In ons verlangen naar de Maas
schuilt de aarde van ons er-zijn.
Het was maar water onder ons
maar de stroom grijpt ons nog steeds,
vervoerd zoals alleen door diep herinneren.
Het waren dagen zoals andere
maar hun gedweeë achteloosheid
- kijk die kleren achter ramen -
mengde zich met een besef.
Er vallen weinig woorden
in die aarde van ons,
meestal vallen ze er naast.
Maar toen zei je: "Nu is het heel anders."
Wat geworden was, is nu nog steeds.
We zijn er, en het is hier goed.
We helpen elkaar
en we vinden elkaars tederheid zo nu en dan.
Het water,
dat dat nog moet komen,
zal wel op ons wachten.