Zou je de marathon lopen als je weet dat je nooit de finish zou halen? Als het altijd ophield bij die laatste kilometers? Heeft het zin om je met alles wat ik heb proberen te redden, als je uiteindelijk toch teloor gaat?
Uiteindelijk heb je niets aan me. Zelfs al red ik je voor 99%, dan nog ga je ten onder. Je wordt niet gered. En ik faal omdat jij faalt. Je valt en denkt aan mij, die met je mee valt. Ik kan je niet hoog genoeg houden. Je zinkt. We dansen geweldig samen, maar als ik je op moet heffen begeven mijn arme, dunne armen. Als mensen je vragen wat ik was dan zeg je,' hij viel mee.'
Ik kan je niet redden. Enkel jij kunt jezelf redden. Dat wil niet zeggen dat ik je gemakkelijk opgeef. Dat wil ook niet zeggen dat, als de aarde warm is en de wind koel en zacht, ik niet aan jou zal denken. O nee.
Ik zwem langs je. Je hapt naar adem, je armen grijpen. Ik ontwijk je, jij ontwaakt me. 'Ik heb geen woorden voor je,' zeg ik. 'wat ik ook doe, je gaat onherroepelijk teloor.'
Ik weet best dat je terug op staat. Dat je leert zwemmen, op het moment dat je lichaam het opgeeft. Daar kan ik je niet mee helpen. Jou gave is dat je alles kan overleven. De mijne is het eind kunnen zien bij elk begin. En het lijden uitstellen. Jou lijden.
'Je bent het antwoord toch niet,' zeg je uiteindelijk.
'Dat probeer ik je al jaren te vertellen.' Ik kijk naar de stenen die ik goed ken.
'Sorry.'