's Morgens werd Anna gewekt door een van haar bedienden dat op de deur klopte. Ja, het klopt ze was rijk en had dus veel bedienden maar niet alles was mooi aan het rijke leven. Het waren de jaren 70, maar haar ouders waren nog ouderwets. Ze moest van haar ouders met een rijke jongeman trouwen, maar daar had zij geen zin in. Alle jongens van haar leeftijd en die rijk waren, waren echte snobs. Ze werden te veel verwend, dachten dat ze alles kregen wat ze wilden, waren arrogant en egoïstisch. Met zo'n jongen zou ze nooit trouwen. Telkens als ze tegen haar ouders inging en zei dat ze niet met een rijke jongen wou trouwen, hoorde ze steeds hetzelfde: 'Je moet blij zijn dat we je nog laten kiezen met welke jongen je trouwt. Het enige waar je rekening mee moet houden is dat hij rijk moet zijn.'
Kiezen noemden ze het. Als ze echt mocht kiezen was ze dit leventje al lang geleden ontvlucht, maar ze zat opgesloten in dit leven dankzij haar ouders. Opnieuw werd er op haar deur geklopt en zei Marian: 'Opstaan, Anna. Het is vandaag een belangrijke dag en je moet je nog klaarmaken.'
Marian was haar lievelings bediende om een simpele reden: Marian behandelde haar beter dan haar eigen moeder. 'Ja, Marian. Ik kom er zo aan,' zei Anna met een zucht. Je vraagt je misschien af wat iedereen de belangrijke dag noemt. Nou eigenlijk is er niet belangrijks voor haar aan. Ze moet vandaag gewoon naar een feest ter ere van valentijn. Alleen de rijke mensen van de elite zijn er en dus vinden haar ouders het de geschikte plaats om een kandidaat om mee te trouwen te vinden. Ze kroop uit haar bed en liet Marian binnen. Ze gingen meteen aan de slag. Ze deed een rode jurk met bolletjes aan en Marian deed haar haar.
Daarna werd haar make-up gedaan en was ze klaar. Ze ging naar beneden en ontbeet. Daarna moest ze nog een paar minuutjes wachten tot haar chauffeur kwam. Ze kon zelf met de auto rijden, want ze was achttien en werd bijna negentien, maar haar ouders lieten het haar niet toe. Ze vonden dat rijke mensen niet met de auto moesten rijden en een chauffeur nodig hadden. Even later hoorden ze het toeteren van de auto en ging naar buiten. Voor haar deur stond een witte rolls royce silver shadow, de typische auto waar de rijkste mensen mee werden vervoerd door hun chauffeur.
Ze stapte in en ging naar het feest. Haar ouders zouden later op het feest toekomen dan zij, maar ze had er geen probleem mee. Ze stapte uit de auto en ging de feestzaal binnen. Er kwamen jongens naar haar toe en vroegen of ze met hen wou dansen, maar ze wees ze af. Ze ging aan de kant op een bankje zitten en keek toe, terwijl de rest dansten of praatten. Opeens werd haar aandacht getrokken door een jongen. Hij zag er anders uit dan de rest. Alle jongens droegen een pak, maar hij had een zwarte jeansbroek, met een wit T-shirt en een zwarte leren jas aan. Hij keek haar kant uit en kwam naar haar toe. Ze ging rechtstaan en hij kwam voor haar tot stilstand.
'Ik heb je hier nog nooit gezien,' zei ze.
'Dat komt omdat ik voor het eerst op een feestje zoals dit kom,' zei hij.
'Dat is aan je te zien. Alle jongens hier dragen een pak en jij valt duidelijk uit de toon.'
'Jij valt ook uit de toon. Alle meisjes hier zijn aan het dansen en jij zit hier gewoon.'
'Ik hou niet van dansen.'
'Iedereen houd van dansen.'
'Ik niet.'
'Waarom niet?'
'Ik haat deze feestjes.'
'Dat verklaart een hoop. Wat is je naam?'
'Anne.'
'Ik ben Tom. Aangenaam kennis te maken.'
'Insgelijks.'
'Aangezien je deze feestjes haat, zullen we dan maar ergens anders naartoe gaan?'
'Ik ken je niet eens.'
'Blijf je dan liever op dit feestje?'
'Nee, alles is beter dan hier, maar mijn ouders vermoorden me als ze er achter komen dat ik niet op dit feestje ben.'
'Hoe kunnen ze je vermoorden als ze niet weten waar je bent?'
'Klopt, laten we gaan.'
Hij pakte haar hand en ze gingen er vandoor.
'Ik weet nog een ander feestje zijn en ik kan je verzekeren dat je dan wel wilt dansen,' zei hij.
Ze wandelden verder en gingen een steegje in.
'Is het feest in een steeg?' vroeg ze.
'Nee, in een kelder van het café. De ingang van de kelder bevindt zich in dit steegje,' antwoordde hij.
Ze kwamen bij luiken aan en hij opende de luiken, waarna hij haar voorliet om naar binnen te gaan. Ze gingen een donkere trap af en ze struikelde, maar hij ving haar op. Ze gingen weer verder en ze bleef steeds maar twijfelen of ze een goede beslissing had genomen door naar hier te komen of niet. Ze kwamen bij een deur en hij deed die open terwijl hij zei: 'Welkom in het paradijs.'
Ze gingen naar binnen en kwamen in een massa mensen, die aan het dansen waren, terecht. Het ging er hier heel anders aan toe dan de feestjes die ze gewoon was. Hier was veel betere muziek en ze begon te dansen. Ze danste de massa in en Tom kwam lachend achter haar aan.
'Ik zei toch dat het hier beter was?' vroeg hij.
Ze knikte en lachte verder.
Er gingen maanden voorbij en ze sprak in het geheim met Tom af. Soms praatten ze gewoon met elkaar, maar ze gingen ook vaak naar dansclubs, zoals die op de dag dat ze elkaar hebben leren kennen. Ze kreeg het gevoel dat ze op hem verliefd werd, maar verzweeg het. Op een dag waren ze in een café en praatten ze met elkaar, toen hij opeens zei: 'Ik moet je iet opbiechten, Anna.'
'Wat?'
'Ik ben geen rijke jongen. Ik kwam toen op dat feestje, omdat ik was binnengeglipt. Ik wou het wel eerder zeggen, maar was bang dat ik je dan weg zou jagen.'
'Waarom zou je me wegjagen? Ik ben juist blij dat ik weg kan vluchtten van mijn rijke leven dat ik zo haat. En ik had wel al iets in de gaten, want je gedroeg je naders dan alle rijke jongens die ik ken.'
Hij pakte haar handen en zei: 'Dan kan ik eindelijk mijn gevoelens voor jou vertellen.'
Ze trok haar handen los en zei: 'Nee.'
'Waarom niet?' Hij keek gekwetst.
'Ik moet van mijn ouders trouwen met een rijke jongen en daar kan ik niet onderuit.'
'Vlucht dan.'
'Waar naartoe?'
'Een ander land.'
'Alleen?'
'Nee, samen met mij.'
'Oké, ik ga naar huis, pak mijn spullen en dan vluchtten we vanavond. Ik kom je ophalen met mijn auto.'
'Oké, we spreken af aan dit café.'
Ze betaalden hun drankjes en Anna vertrok naar huis. Thuis liep ze te piekeren over hoe ze hier moest wegkomen. Ze begon haar spullen in te pakken en besloot zich daar later zorgen om te maken. Tegen de avond was ze klaar met inpakken en ging ze naar de garage. Ze liep naar haar rode Maserati en laadde haar spullen in. Ze ging in de auto zitten en startte hem op.
'Waar ga je naartoe?' vroeg haar vader, die binnenkwam.
'Ik heb op dat feest een jongen leren kennen en heb een afspraakje met hem.'
'Oké, ik ben blij dat je eindelijk een rijke jongen hebt gekozen.'
Ze knikte en verliet de garage. Ze reed naar het café en zag Tom daar op haar wachten. Hij laadde ook zijn spullen in en ging naast haar zitten.
'Ben je er klaar voor, om dit alles achter te laten?' vroeg hij.
'Ja, ik wil hier heel graag weg.'
Hij knikte en ze gaf gas. Ze lieten België achter zich en gingen op weg naar Schotland. Daar zouden haar ouders haar nooit zoeken. Ze staken de Franse grens over, want ze zouden vanuit Spanje de boot nemen naar Engeland en zo naar Schotland gaan. Maar het liep verkeerd af. In Spanje hadden ze een auto ongeluk en Tom had het niet overleefd. Toen ze uit het ziekenhuis kwam, besloot ze om Tom nooit te vergeten.
Een jaar ging voorbij en het was weer Valentijn. Anna woonde ondertussen in Schotland, omdat ze de reis doorgezet had. Ze had er voor gezorgd dat Tom begraven werd in Schotland en zat nu bij zijn graf. Op de markt had ze een raap gekocht, waarin ze een gezicht maakte en een kaars inzette. Daarna legde ze de raap op zijn graf en zat er in stilte bij. Na vier uur, toen het kaarsje uit was gegaan, ging ze weer naar huis. En zo herdacht ze Tom elke dag op Valentijn door een raap met een gezicht en een kaarsje erin op zijn graf te leggen en pas naar huis te gaan als het kaarsje was gedoofd.