Vooral bij de schoolpoort van mijn kleuter kijk ik er van op. Letterlijk en figuurlijk. De ouders van veel kleuters zijn opmerkelijk jonger dan ik.
Op haastige ogenblikken kijk ik op en hol de schoolpoort uit, mijn drukke leven weer in.
Op heldere ogenblikken kijk ik op en sta stil. Bij hoe en dát ik ouder word. Al ben ik het eigenlijk al, ouder, van mijn kleuter. En van haar grotere zus, al lang geen kleuter meer.
Is het zelfbedrog of zelfbehoud? Dat ik niet voel hoe ik verander, hoe alles in en aan me ouder wordt. Elk jaar, elke dag, elke seconde. Dat het me gewoon onaangekondigd moet overvallen in een onbewaakt moment aan de schoolpoort bij het zien van al die jonge ouders.
Ik leef zo dicht op mijn eigen lijf, in mijn eigen hoofd, dat het vreemd voelt om afstand te nemen van wie ik ben. Om het beeld van mezelf scherp te stellen. Als voor een foto.
Focussen om te zien dat de jaren niet ter plaatse trappelden. Dat lachrimpels zich van plezier een weg banen door het leven van mijn gezicht. Dat mijn hart de tijd genadeloos geduldig wegtikt. Dat de liefde voor mijn meisjes spreekt uit dezelfde ogen als waar verdriet een donker randje rond legt.
Scherpstellen en inkaderen, die kleine momenten met mezelf.