er een politieagent langs om enkele vragen te stellen. De inspecteur was een slanke man met gelekt haar en hij had een notitieblokje mee waar hij gedurende het hele gesprek op noteerde.
“Kunt u mij vertellen wat er gebeurde vanaf dat u Fien hebt afgezet?”
Ik vertelde hem exact wat er was gebeurd. Hoe ik Fien had afgezet, de weg naar huis, over de cornflakes, het nieuws en uiteindelijk over de garagepoort die niet werkte. Na mijn verhaal vroeg ik of ze iets meer wisten.
“De auto van uw ex-vrouw is laatst gesignaleerd in Wattou vlak bij de Franse grens. We hebben de Franse autoriteiten ingelicht en zullen al onze bevindingen ook met hen delen, maar als uw ex-vrouw daadwerkelijk de grens is overgestoken dan is er weinig dat we hier kunnen doen. Het is een kwestie van tijd voor we een nieuw spoor vinden.”
“En Fientje?”
“We hebben op dit moment geen reden om te denken dat Lotte Fientje iets zou hebben aangedaan of haar hebben achtergelaten, dus wij gaan ervan uit dat ze nog steeds bij haar is.”