Verlamd van angst. Dat zou ik wel willen zijn. Maar dat ben ik niet. Ik ben verlamd tot in de eeuwigheid. Mijn linkeroor en linkerteen kan ik bewegen. That’s it. Ik ben 16. De man die mij aanreed 34. Ik had een vriendje, Kane, en ik was populair. Ik dacht dat ik vrienden had. Maar blijkbaar niet. Je ware vrienden leer je kennen als er iets ergs gebeurd. Wie er dan voor je klaarstaat, dát zijn goede vrienden. Enkel mijn vader komt op bezoek. Mijn moeder heeft het te druk met Calvin en Cameron, mijn kleine tweelingbroertjes. En soms komt Riley. Mijn zus van 24. Ik ben Avalon, en dit is mijn verhaal.
Het was een weddenschap. Cameron zat om geld verlegen en Calvin wou hem niet lenen. Hij daagde me uit. De auto’s in onze straat reden snel. Dat wist iedereen. Ik moest vlak voordat de auto langsraasde over de weg sprinten. Anders kreeg hij €10. Ik wou het niet doen, maar Jackson kwam erbij, een goede vriend van me voor de ontknoping wie mijn vrienden eigenlijk echt waren, en hij zei dat als ik het zou doen, ik van hem €20 zou krijgen. Ik was ook niet bepaald rijk, dus ik ging de uitdaging aan.
Je denkt natuurlijk dat ik te laat naar de overkant sprintte en dat de auto tegen me knalde. Dat was niet zo. Ik was probleemloos aan de overkant geraakt. Het gebeurde toen mijn broertje wou oversteken. Ik zag dat hij te laat aanzette. Ik zag dat hij het niet zou halen. Ze noemen het zelfopoffering. Ik noem het De Reflex Van Liefde. Het gebeurde vanzelf. Ik sprong naar Cameron en smeet hem aan de kant. Ik droom elke nacht terug van zijn gelaat, zijn gezichtsuitdrukking toen hij zag dat hij het niet zou halen. De opluchting toen ik hem aan de kant smeet. De verbijstering toen hij zag hoe ik werd overreden. Platgewalst. Uitgeperst.
Ik was populair op school. Ik was mooi, had amandelvormige, blauwe ogen, en gitzwart haar. Ik had van nature lange wimpers en ik had vrolijke kuiltjes in mijn wangen. Ik was al 3 jaar met Kane samen. Ik hield oprecht van hem. Ik dacht hij ook van mij. Hij is me niet één keer komen opzoeken in het ziekenhuis. Volgens zijn profielfoto op Facebook was hij de dag na het ongeval al met Amalia. Van mijn klas zijn Cheyenne en Nevaeh geweest. Eén keer. Om huiswerk af te geven. Huìswerk! Alsof ik nu huiswerk kan maken. Ik kan niet eens spreken! Ik lig gewoon te liggen en filmpjes te kijken op het grote tv-scherm aan het voeteinde van het witte ziekenhuisbed. Ik hunker naar mijn kleerkast met allerlei kleren van mijn favoriete merken, zoals Forever 21, Sephora en Coco Chanel. In plaats daarvan kan ik niet eens vràgen of ik iets anders aan mag dan deze oude omaonderbroeken en -overhemden.
Voor de zevenduizendste keer komt Spongebob op de televisie. Ik kan mijn hoofd niet afwenden. Dat is best jammer. Nu ben ik verplicht om naar de onzin van Spongebob en zijn vrienden te luisteren.
Ik moet een manier vinden om te communiceren. Dit gaat niet langer. Ik wil niet voor de rest van mijn leven naar een levende spons kijken. Waarom zouden mensen Spongebob mooi vinden? Hij heeft één van de beroemde zeven schoonheden (spleetje tussen de voortanden). Ik heb er vier. Contrast in het kleur van mijn haar en mijn ogen, kuiltjes in de wangen, lange wimpers en amandelvormige ogen. Pfuh. Ben ik lekker mooier dan een spons. Ik geef het op. Ik kan het niet meer aan. Ik pak de afstandsbediening en zet de tv uit.